Вентил

04.11.2013 08:02
Вентил

Капеше кај моето седиште. Се возев во еден од можеби последните стари, валкани градски автобуси, бидејќи оние новите кои на големо се пржеа по нашите сокаци, пристигнаа од улиците на јапонските и шведските градови, кои попрво ќе ги посетам, отколку да им ги запомнам имињата. Несаканите дејства на шверцувањето се состојбите на засилена будност и претпазливост, и вечното стоење на десната страна на автобусот зашто само така можеш да ги воочиш непосакуваните униформи меѓу оние кои чекаат, и да излезеш кога ќе загусти. Ми имаат напишано само една казна, толку одамна што веќе не е важно. Секогаш се извлекувам, иако вчерашниот ден не беше „за извлекување”. Почна со ударите на четкичката за заби од непцето веднаш до плунковната жлезда, продложи со исекотина на малиот прст од работ на хартијата, а потоа и капките што се нафрлија на моите рамења. Не правам ништо зад туѓ грб, правам зад својот. Се помрднав, но и понатаму капеше. Не ти кажав за неа, затоа што не би можела да застанам зад тие зборови. Ти стоиш зад твоите зборови, и го читаш неверството како крајно телесна работа. Не вреди, врнеше на десната страна. Ова со неа не е неверство, најлоши се оние неверства што се вршат на план на јазикот. Нема воздух во превозот. Нема опуштање. Не читаш, дури ни натписите на билбордите. После еден месец шверц, го развиваш периферниот вид, па малите флуоресцентни дамки ги лоцираш без напор, дури и ако се загледаш. Една таква дамка само што се разлеа низ целиот екран.

-Вашата карта молам! – веќе не беше дамка, туку вистински човек, со заби и очи кои не гледаа во мене, туку некаде позади. Го почувствував мирисот на студенилото и дождот од неговиот флуоресцентен маркер.

Му ја покажав картата, непоништена. Се сврте накај мене колку да констатира дека навистина е непоништена. Глупаво се насмеав, но љубезно, како што правам кога знам дека сум заебала работа, а настојувам да го спасам она што може да се спаси. Глупава насмевка што вели: „Нема да се повтори“. Ме погледна во очи, а потоа го распичка погледот кон средината на автобусот, за подигајќи го носот и брадата, да го запре на автоматот за поништување на карти. И сето тоа без збор. Запали. Станав и ја поништив картата. Кога излегоа, се загледав во билбордот Почувствувајте ја стварноста. Јеа рајт.

*

Утрово за првпат се разбудив во нејзиниот стан. Никогаш немаше потреба за тоа, бевме на само три минути оддалеченост. Си велам на себеси дека тоа е затоа што сите превози отидоа, како да немаа доволно време да заминат последниве три години откако си заминав од тој крај. Блискоста донекаде е и начин на пристап, но и поклопување на енергиите на две личности, без разлика дали постои сексуална привлечност. Кај неа никогаш не стоев во ред за секс. Се случуваше кога можам и кога сакам, без форсирање. Таа беше само девојка од тој крај која добро се ебе. Тоа беше толку јасно, што немаше простор за преиспитување. Фатална за многу мажи, а самата беше најголемиот маж што сум го запознала. Изгледот знае да залаже. Требаше да знам дека никогаш не е „само секс“.

Сега кога таа замина на работа, треба да се купи леб, да се посетат оние џиновски маркети кои никнаа за овие три години. Кога јас бев тука, се градеше само црква. Сега се на иста ливада, и маркетите и црквите. Знаев барем пет начини да стигнам до црквата. Десет години ми ѕвонеа на интерфон собирајќи добротворни прилози за неа. Завршија со работата откако се отселив од тој крај. Каква грда синтагма стариот крај, подеднакво глупава како нов почеток. Одам полека, но погледот ми брза. Како секој момент да ќе сторам нешто што ќе ме разоткрие. Плашливо се загледуваме, стариот крај и јас, внимавајќи да не ни се вкрстат погледите, како поранешни партнери, љубовници, цимери, колеги или пријатели, конечно свесни дека единствената разлика помеѓу сите тие односи е - пристапот. Блискоста е работа на пристап. Знаев барем пет начини да дојдам до црквата, а јас секогаш го бирав истиот. И погледот ми застануваше на исти места. И понатаму, гори светлото, неонско, сериско производство. Сите кујни во тој крај го имаа истото осветлување и плочки, на големо. Потоа на контејнерите, па на ѓубрето. Ѓубрето е секаде исто.

Кога ќе преминеш од креветот на кујнската маса, знаеш дека тоа не е само секс. Истите прехранбени продукти кои чекаат да ги исечеш. Истата даска. Не и нож. Оној нашиот е тап. Овој е остар. Го исеков кромидот брзо, без солзи. Кеса за ѓубре, на лавабото, мокри, неколку лушпи од јајце, остатоци од праз, некоја лименка пиво и празно шише од бело вино. Ѓубрето е секогаш исто. Мириса на живот во двојка. Мириса на нас.

Во времето кога ние две влеговме во комбинација, таа покрај себе имаше тип со прекрасно газе и насмевка. И добар муабет, мене ми беше бескрајно интересен во епизодите за големи бизнис планови кои секогаш пропаѓаа, но нема врска. Ние две имавме опуштен муабет, smooth. А ја делевме истата насмевка на песната од Елвис, Suspicious minds. Бевме ОК. Тогаш мажите како него, уште не ни помислуваа дека девојка може да ги изневери со девојка. Ни денес не е многу подобро, денес мислат дека девојка не може сериозно да ги изневерува со девојка.

Во нејзиниот стан сум премногу гостин за да можам да го присвојам како свој. Секако тоа тешко би одело. Мене тоа секогаш тешко ми оди, токму кога ќе ја надминам конфузијата со присвојните заменки, настанува збрка со прилошките одредби за место, кај мене или кај нас во стан?

Пред да се врати од работа, ја поставив масата за еден - тоа звучи дури и глупаво - се истуширав како после секс - зашто туширањето после спремањето ручек звучи уште поглупаво, ја зедов мојата маичка од корпата за валкани алишта, ја облеков. Ја заклучив вратата и го оставив клучот под чергичето. Излегов надвор. Го чекав превозот, седнав. Веќе требаше да знам дека страста не е љубов. Но, барем научив да си го поставам себеси вистинското прашање. Карвер ме научи. За што зборуваме кога зборуваме за љубовта? За сечење кромид...

-Вашата карта, молам! – видов само уредни, женски веѓи како се муртат.
-Немам.
-Дајте документи или 1.500 динари.

Го имам и едното и другото, но не го давам! Ете , не го давам, намерно!

Луѓето кои се возеа во автобусот довикуваа како на трибини: „Дај пушти ја, ебате“ и „Не ги покажувај документите.“

-Немам.
-Добро – се фати за телефон - викаме комунална полиција.

Ме извади од автобусот. Дури тогаш гледам дека врне дожд. Го вадам чадорот од ранецот.

-Сега ќе платиш 5000 динари.

Јас само продолжив да одам.

-Еј! Чекај, сега ќе дојдат цајкани!
-Ма, нема ништо да чекам!

Не ни погледнав низ улицата, се свртев во спротивен правец и трк. Ја слушнав како вика: Ако трчаат по тебе, тоа се 10.000 динари!

Се насмеав под мустаќ и помислив: Catch me if you can! И штрафта. Сосе чадорот. Си мислам, никој не е луд да трча по клинка, денес изгледам како средношколка во задоцнет пубертет, и тоа по угорница. Се запукав по угорница.

Тогаш се симнав до станицата. Пак на превоз. Овој пат ја поништив.

Превод: Николина Андова
Слики: Ребека Адамс

 

Драгослава Барзут (1984) писателка, блогерка и перформерка. Родена во Црвенка. Дипломирала Компаративна книжевност во Нови Сад, каде дејствува во рамки на „Центарот за нова книжевност Неолит“. Добитничка е на првата награда на конкурсот за најдобар краток расказ „Izvan koridora“, на фестивалот „Odakle zovem“. За збирката кратки раскази „Zlatni metak “ ја добива наградата „Ɖura Ɖukanov“ за најдобар ракопис во 2011 година. Уредник е на списанието Labris. Пишува на адреса www.odmotavanje.com. Живее во Белград.

Слични содржини

Квир / Книжевност
Квир / Книжевност
Книжевност
Книжевност
Квир / Книжевност

ОкоБоли главаВицФото