Монополци

Штом муграта источи модра свила
за нас почнуе горкион живот,
за нас се реди работа немила
и црна, катадневна мака, пот.

По монополи - сиви јами, ладни
си гниеме и чмаеме в печал.
за слâнце и за пресен воздух страдни
пожâтнати - с отровна в гради кал.

Ги редиме тутуните горчливи
ги редиме наведнати, без глас,
ги редиме - а отрови правливи
нè трујат, носат офтика во нас.

И балите со тутун - отров злато
ги влечеме на рамења цел ден,
ги влечеме а в градите згâснато
нè души бреме - живот прокуден.

И така секој ден ни сиво мине
и тежи над нас како студен жал,
и гради млади подло само кине
и вее в срце болка и печал.

За друг се мугри, меки модри свили!
За друг е овој сладок, сончен ден!
За нас по јами, в печал тешка гнили
нè дави ропски синџирот студен.

Извор: Кочо Рацин, Поетски творби, Македонска книга, Скопје, 1991.
На фотографијата: Кочо Рацин на работа како каменорезец во Скопје