That's how the light gets in - неколку години откако Maјка замина од овој свет и еден ден по смртта на Коен

There is a crack in everything
That's how the light gets in*.

Твоето отсуство сега наликува на еден мек, свиленкаст и прозрачен облак кој постојано ми прави невидливо друштво слично на онаа тивка светлина на ангелската закрила на почетокот на секое детство.

Овој омаж за „мајка“ и обидот да го допрам изворот на светлината со нежните ракавици на трапавото и несмасно (сè негација до негација, де) небитие (endless light), е само малку поиспакнат атрибут од оној на Коен кога вели дека во сè, ама баш во сè имало пукнатина. И додека да стасаш до тоа „esse“, има да се тетеравиш по работ на овие распукани шeвови, небаре трезвено пијан, занимавајќи се со дејствијата на некои многу помалку важни глаголи, но затоа со далеку поголема веројатност да се загубиш себеси во нив... „Мајка“ не може долго од тебе да го крие ужасот на бесмислата, ниту... опачината на бог. Таа на почетокот се правда со horor aequi, со чудовиштата од лошиот сон, но тоа е времено како и самите изговори.

Доаѓа миг кога твојот од по маките станува помалку комплициран вовед во тоа како без многу болка да ја сознаеш несреќата на другото човечко суштество. Твојата евентуална и лична несреќа во однос на оваа е како цртан филм во однос на класична театарска претстава. Можеш колку сакаш да ги применуваш и науката и фантазијата во твојот цртеж, но глумата на другото човечко суштество којашто тебе те „заробува“ во улога на гледач од првиот миг ќе те искушува да го примениш мехaнизмот „deus ex machina“, или ќе те остави во ефектот на бескрајното стадање – од другата страна на ултиматумот, каде што си еднаш посматрач – засекогаш набљудуван, без можност да менуваш нешто на сцената.

Потребно е повеќе oд половина живот додека да ја лоцираш точката каде што намерно се случуваат промените, со или без твое учество – и покрај тоа што така фино ти тргна во урнебесните сценарија за брзите птици итрици наспроти спорогоречките и едвај потезни питони, китови и слонови, се откажа од тој жанр само поради магнетната привлечност на трагедијата. Изобилството на попречености како и богатиот декор на тој сериозен и втренчен поглед на несудениот самоубиец во длабoчината на бездната, носен на крилјата на инаетот којшто кога еднаш го заклатил клатното на фатумот бил премногу истоштен, или просто опиен од седативите на даденоста, за да се откаже од тоа отровно задоволство на одењето contra se. Но никогаш не е доцна! Ако ја заборавиш совршената понуда, ring the bells that still can ring and forget your perfect offering или ако само ги наслушнеш камбаните во далечината! Секако ѕвони! Една од овие камбани одекнува со ехото на Смртта и за оној што ќе го чуе овој звук можеби тоа ќе биде доволен поттик да поверува во играта наречена живот: колку и да го проверуваш ефектот на смртта, секогаш некој друг умира, друг се изморува и го напушта бојното поле пред тебе. Кој е Другиот? И од каде му е моќта да те потсети на тебе самиот преку неговото исчезнување? Каков би бил најбрзиот цртеж на идилата на едно згаснување коешто никогаш не е она за што се претставува, туку сенка на сликата и иницијација на оние кои тргнале во потрага по одговорите, сопнати од ребусот на смртта? Кој е згаснатиот којшто своето искуство веднаш го претвора во ексклузивитет на недопирлива Другост?

„Мајка“ беше една таква другост.

Every heart, every heart
to love will come
but like a refugee.

Се сеќавам, некаде на крајот на детството, склучив еден ваков чуден договор со потсвеста: Татко, и да умре, не може да умре. Може ли небото да сконча? Може ли небото да биде укинато? Во договорот исто имаше клаузула дека Татко е пресликување на множеството „јас“...

Насетував дека ако умре татко, умирам и „јас“, и тоа некако го разбирав, не ме збунуваше ниту ме плашеше. Но, „мајка“...  Уф. Надоаѓаше силен страв, срцето почнуваше забрзано да тупка, и како црни и мрачни чудовишта се исцртуваа дијагнозите аритмија, тахикардија, ангина пекторис, сè низ виорот на онаа мешавина типични мириси на една непроветрена лекарска ординација – најпрво манирот на стерилизацијата, а потоа како од продупчен периоден систем се редеа честички хлор, јод, манган..., и „мајка“ во магновение ја победуваше болеста.

Митот за тироидната жлезда, варијаблата дека „овде нешто опасно ме притиска, боли и пече“. Наспроти табуто на сексуалната жлезда. Па сиот женски пол на планетата земја масовно страда од болни јајници. Еден куп прекрасни дизајнерки на неподносливата менструална драма во која главниот носител на дејствието е крвта. Инфицирана со чувството на вина. Од оваа драма нема излез. Освен липосукција на матката.

Потоа жената станува докторка за Празнини.

Завршувајќи со обредот на жртвувањето, се отпушта себеси низ бесконечното ништавило на космосот. Да не е меланхолично „To let myself go“ на Ана Брун, би било цинично! Принесена е хистеријата, а после ова животот станува чин на прифаќање како симболичен offering на „себе“ од ракурсот на еден блажено насмевнат евнух без особени желби и потреби. Само моќно притаен ерос на вечно одложуваното земање на нештата во свои раце, еден вид инакво репродуцирање. Како Некоја што баш и не морала да се липосукцира.

Мила мајко, мамичко... Немав обичај така да те ословувам. Мамо! Неколку месеци откако ти си замина, отиде и Момо Капор. Не го вадеше од уста. Брзо потоа и Мелком мек Кларен... ако некој ме праша, ја прогласувам „Walking with Satie“ за песна на векот... Е па, еве сега доаѓа и Леонард. Слушајте си музика до мила волја. Ве сакам и ви пожелувам пријатна забава. Твоја

Буде.

Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything

И, П.С: ве поздрави Фреди со „Боемска Рапсодија“ и песната „Мама“. Знам дека имаше уши за него, како човек со префинети потреби. Засекогаш твоја, всушност Ти: бакнежи и гушкање наспроти хорор аекви...

________________________________________________

*Цитатите се од песната „Anthem“, на Леонард Коен.