Продолжува конкурсот за квир расказ!

Ве известуваме дека конкурсот за квир расказ на Окно, за кој првично беше предвидено да трае до 31 август, продолжува до 25 септември. Победниците ќе бидат соопштени кон крајот на месецот, кога во Клубот ГЕМ ќе се одржи промоција на првите три книги од новата едиција Квир Сквер на издавачката куќа Темплум:

- „Збогум, Берлин“ - Кристофер Ишервуд
- „Ред за ручек“ - Уршка Стерле
- „Морис“ - Едгар Морган Форстер

За точниот термин на одржување на промоцијата, на која победниците ќе можат да ги подигнат книгите, ќе ве известиме дополнително.

Во продолжение, претставуваме квир расказ од младата хрватска писателка Ива Хлавач.

НЕДЕЛЕН РУЧЕК

„Мажот и жената се секогаш два пола на вашата приказна.
Северен и јужен.
Секоја приказна ги има тие два пола-него и неа“
А. П. Чехов

Изгледа смешно додека спие. Како некое големо бебе со отворена, разлигавена уста. Прета во сонот како моето куче. Сонува нешто лошо. Го знам тоа. Исто така знам дека наскоро ќе се сврти накај мене, јас ќе му го свртам газот, ќе се залепам за неговото меѓуножје и така ќе заспијам. Чекам. Овде е миризливо и чисто. Не сум често тука, тој никогаш не бил кај мене. Тој живее сам, јас живеам со родителите. Има многу работа, тој е професор на факултет. Професор. Тоа им се допаѓа. Луѓето ги сакаат професорите на факултет. Кога ќе има време нека дојде на неделен ручек, вели мама. Неделен ручек. Мама се вртка со престилката ваму- таму, става на масата компири и печена кокошка, тато седи и разговара со него за работата. Тоа го прават мажите. Ем се исклучително духовити, фрчат духовити досетки на сите страни. Се уфрлува и помладиот брат. Ни тој не е веќе клинец, има и тој кецови во ракав. Јас ѝ помагам на мајка ми и носам вино. Тој ме гледа како поминувам. Се смее. Седнуваме на маса. Тој ја фали мајка ми. Кокошката е сочна, салатата е прекрасна. Да, тоа е салатата од нашата бавча. Тој се разбира во тоа. Не премногу, по малку. После одиме да се поебеме кај него. Се ебеме како ќе ни дојде. Тој е горе, испотени сме, палиме цигара, користиме кондом. Уште не е време за тоа. Ќе биде еден ден. Сигурни сме дека се сакаме. Понекогаш, само понекогаш, си замислувам како би било во брак со него. Разговараме за тоа. Моите би ги организирале оние глупави, традиционални свадби. Ред пиење, ред колачи кај мене, па црква, па фотографирање, па колони автомобили што свират. Сите се доволно пијани. Свират и го веат знамето по патот. Исусе боже, ќе го издржиме сето тоа некако, само мора добро да се опиеме. Па играње, па торта, па кумови, куме, подароци, ебена сарма на полноќ. Доволно сме пијани за сето тоа. Тоа е најмал проблем. Роднини, пријатели, сите ни честитаат. Очите на сите ни се полни со солзи. Сјајно. После на ред ќе дојдат и децата. Бабите, дедовците, сè што оди со тоа. И повторно сите се среќни, пак славиме, пиеме, меѓусебно си честитаме, пак плачеме. Не е тоа мала работа. Нè посетуваат пријателите, правиме скари и излети. Сите славиме, има причини за славење. Лежиме заедно, во нашата куќа. Тој свртен накај мене, јас залепена со газот на неговото меѓуножје. Така би можело да биде. Ама, не е.

Изгледа смешно додека спие. Како некое големо бебе со отворена, разлигавена уста. Прета во сонот како моето куче. Сонува нешто лошо. Го знам тоа. Исто така знам дека наскоро ќе се сврти накај мене, јас ќе ѝ го свртам газот, ќе се залепам за нејзиното меѓуножје и така ќе заспијам. Чекам. Не сум често тука, таа никогаш не била кај мене. Таа живее сама, јас живеам со родителите. Има многу работа, таа е професорка на факултет. Таму, исто така, не знаат за нас. Веројатно би добила отказ, вели. Можеби и нема, никогаш нема да дознаеме. Мама знае за нас и никогаш не ја поканила на неделен ручек. Чека да најдам некој друг (некој со јајца) за да може Него да го покани. Тато не знае ништо. Би му било незгодно. Сето тоа е прилично незгодно за другите. Како да лижеш лимон и да се обидеш да се насмееш. А не е за смеење, за плачење е. Нема сватови, нема колачи и алкохол, нема колони автомобили и сарми на полноќ, нема дарување, какви подароци, какви пари, таквите работи никој не ги наградува. Пријателките се изненадени и прашуваат дали некогаш си помислила на нив во сексуална смисла. Бабите се закануваат дека ќе се убијат, плачат, леат солзи, има и во ова сценарио солзи, тоа се оние хистеричните солзи што доаѓаат во бранови. Некои пријатели ви доаѓаат на скара и излети, поголемиот дел не. Мислам, немаат тие ништо против тоа само да не се случува пред нив.

Сакам да ја гледам додека спие на третиот кат на нејзината зграда со поглед на градот кој изгледа како една голема гајба со пилиња. Ние сме тука, заштитени, прилепени. Само така ќе заспијам.

Превод: Николина Андова
Слики: Лаура Крифка

Ива Хлавач (1986), писателка. Родена е во Валпово, Хрватска. Пишува песни, раскази и новинарски статии. До сега ги објавила збирката раскази „И обичните луѓе имаат соништа“ (2009), објавувала во зборниците „ Lapis Histriae“, збирката „Најдобрата приказна за летото 2010“ во склоп на натпреварот Брод на книжарите, и збирката раскази „ Надвор од коридорот“ во склоп на натпреварот „Од каде се јавувам, Подгорица“. Објавувала раскази и песни на страните tačno.net, valpovština.info. Живее во Валпово.