30. Униформа

24.08.2009 11:49
gh3474.jpg

Со 30-тиот, последен дел од книгата на Јасна Котеска „Комунистичка интима“, го завршуваме петмесечниот фељтон на окно.мк. Следната недела почнуваме со нов фељтон...


Уште Томас Мор утопијата ја сфаќал како униформност на жителите. Во 16 век, Мор со симпатија го опишува светот на еднообразноста и сивилото:

„Што се однесува до облеката, освен што ќе се разликува облеката на лицата од едниот и вториот пол, таа останува иста – како кај осаменикот, така и кај сопружникот, за цел живот.“ Облеката е сочинета од наметка, а „бојата на наметката е иста на целиот остров, и тоа е природната боја на волната.“ [1]

Мор ги замислувал униформите небаре е режисер на антички театар. Во античкиот театар актерите носеле пренагласени маски, мажите - црни маски, жените – бели, старците – набрчкани, маските биле огромни, актерите качени на топуци, облеката била потенцирана. Но ова решение произлегувало од техничките услови на амфитеатрите, акустиката била одлична, но гледачите од последните редови немале видео-бим, па им требала нагласената облека – значи униформата за да ги видат актерите на сцената. Кога Медеја ги убива своите деца, тоа не доказ дека сите жени имаат таква ролја во општеството, туку дека оваа жена, Медеја, прави таков избор и има таква судбина.

Комунизмот, обратно, техничките услови ги прогласува за суштински. Униформата станува буквална, маската станува лице, а човековата индивидуалност се заменува со ролјата. Целиот свет станува театар со строго одредени и потенцирани ролји, со цел општеството да биде тотално транспарентно (види ја главата „Кодните имиња на УДБА“). Татљин во првите години по Октомвриската револуција скицира работничка облека (капут и костум) во пет варијанти, а потоа го организира нивното шиење во соработка со фабриката „Нов Леснер“ во Петроград. [2] Комунистите ја наметнуваат униформата како - присила.

Што е со капитализмот? Постои ли разлика помеѓу комунистичката и капиталистичката униформа? Во култниот британски документарец за панкот „UK/DK“ (1983) на Кристофер Колинс е опишан животот на уличните панкери од Лондон. Тие во 1980-тите велат дека од светот не бараат ништо освен правото на различност во облеката. Би работеле што било сè додека може на работа да дојдат во својата облека.На пример, би работеле зад касите во Веро, но со ирокез-фризури, а тоа да не биде повод за инфаркт на купувачите. Панкерите бараа облеката да биде израз на внатрешните емоции, бараа луѓето да не глумат дека се рамнодушни, да не лажат дека им е сеедно. Паралелно со нив, корпорациите смислуваа поуспешна стратегија за облекување на светот. Тие даваа привидна дозвола да си ја одбереш облеката, но само таа што ја носиш во своето слободно време. Никој не му брани на шефот од Веро, откако ќе ја износи работната униформа од 7 до 3, попладнето да го помине како панкер на скалите под Камениот мост и таа дозвола, денес, се смета за големо демократско достигнување. Но со таа „дозвола за слобода“, корпорациите само купуваа време за посериозен а скриен процес со кој успеаја да ја униформираат токму слободната облека. Еден пример. Ако работите како продавач во бутиците на Гап, може да ја изберете својата униформа помеѓу петте понудени блузи со логото на Гап. Така не чувствувате дека сте облекле униформа, туку дека сте дури и некаков „модел“ за Гап. А и не носите нешто што и инаку не би го носеле во своето слободно време. Перверзијата е дека и купувачот во бутикот го има истиот избор на маици со логото на Гап. Ако купувате во Гап, вие сте исто како и да продавате во Гап. Нема надвор и внатре. Униформата ја носите од двете страни на решетките на продавниците, и во работното и во неработното време. Слободата на изборот на униформата се претвори во слобода на избор помеѓу S, M, L. Дури и овој избор не е слободен.

Сето тоа значи дека капитализмот, конечно, успеа да го униформира светот, и тоа точно на „комунистички“ начин. Тоа го направи на софистициран начин, не со надворешна присила (униформите на Татљин се облекуваа по директива) - туку преку влез во „интимниот“ избор и луѓето ги убеди дека тие, со слободна волја, ги бираат точно униформите што корпорациите сакаат да им ги продадат.


Буржоаски брак

„Буржоаскиот брак е јавна заедница во која жените се заеднички. Комунистите ќе да бидат осудени само затоа што сакаат да го официјализираат отвореното, заедничко поседување на жените, наместо лицемерното, скриено.“ [3] Вака пишуваат Маркс и Енгелс во објаснувањето на повикот од „Комунистичкиот манифест“ – „Уништете го семејството!“ Тоа што тие бараат е слобода на љубовта, а не затвор на бракот.

Но проблемот е дека веќе самата Француска револуција (официјалниот почеток на капитализмот) беше на јасно дека бракот е „смешна институција“. Оваа реченица ја изговара еден од ликовите во драмата „Свадбата на Фигаро“ (1784), напишана само пет години пред буржаоската револуција од 1789 (за која Наполеон вели дека е „првото големо навестување на промените во статусот на општеството“).

Фигаро, главниот лик од таа драма, е нешто како буржоаски фолклор, денес. Тој е опис на онаа буржоаска интима што му пречи на Маркс. Затоа е важно да ја погледнеме драмата поблиску. Во неа, учителот по пијано, Базил, вели: „Меѓу најсериозните работи на светот, бракот е најсмешната.“ Со оваа реченица, тој сака да ја убеди идната сопруга на Фигаро, слугинката Сузана, да спие со нивниот работодавец, грофот Алмавива. Базил, всушност, вели дека постои извесен брачен парадокс. Бракот е институција со сериозни должности, но истовремено е смешна фасада токму затоа што најсериозната од сите должности – брачната верност – е и најчесто изигрувана. Луѓето знаат дека прељубата е забранета, но тоа не ги спречува да ги изневеруваат своите партнери. И за да ја „спаси“ од брачниот парадокс на верноста, Базил и’ „предлага“ на Сузана, таа да го прифати кодот на задолжителен љубовник. „Ако му станете љубовница на грофот, она што вчера ви било забрането (прељубата), утре ќе ви биде пропишано како должност“ – вели тој.

Парадоксот е дека Маркс и Енгелс постапуваат слично како Базил – тие го гледаат светот на буржоаските бракови и наивно веруваат дека проблемот со прељубата ќе се надмине - ако се надмине потребата од прељуба. И велат дека сега се укинува семејството, нема рестрикции за прељубата, секој може да се сака со кого сака, како што сака. Наивноста што ја предлагаат е слична со непристојниот предлог на Базил. Кога Базил и’ предлага на Сузана да го прифати кодот на „задолжителен љубовник“, пред Маркс и Енгелс, тој превидува дека ако прељубата стане задолжителна „должност“ – тогаш, да се биде моногамен, ќе значи отпор кон законот.

Симболниот поредок, кој го одржува социјалниот мир, имено, почива на двојна природа на законите. Постои еден јавно артикулиран закон (на пр., верноста), но зад него, како сенка, редовно се влече вонзаконската прељуба. Тоа е видливо во сите аспекти на животот. На пример, човек ќе плукне на улица кога никој не го гледа, ќе помине на црвено, итн., со други зборови, тој ќе го пречекори законот и ваму и таму, и тоа не заради отпор кон заедницата, туку парадоксално, во име на желбата за имагинарна идентификација со „духот на заедницата“. Тоа е затоа што поредокот е противречен и тој испраќа спротивставени сигнали. Тие сигнали ги тераат луѓето уживањето редовно да го врзуваат за прекршокот. Забележете како никој не му верува на семејниот човек дека е сексуално задоволен, тој мора да си најде љубовница за да се увери заедницата дека тој конечно почнал да ужива. Друг пример се парадоксите околу либералното и конзервативното воспитување. Во филмот „Американска пита“ (1999) на Пол Вејтс таткото агилно се труди да го упати синот во тајните на сексот, но парадоксално, кај синот предизвикува само срам и повлекување пред татковото опсцено поведение. Таткото би му помогнал на синот тогаш кога најконзервативно би му забранил да се гледа со девојки, на што синот ќе одговори со отпор. Или, сетете се на сценаристичкиот крах на еротската серија за Емануела која настапи откако во „Емануела 2“ (1975) на Франсис Ѓакобети и Лерој, брачната двојка се договори да живее во слободен брак. Друг пример е поведението на самите прељубници. Кога се фатени во флагрантна прељуба, тие одрекуваат со сите сили затоа што интуитивно знаат дека признанието за прељубата е подраматичен удар за партнерските односи, дури и од самиот чин на изневерувањето. „Ако уште и признава, значи дека не ме сака.“

Ако не постои забраната и сè е дозволено, тогаш, парадоксално, ништо не е дозволено. Ова е, исто така, една од причините зошто еротските алтернативи, од типот на Комаја, не успеваат. Кога прељубата станува „договор“, тој автоматски станува невозможна „патријархална“ задача да се биде со партнери по секоја цена. Со други зборови, Маркс го превидува фактот дека во идеолошкиот свет секогаш функционира еден двоен закон – еден видлив (дозволен) и еден скриен (опсцен) закон.

Од каде потекнува овој расцеп во Законот, зошто законот се расцепува на две – едно се пропагира, а друго се „почитува“? Зошто луѓето интуитивно го кршат законот, зошто чувствуваат потреба да бидат „криминални“ кон законите? Тоа е затоа што законите не се сеопфатни, не се доволни, никогаш не може да ги пополнат сите зони на законските дозволи и престапи. „Периодичните пречекорувања на јавниот закон се инхерентни за општествениот поредок.“ [4] Рускиот формалист, Бахтин, обемно пишувал за суштината на карневалите – радоста што тие ја предизвикуваат НЕ е дека светот треба да се преврти на глава, туку дека светот има потреба од празнење, периодично јавно изживување, ослободување од ригидната сигнализација на јавниот закон.

Уште од антика, во карневалите мажите се преоблекувале во жени, принцовите станувале слуги, за таа една вечер, сите имале можност да се ослободат од бесмислените полови и класни ролји. Има една приказна за кралицата Елизабета од Унгарија, која била прекрасна принцеза, но обожавала да се самопонижува јавно. Карневалското поведение било можност да се ослободи тензијата од „зададените“ општествени категории. Да извршат “суспензија на Законот“. И парадоксално, тоа што заедницата ја држи заедно не е јавно декларираниот закон, туку точно ова пречекорување на законот. Направивме престап, живи сме, одиме понатаму. Сега мирно ќе ги почитуваме законите до следниот пат.

Кога во „Комунистичкиот манифест“ Маркс и Енгелс го прогласуваат опсцениот закон (слободната љубов) за јавен закон, кога го озаконуваат самото пречекорување (прељубата), тие парадоксално ја отвораат ноќната страна на беззаконието, на престапот. Затоа се во право револуционерите како Бакуњин, кога велат: „Разбојникот е – прв и единствен револуционер во Русија“. [5] Идеалното остварување на „Комунистичкиот манифест“ е анихилација на сите закони, распаѓање на сето социјално ткиво во сеопшт криминал на сите против сите.

Тоа го знаеме и од политичките акти. Кога во советскиот устав од 1936, се гарантирала политичка слобода и слободен печат, како и правото да се формираат политички партии кои државата со устав се обврзувала да ги финансира – тоа луѓето со право го сметале за „јавен закон“.Трикот е дека тој што навистина се дрзнал да ги користи овие уставни бенефиции, веднаш бил осудуван како контрареволуционер. Затоа луѓето спонтано го почитуваат „опсцениот закон – и точно читаат дека секоја друга политичка опозиција е невозможна!

Истиот расцеп функционира и кај југословенскиот устав кој дозволувал право на републиките на самоотцепување, но веднаш штом некоја југословенска република би почнала да зборува за отцепување – тоа се судело како сепаратизам. Овој тип јавно пропишан закон, наспрема „опсцениот“ кој всушност функционирал, од овие правни акти во комунизмот правел она што Жижек го нарече - „празни можности“. [6]


„Другарите се женат со курви“


Капиталистите го имаа Фројд, а комунистите го презреа затоа што беше лекар за буржуите. Затоа комунистите ја препознаа „својата, социјалистичка психоанализа“ во делото на Фројдовиот заменик од виенската клиника, Вилхелм Рајх, кој пристапи во комунистичката партија, прогласи дека неврозите се поздодевни и поупорни кај сиромашните и одлучи да отвори сексуални советувалишта за работниците. (Рајх, генерално, тврдел дека и буржоазијата и работниците го делат основниот проблем - дека недоволно и недобро се ебат.
[7]) Од Советскиот Сојуз Рајх заминал разочаран во 1933, побегнал во САД, но таму бил уапсен како германски шпион и во ерата на макартизмот осуден на 2 години затвор, каде што и умрел од срцев удар.

Кога српскиот режисер Душан Макавејев го посетува Ерих Фром во Швајцарија, бара да му каже што мисли за Рајх. Фром му вели: „Рајх е исклучително надарен и ценет, но бидејќи жените по него лудуваат, го уништи болната љубомора на луѓето. Од друга страна, се однесуваше така супериорно и предизвикувачки, како само тој на планева да може да ебе.“ [8] Макавејев снима научно-популарен филм за Рајх, тоа е забранетиот „Мистерија на организмот“ (1971) или W(ilhelm) R(ajh), односно W(orld) R(evolution). Макавејев себеси се сметал за продолжувач на руската авангарда во Југославија, велел дека комунистичката аскеза ја уништува Револуцијата, дека Револуцијата е невозможна без секс. Две и пол години го подготвувал филмот, со пријатели, роднини, следбеници и пациенти на Рајх, а во филмот играат и трансвестити од Њујорк, приказната се преплетува околу револуционерката што ја игра Милена Дравиќ, која држи сексуални говори, додека нејзината цимерка ги практикува. Милена е чедна, сè додека не го запознае Владимир Илич (Ивица Видовиќ), советски шампион во лизгање на мраз. Во Југославија филмот е забранет од Јавното обвинителство на Србија и покрај исправниот цензорски картон, а на проекцијата во Нови Сад во 1971, третата месна заедница барала апсење и бесење на авторот и уништување на филмот. На Запад филмот бил доживеан како „ретка надеж од социјалистичките земји“.

Иако комунизмот се огласувал против најголемиот буржоаски идеал – сентименталната љубов, во практиката работите не биле толку едноставни. Невиноста само начелно не била важна и само начелно се толерирало ако некој/а има повеќе партнери. Кога Александра Колонтајева ја употребила метафората дека „Сексот не е ништо друго освен испивање чаша вода“ [9], во реалноста, недоразбирањата околу слободната љубов биле причина за политички падови и прогонства. Случајот со високиот Титов функционер Ѓуриќ го потврдува тоа. Кога ја сретнал својата идна сопруга, партиска ученичка, таа го пленила со тезата: „Ви бевме добри во војната, но сега другарките останаа стари моми, а другарите се женат со курви, балерини и буржујки.“ [10] Ранковиќ ја проверил по сите партиски линии и му ја одобрил за сопруга, но самиот Ѓуриќ немалку се изненадил кога дознал дека неговата избраничка била љубовница на 34 од делегатите на 6. Конгрес на КПЈ, по што избил секс-скандалот што го опишавме во главата „Параноја“.

Комунизмот имал убава идеја. Сакал да ја повика вистинската релација меѓу луѓето – ако се луѓето полигамни, тогаш да не глумат, туку да бидат такви. „Регистрацијата (на бракот) е преживеан остаток од буржоаските односи и тој ќе исчезне.“ (стенографска белешка од заседанието на Серускиот централен извршен комитет, говор на Ларин.) „(С)удот, според општото правило, ќе се раководи од начелото на општопознатата вистина: на кого ќе се однесува од вистината, позната од повеќето, него судот ќе го прогласи за татко (смеење).“ (истото заседание, говор на министерот за правда Курски.) [11] Комунизмот сакал да ја отфрли хипокризијата околу сексот, но прашањето е како да се „регулира“ полигамијата еднаш кога луѓето ќе се вљубат или кога ќе станат љубоморни? Враќањето кон „носталгичните“ времиња кога луѓето живееле „чисто“, не одело ни малку едноставно како што звучело во теорија.

Капитализмот играл на друга карта – тој користел стратегија на „намерно лажни индекси“. [12] Прељубата не е дозволена - тоа значи сите нека ја практикуваат, додека не ги фатат. Интимата се перформира, не се афирмира. Или, кога ќе прочитате картичка со името на вработениот во Мекдоналдс, „Столе“, вие знаете дека на оваа картичка нема ништо лично, дури и кога навистина името на вработениот е Столе. Заради таа картичка Столе нема да биде ништо поблизок до вас – картичката си останува конвенција, пакет од пристојност кој само „глуми“ вистински однос. Нејзината улога е да „евоцира“ носталгија за некорумпираните односи, „кога луѓето се познаваа“, „кога имаше општопозната вистина“ (говорот на Курски на Конгресот), додека гестот во капитализмот си останува безинтимен гест, тој само ја одглумува „инвестицијата“ наречена „емотивната работа“ (Хотшилд).

Познат е вицот за Ленин кој на жената и’ кажува дека е кај швалерката, на швалерката дека е кај жената, а Ленин е на таван и учи, учи, учи. Жижек го чита вицот како среден пат, рамнотежа во идеологијата, отклонување и од невозможната марксистичка идеја за слободната љубов, но и од буржоаскиот посед над „својата“ сопруга. Но парадоксот е дека во вицот нема никаков „среден пат“, како што вели Жижек, тоа е виц за силата на „педерската“ догма– она што Ленин сака кога „учи, учи и само учи“ е – само Маркс! Многу „понежен“ пример е Енгелс. Тој бил автор на комунистичката Библија за семејството. Самиот никогаш не се женел. Живеел истовремено со две девојки, родени сестри. Изјавил дека без жени, животот не би имал смисла. За себе, како носител на номенклатурата, си одобрил можност за избор, но не и за другите.


Репродуктивната петолетка и Споменикот на Ембрионот


Женското прслуче не е перверзно, политиката е перверзна.

Кога сексот станал пролетерска трка за рушење рекорди („Ембрионот е социјалистичка сопственост на целото општество“ – рекол Чаушеску [13]), се намножуваат креативните решенија за „бесмислен“ (нерепродуктивен) секс, надвор: клупи, паркови, шуми, напуштени згради, возови, автомобили, летни кампови. Луѓето воделе љубов насекаде и јавните порнографски простори (од Шчекин згодно наречени „градини на насладата“) навистина стануваат реалност, не заради идеологијата, туку заради заедничките станови т.н. комуналки. На 11. Конгрес на Комунистичката партија на Романија, од ноември 1976, потврден е планот за урбанистички развој на Романија, според кој ќе се градат хабитатни центри со користење што помалку земја (земјата била потребна за земјоделство), па во 1966 просечниот стан (на не-номенклатурата) имал 40 квадратни метри, а во него живееле четири или повеќе станари и сексот бил невозможен. [14] Ако во комунистичката соба секој може да влезе, и баш затоа што може, баш затоа и ќе влезе - тогаш собата се сели на отворено и „градината“ ја претвора во соба.

Друг начин да се уништи собата, значи, било таа да се претрупа на таков начин, собите да станат комуналки, со пет семејства во заедничката кујна, што на крајот сите ќе сакаат да излезат од неа, за сексот да не стане едиповски невозможен. Истиот момент, кога сексот се сели надвор, и машинеријата се сели надвор - полициските единици ги претрупуваат градините за да ги ловат тие во „нерепродуктивен секс“, па се јавува ново решение во вид на кино-сали. Во многу социјалистички земји, реперотарот започнувал во 10 наутро со пропагандните вести, но таму не се одело за да се гледа во идеолошкиот екран што ги „гледа“нив. Во Романија на Чаушеску, картата за целодневно кино (со кое си можел да ги гледаш сите филмови тој ден, пет во просек, главно репризи) чинела околу половина денешно евро. На репертоарот се вртеле стари руски филмови, советска пропаганда или западни вестерни. Лоши седишта, лоша акустика, студено во зима и топло во лето, глувци – тие места станале места за инстант-интима, за студентите, новопечените двојки и прељубниците, за сите што сè уште сакале да имаат секс.

Во 1966, Романија смислува Петолетка за репродукција. Се планирало бројот на жителите да порасне до 30 милиони во 2000 година, тоа значело секоја жена да раѓа по 4 деца во просек. Истата година, законски е укинат абортусот во Романија, („Ембрионот е социјалистичка сопственост на целото општество“, вели Чаушеску) [15], контрацепцијата станува нелегална, а е воведена титулата Мајка Херој за мајките кои родиле 5 или 6 деца. Кога и најоптимистичките прогнози за репродукција се надминале, а „имањето смислен секс станал национален натпревар, критериумите за достигнување на оваа престижна титула, станале поригорозни. Децата родени по оваа година се нарекувале „деца на декретот“, но кога тие посакале да имаат секс, веќе немало соби со минимална интима за имање секс. За 20 години (од 1966 до 1986) романската популација пораснала за 20 милиони, што било сосема во согласност со прогнозите на Петолетката.

Интересно е дека меѓу првите работи на новите десничарски влади по падот на комунистичките сојузи, беше побуната против 35-годишната дозвола за абортус во социјализмот. Се зборуваше дека се убиени „17 милиони Полјаци во ембрион“, „5 милиони Унгарци во ембрион“ [16], а во Абашар во Унгарија е подигнат „Ембрионски споменик“ на абортираните ембриони од комунизмот. Жените што абортирале во комунизмот, со оваа „ревизија“ станаа сојузници на комунистите, а антифеминизмот автоматски стана капиталистички. Но дури и начелната феминизација на општеството во комунизмот не била така розова во практиката – иако абортусот бил дозволен, немало лесно достапна контрацепција, начелната рамноправност во работата се сведувала на тоа – жените да бидат секретарки по партиите, додека главните функции, бирократијата, тешката индустрија, војската – речиси исклучиво биле во рацете на мажите, а ако добивале политички функции, жените биле пониско рангирани. [17] Единствено вистински пропорционални застапености на мажите и жените имало главно во образованието, културата и здравството.

 

[1] Шафаревич, Игор (1997): Социјализам као појава светске историје, op. cit., 126.
[2] Bak-Mors, Suzan (2005): Svet snova i katastrofa, op. cit., 74
[3] Шафаревич, Игор (1997): Социјализам као појава светске историје, op. cit., 25.
[4] Žižek, Slavoj (1996) Metastaze uživanja, Biblioteka XX vek, Beograd, 98.
[5] Шафаревич, Игор (1997): Социјализам као појава светске историје, op. cit., 279.
[6] Žižek, Slavoj (1996) Metastaze uživanja, op. cit., 65.
[7] Marić, Milomir (1988): Deca komunizma, op. cit., 377.
[8] Исто, 377.
[9] Bak-Mors, Suzan (2005): Svet snova i katastrofa, op. cit., 403, фуснота 79.
[10] Marić, Milomir (1988): Deca komunizma, op. cit., 309.
[11] Шафаревич, Игор (1997): Социјализам као појава светске историје, op. cit., 333.
[12] Herzfeld, Michael (2005): Cultural Intimacy, op. cit., 7.
[13] Verderi, Ketrin (2005): Šta je bio socijalizam i šta dolazi posle njega?, op. cit., 129.
[14] Florin Poenaru (2007): Cinema-Sex-Scope, a Case of Nostalgic Discource in Romania, in: N\osztalgia – Ways of Revisiting the Socialst Past, op. cit., 77.
[15] Verderi, Ketrin (2005): Šta je bio socijalizam i šta dolazi posle njega?, op. cit., 129.
[16] Исто, 158.
[17] Исто, 132.

 

Слики: Готфрид Хелвајн

 

Другите делови од фељтонот можете да ги видите на следниве линкови:

29. Кражба на интимата

28. За маките на Темпо (продукција на генерации)

27. Параноја (Сексаулен хиероглиф)

26. Молчењето на Маркс

25. Смеењето на Ленин

24. Комунизам и авангарда

23. Интелигенција и тајна интелигенција (за „затворските школи“)

22. Хистеријата на Троцки, Темпо...

21. Хумор

20. Кодните имиња на УДБА 2

19. Кодните имиња на УДБА 1

18. Голи Оток (Или, зошто Југославија не падна под власта на Сталин?)

17. „Со Сталин против Тито“

16Лошиот Тито?

15. „Подобро со 28 години во камп, одошто со 93 на слобода“ (за комунистичката носталгија)

14. Родители на вештачко дишење (за комунистичкиот сон)

13. Анестезија

12. Неутрални граѓани

11. Кремлинологијата како симптом

10. Пет забелешки за природата на анализите што следат

9. „Нема ништо, нели?“

8. Потрага по „патолошкиот“ вишок смисла

7. Феноменологија на кодошот

6. Колку едно живо суштество може да издржи?

5. Тврдо крило

4. Садизам

3. Биографии на пријателите

2. Интимист (Досие 5622)

1. За емоциите што останаа во еден автобус

Слични содржини

ОкоБоли главаВицФото