Адолесцентски факер

после обемно пребарување на Google испечатив податоци во кои се содржеа објасненија за толку експлоатираното зборче - адолесценција.
појдов дома и легнав.
лежев неодредено време цврсто закован на креветче проучувајќи ги значењата.
да не влезеше вујко ми и да не ја прекинеше навреме оваа напорна психоаналитичка сеанса, ќе ги изџиткав хартииве на правлавиот под, ќе го земев машки в раце, ќе го истинкав, и ќе се чувствував многу многу подобро.
вујко ми кој инаку има 46 год. не е оженет (и заедно со еден негов другар оди дури во Бугарија само за да клецне), ме погледна со неговиот немтурест off fashion поглед и со цел да звучи ем поинтелектуално ем помангупски, направи едно „кхм, хмм...“, па продолжи велејќи:
„многу читаш море еј... знаеш ли дека тие што многу читаат многу и знаат... а сето тоа ги тера да се разочаруваат од животот...“ - веднаш потоа ги спушти веѓите и ко за првпат на неговото полигонско чело забележав дека нема некои изразити брчки.
„и нема жена која би му ги направила“ - со притаен цинизам си спомнав во себе.
„кажи што сакаш“ - арогантно му се оџвргалив, што е патем сосема дозволиво за еден адолесцент со недефинирани генијалности.
„дојди да видиш како свирам. си купив гитара. почетник сум, но веќе умеам да свирам неколку акорди“.
се запрепастив. ова не го очекував. од каде ли се пробудил сиот музикален ентузијазам кога за некоја година ќе слави половина век!?
„почекај ме, те молам, мора да одам по нужда“ - реков и му дадов знак да се одвиси од вратата со цел да ми обезбеди простор за излез.
додека си мочкав, шаблонски размислував „мора да има повторно буричкано во некој од оние xxx-огласите... и има најдено некаков оглас со содржина од типот - „барам умешен дечко кој знае да свири на гитара, не барам да е убавец или да поседува материјални богатства, само сакам навечер да ми свирка љубовни балади“ - потпис „Музикална“.
епа дали е музикална или не, не можев баш да воочам, но сепак очигледно нашол „некоја“.
последниот пат, токму во екот на неговиот средовечен занес ме тераше да му држам часови по англиски јазик.
имаше конкретна и лоша идеја да стане рецепционер.
но... варијантните мисли престанаа кога го слушнав зарипнатиот глас на баба Цана како вели: „сине, не заборавај да полиеш вода со кофето“. „добро, бабичко“ - милозвучно ѝ одговорив.
баба ми Цана само за да заштеди (која стипса бо!) за мали нужди строго забрануваше да пуштаме вода од казанче.
нè тераше да користиме кофиња полни со валкана вода, која претходно беше обезбедена од едно-дозволеното седмично туширање.
кога на моите им се жалев за востановениот претерано штедлив режим, добив прекор кој официјално гласеше отприлика вака: „тоа ќе те научи на ред!“
во тој момент наеднаш ми се појавија насилнички пориви (помислив колку би било добро кофето да го акнам од земја), но успеав со крајни напори да ги скротам.

трезвено помислив дека: „попусто е да се обидеш да промениш навики на 84-годишна бабичка со севернокорејски навики и сфаќања“.
го напуштив нужникот. не ми беше дојдено да отидам во дневната да го слушам вујковото почетничко гитарско дрнкање.
на сила ја отворив вратата и за час се најдов во полутемниот ходник, во тет-а-тет средба со стариот воен пензионер Жарко. средбата беше неизбежна.
„да живее генерал Франциско Манера!“ - извикав како што вообичаено се поздравуваме.
„не“ - извикна отсечно Жарко педагошки покажувајќи со показалецот кон мене.
„Да живее Аугусто Пиноче!“ - викна Жарко правејќи го неговиот мал финтаџиски салуто. се чини ставовите на Жарко се беа радикализирале.
мексиканскиот генерал го беше заменил со суровиот чилеански диктатор. иако тоа беше единствената „новост“ бидејќи при натамошниот краток разговор, стандардно по шема, ме помеша со некој од неговите внуци.
„амнезијата продолжува“ - констатирав по којзнае којпат.
едвај успеав да се извлечам, и тоа најмногу благодарение на неколку локални клинци, кои скокајќи околу мене вриштеа „Факер, факер, факер...“
ахх, да...
прекарот кој на „несакање“ го здобив во досегашното 6-месечно живеење во лудово маало во Влае.
некни вујко ми имаше донесено еден чичко „кој имал проблем со компјуторот“ и ме замоли да отидам до кај него за да му помогнам.
проблемот беше сосема едноставен и не ми одзеде многу време.
додека работев чичкото (кој дознав дека се вика Борјан) постојано хистеричеше викајќи „дечки алал да ти е, дечки бе браво, дечки абе рацете да ми ти се позлатат“.
„кликни на иксот за да ја затвориш апликацијата“ - му реков.
„кој икс!?“ - забезекнат ме праша.
„тој... во горниот десен агол“ - му појаснував бидејќи очигледно беше дупка од основните познавања.
„ааа.. го гледам.. е како да го исклучам сега.“
„па, со глушецот, се разбира...“
Борјан го чапна глушецот в рака, и несмасно го залепи на десниот горен агол од мониторот. тогаш ми беше непријатно да се смеам, и за тоа потоа се покајав.
неговата сопруга инсистираше да пробам слатко од смокви.
добро, решив да го пробам слаткото само за не бидам приморан да ги слушам пофалбите на чичко Борјан, кој со тоа претпоставувам сакаше да ме купи за да не го прекажувам колкав незнајко е пред другите.
„опасен си дечко, опасен“ - по стопати повторуваше.
„а-ха... хакер сум“ - шеговито дофрлив заборавајќи дека тој не знае што значи зборот.
„хакер викаш, а!? опасен хакер си... опасен... туку, ти кажав дека имаме и ќерка... се вика Симона... има седумнаесет години... некој ден ќе те запознаам со неа... бива ли!?“
„нема проблем“ - промрморив, прашувајќи се во себе, дали не е тоа згодната риба со црвена танга која секојдневно ми ги пара очите во „улазот“.

„да, таа беше“ - прашалникот веќе беше решен следниот ден, кога Борјан запознавајќи ме со неа го одржа ветувањето.

„тој е ќерко... тој е... опасниот... Факерот. Факер, факер ли беше?!“
„Х, хакер, не факер, чичко Борјан“ - најпрвин рутински го поправив, а дури потоа сфатив каков гаф трасна... и веднаш го свртив погледот кон ќерка му која имаше некоја згрчена насмевка - најверојатно тоа требаше да ја прикрие непријатноста предизвикана од незнаењето на зборот што стариот нејзин пред малце го изусти.
хах, сега листајќи ги мозочниве датотеки целава работа добива хумористични димензии, но тогаш ми се чини ќе пропаднев в земја од срам.
но за да не биде така сè красно се погрижи маалската мангупана која џокајќи пред кооперација го слушаше разговоров.
и не требаше многу за Борјановата бламажа да се прошири.
и јас да го добијам заслужениот дел - ироничниот прекар ФАКЕР.

***

се приближував до еден од градските паркови, кој честопати го посетував... сам, читајќи дневен печат и трудејќи се да останам незаинересиран за околината - околина во која испомешани беа: шумолењето на децениските дабови; џагорот произведен од наивната детска игра; вревата на тн. клупче на пензионери кои симулираа собрание и пред сè, најмногу и пред сè, згодните девојки кои носеа „провев“ парадирајќи покрај мене, што пак незадржливо ги провоцираше моите хормонални ресурси.
наеднаш осетив фрустрантни вибрации, осетив како ми се врти, лоши и повраќа. станав и се приближив до фонтаната без размисла и веднаш се фрлив во неа. водата ми беше до колена и аздисано се шлапкав, плискав, се обидував да пливам.
забележав дека при падот си го изгребав коленото од кое почна да грга крв.
минувачите околу мене ми посветуваа само неколкусекундно внимание. по сè изгледа помислија дека сум алкохолизиран, или дека сум под дејство на некакви стимуланси.
„кога свесно се глупираш ти фали само еден човек кому би можел да му кажеш дека не ти е гајле за мислењето на другите“ - генијално заклучив од целава будалаштина.
тој еден очигледно дека го немав.
приквечер се вратив во станот. баба ми ококорено се џареше во телевизорот гледајќи ја дневната сапуница, додека вујко ми сè уште вежбаше на гитара истовремено фалшливо свирејќи и пеејќи некоја лигава глупа балада од репертоарот на Владо Јаневски.
„по сè изгледа баш не останува уште многу време...“ - прокоментирав во клише фазон и појдов во собата, каде што ги собрав хартиите... и потоа ги фрлив во ѓубреџиската црна вреќа.

Извор: Луѓе на кои не им се отвора падобранот, Темплум, Скопје, 2006.
Слики: Кејти Тарнер