Пиво во барот на аголот

Не знам пред точно колку години се случи тоа, 15 или 20. Си седев дома. Беше жешка летна ноќ и во еден момент се почувствував затапено.

Излегов надвор на улицата. Поголемиот дел од семејствата имаа завршено со вечерата па седеа и зјапаа во нивните телевизори. Излегов на булеварот. Од другата страна на улицата имаше еден локален бар, една зграда во старински стил и еден шанк изработен од дрво, офарбан во зелено и бело. Влегов внатре.

По речиси цел живот поминат во барови целосно го имам изгубено чувството за нив. Кога сакав нешто да се напијам, обично одев до продавницата за алкохол, го земав дома и пиев сам.

Влегов внатре и најдов едно столче далеку од гужвата. Не се чувствував неудобно, само осетив дека не припаѓам таму. Но и да излезев надвор немаше каде да одам на друго место. Во нашето општество, најголем дел од интересните места за излегување или се надвор од законот или се многу скапи.

Нарачав шише пиво и запалив цигара. Тоа беше само уште еден локален бар. Сите се познаваа меѓу себе. Кажуваа мрсни вицови и гледаа телевизија. Внатре имаше само една жена, стара, во црн фустан, со црвена перика. Носеше неколку ѓердани и пушеше цигари една по друга. Почнав да посакувам да сум во мојата соба и решив да се вратам откако ќе го испијам пивото.

Еден маж влезе внатре и седна на барското столче веднаш до мене. Не го подигнав погледот, не бев заинтересиран, но според гласот претпоставив дека е на моја возраст. Го познаваа во барот. Барменот го нарекуваше по име и неколку постојани гости го поздравија. Седеше до мене со неговото пиво три или четири минути; потоа рече: „Здраво, како е?“

-Јас сум океј.
-Нов си во маалово?
-Не.
-Не сум те видел тука никогаш.

Не одговорив.

-Од Лос Анџелес си?, праша.
-Главно.
-Мислиш дека Доџерси ќе успеат оваа година?
-Не.
-Не ти се допаѓаат Доџерси?
-Не.
-Кои ти се допаѓаат?
-Никој. Не сакам бејзбол.
-Што сакаш?
-Бокс. Борби со бикови.
-Борбите со бикови се сурови.
-Да, сè е сурово кога губиш.
-Но бикот нема многу шанси.
-Како и никој од нас.
-Премногу проклето си негативен. Веруваш во бог?
-Не во твојот вид бог.
-Во кој вид?
-Не сум сигурен.
-Одам во црква откако знам за себе.

Не одговорив.

-Може да ти купам пиво?, праша.
-Секако.

Пивата стигнаа.

-Ги читаше денешните весници?, праша.
-Да.
-Читаше за оние 50 мали девојчиња што изгореле до смрт во сиропиталиштето во Бостон?
-Да.
-Нели тоа е страшно?
-Претпоставувам дека било.
-Претпоставуваш дека било?
-Да.
-Зарем не знаеш?
-Ако бев таму, претпоставувам дека би имал кошмари поврзани со тоа во остатокот од животот. Но поинаку е кога само читаш за тоа во весник.
-Не чувствуваш жал за тие 50 девојчиња што изгореле до смрт? Стоеле на прозорците врескајќи.
-Претпоставувам дека било ужасно. Но знаеш, тоа е само наслов во весник, само новинарска приказна. Навистина не мислев многу за тоа. Ја свртев страницата.
-Сакаш да кажеш дека не почувствува ништо?
-Не баш.

Поседе еден миг и испи една голтка од пивото. Потоа викна: „Еј, тука има еден тип кој кажува дека не почувствувал ебено ништо кога прочитал за оние 50 мали девојчиња од сиропиталиштето кои изгореле до смрт во Бостон!“

Сите погледнаа во мене. Погледнав надолу, во мојата цигара. Следеше една минута тишина. Потоа жената со црвената перика рече: „Ако бев маж, ќе го исшутирав по газот до улица.“

„Не верува ниту во бог“, рече типот до мене. „Мрази бејзбол. Сака да гледа борби со бикови и сака да гледа како мали девојчиња од сиропиталиште горат до смрт!“

Од барменот нарачав уште едно пиво, за мене. Со одвратност го турна шишето кон мене. Двајца млади момци играа билијард. Помладиот, големо момче во бела маичка, го остави својот стап и дојде до мене. Стоеше зад мене, вдишувајќи воздух со неговите бели дробови, обидувајќи се да ги направи градите поголеми.

„Ова е фин бар. Тука не толерираме гомнари. Добро ги плескаме, ги истресуваме гомната надвор од нив, го истресуваме секое гомно од нив!“

Можев да почувствувам како стои зад мене. Го подигнав моето шише со пиво и си ставив пиво во чашата, отпив, запалив цигара. Рацете ми беа совршено мирни. Стоеше таму некое време, потоа конечно се врати кај билијардот. Типот што седеше до мене стана од столчето и се оддалечи. „Овој кучкин син е негативен“, го слушнав како кажува. „Мрази луѓе.“

„Ако јас бев маж“, рече жената со црвената перика, „би направила да моли за милост. Не можам да поднесам копилиња како него.“

„Така зборуваат типови како Хитлер“, рече некој.

„Идиоти кои се полни со омраза.“

Го испив пивото, нарачав друго. Двајцата момци продолжија да играат билијард. Некои луѓе заминаа и забелешките за мене почнаа да заретчуваат, само жената со црвената перика продолжуваше. Стануваше сè попијана.

„Педер, педер... ти си вистински педер! Смрдиш како септичка јама! Се кладам дека ја мразиш и својата земја, нели? Твојата земја, твојата мајка и сè останато. Е, ги знам таквите како тебе. Педери, евтини плашливи педери.“

Конечно си отиде околу 1:30. Еден од момците што играа билијард си отиде. Типот во белата маичка седна на крајот од шанкот и почна да зборува со типот што ми купи пиво. Во десет до два бавно станав и излегов надвор.

Никој не ме следеше. Тргнав по булеварот, ја пронајдов мојата улица. Светлата во куќите и становите беа исклучени. Го пронајдов мојот влез. Ја отворив вратата и влегов внатре. Во фрижидерот имаше останато едно пиво. Го отворив и го испив.

Потоа се соблеков, отидов до бањата, мочав, ги исчеткав забите, ги исклучив светлата, отидов во креветот, легнав и заспав.

Превод: Владимир Јанковски
Слики: Вил Балас

Расказот е преземен од книгата „Љубов за 17^1/2 долари“ во издание на Темплум.