Планетата на роботите

ПЛАНЕТАТА НА РОБОТИТЕ

СЛЕП

правен да работи во мрак
поради гужвата
исфрлен на светло
со појачани стапала
со рака трипати продолжена
со голем прст на крајот
да опипува

ГЛУВ

правен со ѕид околу себе
да работи во мир
поради гужвата
исфрлен меѓу останатите
упатен кон нив
го опипува ѕидот
учи морзеова азбука
заради комуникација

ТРКАЧ

правен со тркала наместо нозе
да биде побрз
поради гужвата
оставен без мотор
да се турка самиот себе
во круг

ТУРКАЧ

правен да го турка тркачот
наместо мотор
рацете му се зашрафени за неговиот грб
поради гужвата
го турка и го тегли
надвор од кругот

МИСЛИТЕЛ

правен да мисли
има глава
нема нозе
ни раце
поради гужвата
ништо не може сам
освен да мисли

ПРОРОК

правен да ја наѕре иднината
со раце и нозе бескорисни
со главата искривена во транс
со зината лигава уста
со зарипнати гласни жици
поради гужвата
лута
несфатен

ВОИН

правен да се потроши
поради гужвата
да изгуби нога
или пола рака
лесно му подметнуваат друга
туѓа или нова
за да продолжи напред
до крај

ДАЛЕЧЕН

правен да биде близу
поради гужвата
погрешно споените жици
повремено стварно е близу
инаку негде длабоко во себе
далеку вон себе
пее игра се смее
плаче урла
вришти

ОСТАНАТИТЕ

и милијарди од оние
што ги прават
заради гужва

ПАТНИК

Патник сум. Одамна. Отсекогаш.
Немам место, немам време.
Ме спотнало однатре, однадвор.
Воз, слама,
места без содржина.
Треперење. Ветар. Чад.
Во минувањето на пределите мир.
Минатото ја запира сегашноста додека е идност.
Денес е тенка аура околу Вчера.
Минатото се зелени куќи, бели огради,
луѓе што ги нема,
тераси големи како станови, трошни, туѓи,
луѓе што го собрале данокот.
Болката раѓа болка.
Патот не е ни подем ни пад,
се разминува со други патеки.
Туѓите чекори без каење, нашите без извинување.
Мирисот го довикува минатото, го насетува идното.
Човек се заборава, денот, местото, мирисот не.
Жегалци. Звук.
Го довикува дамнешното пред очи,
ја роси горната усна.
Смола.
Некој го навива џебниот саат, се колнеш во жегалците,
а во носот мирис на борови.
Мораш да се сеќаваш.
Мораш да патуваш, да оставиш сѐ, да се понесеш себе.
Најтешкиот товар.

ТЕМНАТА СТРАНА НА МЕСЕЧИНАТА

Некој е во мојата глава
ама тоа не сум јас
Некој немотивиран
разочаран
малодушен
уморен
песимист
и неверојатен пцујач

Некој себичен
и некој сам
Некој повреден
и одмаздољубив

Некој што не се плаши од смртта

А мене ме криват

ВОЗОВИ, ГРАДОВИ, НАРЕЧНИЦИ
(белешки од патувањата)

ВОЗ, СОЛУН

Средба со возот како со детството.
Неугодност, дури страв... а од летање не се плашам.
Ме испраќаат пријателот, градот и авалската кула во пламен, низ валканиот прозорец.
Ме следат оние без кои ме нема: Смртоносната, Грдата, Досадната.
Вагон 466, кабина 3, легло 21.
Освен звукот, како првпат да патувам со воз.
Каллива постелнина, WC ужас и безумие.
Магла. Страв од Смртоносната.
По ред Прешево, Табановци, Велес, Градско, Демир Капија, Гевгелија, Еидомени, Поликастро.
Патувањето со воз е тажно, сите станици изгледаат напуштено.
Сендвич и најлошото кафе во животот.
Тунели. Реки. Мостови. Карпи. Маслинки. Граници.
Црна Река, бело сонце.
Саатите одеднаш се 60 минути напред.
Возот ита, вратата се тресе, капутот се ниша.
Досадната ми ги скокотка табаните додека спијам во бунило.
Солун. Воздухот мириса на Грција. Детство.
Поглед од соба на другите погледи од соба.
Прв одмор, самотија, тишина.
Ја гледам Грдата.
Телевизорот се навалил од орманот и ме гледа мене; го игнорирам.
Кучињата скитници огромни, посакуваш да си бил едно од нив во претходниот живот.
Секој ден, секоја вечер, секоја ноќ, им принесувам жртви на Наречниците.
Конечно, посета на предците.
Разговор за смртта; на свој терен сум.
Гулаби на ламарината.
Мир?

ВОЗ, ИСТАНБУЛ

Тесни кабини, една врз друга; сигурно спијам над некого.
Воз како јавање, нишање, топот.
Воз како колевка што ја лула нервозна мајка.
Граници. Дожд. Ораници. Одрони. Потоци. Порои.
Станица од старите филмови; мајката конечно се смири, детето заспа.

Излегувам. Трите во аголот на окото.

Градот на мачки и жолти таксија.
Мала соба, прозорец во ѕид.
Пеење од минаре; Аја Софија и Сината џамија се довикуваат.
Смртоносната лебди над мене каде и да тргнам.
Замок, полно званици, и жена поради која ми се плаче, ме потсеќа на дамнешна мајка.
Траектот го следат галеби, ветрот ги запира во лет.
Азија излегла на улиците, плочниците, мирисна и шарена.
На еден док живеат црни, на спротивниот бели птици.
Слеговме под земја, над вода; ни овде не сум сам.
Босфор под мостовите; покрај мене ќелав волкодлак.
Утро, сонце, ѕуница, уште една,
галеб под прозорецот, неговите во долго јато следат рибарски брод.
Крај морето, по дожд, сонце, ветар. И смрт.
Ѕуницата не донесе среќа, само тажни исповеди, солзи. И смрт.
Мачките кукаат цела ноќ. Птичката побегна од нив во трпезаријата.
Нема веќе возови, им се радувам на крилата.
Чекам да одлетам.
Грдата пробува да се сокрие. Смртоносната ги губи забите.
Досадната е покрај мене на празното седиште. Потем ми седнува во скут.

Превод од српски: Ѓоко Здравески
Слики: Лаура Барбоса