Пази, кактус!

Тој е он`ј филинг к`д трешти сл`нчевина од све: прозор, полуиспиену чашу од синоќ, изобличен привезак. Ма, и мат-црн музички стуб е озарен у целу туј заверу на куќни предмети и надворешњу разубавеност.

Треба да е „Оу, хепи деј“.
А има едно т`мно ќошче на свест кое гу смрачуе целу лепоту.
У тој ќошче су жижалице на римајндери дека претходни периоди га само најавуев дарк ејџ кој топрв ќе почиња.
Тија римајндери капев сас модри (од подмуклу бол) букве, и сас злокобан звук на там-там бубњеви.

Замислите дека тој звучи како конгоански ремикс на Вагнер-ову „Лет на Валкире“.
Па, туј замислите дека стоив и Хантер С. Томпсон и Кен Кеси, и чујте низ њин хихот и цигарско кашљање како изговарав: „Добар е мирис на опасност у ваздух овија д`нови. Да можесмо да га флаширамо и да се учукуемо к`д ќе приосетимо дека оувердозирамо од Потемкинови оптимизми“.

Злокобна ритмика ги начнуе викенд-вориори. Ама не онија од добриот вид. Напротив.
Кои си они, кои су лошите?
Сви онија чичиња, и дечиња, карикатуре и креатуре.
Сви  кои се ангажирав за много битни демагогие.
Сви они кои одговарав у здружен глас: „Хел, јеа!“ к`д њин чобан им саопшти: „Сви сте ви индивидуалци, ви размишљате сас своју главу!“.
И тија су сви онија кои им спремав ќутеци, газења, вреѓања и понижења на онија кои на тој кажев „Е, ја не сам!“.

Гледам нешто пердашенка имало.
Интересно е како у општество куде што још увек е укоравена закон на силу, балканизам, изразување преко мегаломански симболи, постоив и људи кои веруев у моќ на идеје, на напредност, на цивилизираност и разбирање сас зборови.

У интро на песму „Сивил вор” од Ганс Енд Роузис, иде здиплен говор од филм „Кул Хенд Лук” сас Пол Њумена. Говор иде овакој:
„Оној што постои овдека е неуспех да комуницирамо. До некои људи едноставно не доспеваш. Б`ш исто како и прошлу недељу. Б`ш како што он сака да биде. Епа, ќе направимо да му биде. Мене не ми е ич попривлачно тој, него што ви е на вас“.

Што е работа?
Ако се сукобљаваш, батка, треба бар да си га знаеш противника. Да га предвидиш. Да знаеш кога он све може да пом`кне сас себе против тебе и твои сајдкикери. Они идев по онуј `непријатељ на моега непријатеља ми е пријатељ`.
Примитивно? Не - него тактично. Те ти га, батка, одговор зашто бева толко на број.
Мислите дека они немасва свои кртице у ваши редови? Мај квешч`н ис: имасте ли ви појма што они спремав? Имасте ли ви ваши инсајдери куде њима?
С`г, Ниче вика дека у борбу сас ѕвера треба да се припазиш да не бидеш и сам ѕвер, затој што у т`ј случај човечност ти е поразена, а ѕверштина победуе.
Хмм, зашто да се прифати дека Фридрих е беспоговорно у праву?!?

Ја виде нормални, здрави и прави студенти од едну страну.
Ја виде бабачковци, здрави и напалени, љути и спремни да черечив од другу.

Епа, тија чуруци немав гу направено туј дебелу шију сас кркање туршију.
Тија, батка, како клинци имав кркано живи деца за доручак. Тија д`н`с су арми-фор-хај`р за разноразни потребе. Тија су канибали. Људи завршуев на интензивну негу, или у ковчеже од такви црепови.
Тој су онија шампиони чиј најкарактеристичан муабет у колективно памќење е оној чаталџиско: „Еве ти дваесе денара. Иди купи ми бурек, цигаре, земи си за тебе сладолед, и да ми вратиш кусур педесе денара.“

Батка, дали мислиш дека ти у свои редови имаш нешто што може некако да парира на стотице овакви дебељаци? Што е тој, дојди ш`пни ми.

Зашто, бе, некои идеје живив само у период к`д постои масован интерес за тија идеје?

Да кажемо, ја ако сакам да имам добро бонсаи – нема да купу едно пластично и да си га чувам у собу и да га подзабришују д прашину!
Ја ќе си га изберу, ја ќе си га негују свакодневно. Мое ќе си е.
Ако некој сака исто такво, ќе га упуту. Али, пази!
Нема никој да ми га ч`чка тој што е мое.
Чуја сам дека треба 5-10 године за да тој такво бонсаи биде савршено. Епа!

Инстант-револуцие не успевав.
Па, сви смо ми некад биле, оној што се вика ,дашак ваздух`. А, глеј не` с`га – големи, шарени, размрдани, свакојаки. Прошле пуно године, оформиле смо се у нешто.

Не може да улиев стра херои кои се плашив да се потпишев.
На брзинку направени плашила, сас партаљави панталоне и пуни сас сено.
Од тија такви више ни чавке не се плашив.
А и едно појако ветре или кишичка ги разоруе. Пуф – нема га!

Залетиш ли се сас целу силу у кактус, има да се зезнеш много.
Ќе се испободеш, ќе те боли, а њега ништо нема да му е.
Тачно, од унутра е само гола вода, ама види ги игличке – опасна одбрана, а?
Не шибај сас песнице и шамари – добро су распоредени боцке, поново ќе се зафркнеш!
Земи пол`к приближи се и г`ркни ги палци у онија најмеки места на корку.
Набутај и почни да га цепаш омотач. Што ќе добиеш? Ноу мор кактус.
Е, после пробај од сок што га има унутра. Има ли укус на зелено? Кажи ми дали ти се допада.

Батка, сакам да ве виду да сте јаки. Мене не ми иде у главу како тој најголеми поборци за урбаност на било кој град, у моменти к`д се нарушуе т`ј урбан стремеж и се треби некојси урбан дух, нигде ги нема.
Тој не е њино за замарање. Што џабе. Ако некој одлучија такој да биде – ќе биде.

Па, чекај, бе? Кој овде заебава?
Дали ви што се мучите да смените нешто ги заебавате онија што ги терате да се здружив сас вас?
Или главни заебанти су онија коишто ве нас`скуев, и после тој чаламџиски уз грицке и пиво фаќав сеир како се одвива ситуација.
Па, не е овој утакмица, бре!

Што ја сакам да прашам, батка, е:
Дали сакаш да бидеш нинџа или минџа?

Сакам свак д`н од тебе да доживују да лепиш шамари због ретардирани потези.
Сакам да те виду куде си спреман за твоју слободу и твои улице и твој ваздух да крвариш.

Да, сакам да виду крв, зној и сузе!
Доста е више од овија намрштени године.
Никој нема да ти ги рецка брчке к`д ќе се згужваш за некоју декаду.
Али, батка, ако имаш добри ожиљци и тетоваже од борбени д`нови на твоју младост, знаеш ли колко ќе ти е кефски осмех к`д ќе те прашуев и к`д ќе раскажуеш од куде си ги стекнаја?
Сакам да виду дека си спреман да се положиш за нешто поголемо од тебе.
Не без разум, не без меру.
Е, т`г, батка, од мене ќе добиеш тој што ќе престану да те викам „батка”, и ќе ми бидеш брат.
Т`г ќе ме имаш и мене покрај тебе да се бору за нешто што мож и не е мое, ама би сакаја да га прифату како такво!