Седумте смртни гревови

Дали политичарот, како и трговецот, секоја ситуација треба да ја користи за да профитира?! Се разбира - не.

Постојат многу ситуации каде морално и културно е недозволиво ловењето политички и други профити („политички и економски“ - тоа често е едно та исто; „што и да зборува политичарот, зборува за пари“ вели старата мудрост на Марфи). Кај нас тоа здраворазумско гледиште, дека не секогаш газот треба да биде зинат (како адвокатска чанта по пари), или ретко кој го знае или ретко кој го применува.

Портокаловата изродба тоа патолошко разбирање на политиката како непрекинато профитирање и поентирање го доведе до перверзни нивоа. Башка непрекинатиот маркетинг, од првата секунда по освојувањето на власта; од елементарни непогоди и фудбалски натпревари, преку судството, граѓанските организации, културата, образованието итн., сè служи, целокупниот општествен живот постои - за владетелот да присобере уште неколку лешничиња во својата владетелска дупка, за да потрае уште малку.

Така и со лустрацијава. Не се битни жртвите изминативе децении, не е битна нивната рехабилитација, не се битни пораките кои всушност треба да бидат клучни, дека градиме ново и зрело општество втемелено во достоинството на поединецот и во гарантирањето на човековите права; дека праведната валоризација на минатото е гаранција за подобра сегашност; дека правдата можеби е бавна, но достижна итн. Не, сето тоа не е битно; битно е лопатарот број еден да извојува уште една триумфална политичка победа (меѓу стотиците досега; за само четири години успеа да го покори секое ќоше на темниов вилает) на начин што неговите лопати овојпат ќе се струполат врз Уставниот суд; за да го замесат малку, како да е глина за уште една античка скулптура; а ако не оди со фино - има лопатата и други функции.

Застрашувачки се примитивноста и незрелоста на Груевски и на неговите главно голобради јуришници, засилени со седокоси егзекутори. И не се смируваат. Сè да се контролира, партијата врз сè да стави шепа, сè да проголта. Ги памети ли некој главните смртни гревови? Како што нè подучи морничавото филмско ремек-дело „Седум“, ги има токму седум: прождрливост, гордост, мрзливост, алчност, гнев, похота и завист (според американскиот стандард: gluttony, pride, sloth, greed, anger, lust, envy). Овие четири години лудачко практикување власт ни покажаа дека носечки столбови на портокаловата изродба токму се најголемите смртни гревови: прождрливоста (сè да се проголта), гордоста (само партијата знае), алчноста (сите пари се на државата, а државата е партијата, а партијата е фамилијата), гневот (Македонија е уништена од политичките опоненти на портокаловите) и зависта (партијата е кутра, немоќна и сиромашна; комуњарите сеуште тајно владеат со земјата). Значи, од целата христијанска палета на најстрашните човечки гревови кај портокаловиве изостануваат само мрзливоста и можеби похотата. Сите други гревови се просто програмски, бликаат од секој преродбенички чекор!
Оваа патологија на практикувањето политика дури и би можела да се разбере да стануваше збор за некоја радикална револуционерна партија која длабоко го преиспитува целокупниот морал и сите граѓански вредности. Но, власта во Македонија се декларира како конзервативна! Како чувар на, во прв ред, христијанските, но и на другите традиционални вредности!

Неодамна читав фрагменти од затворскиот дневник на Артур Кеслер. Една епизода од таму ме потсетува на нашите состојби. После многу затворско малтретирање, благодарение на размена на заробеници, осудениот на смрт Кестлер конечно излегол од затворот. Преку Гвадалкивир кабаљеросите со кола го превезуваат до најблискиот аеродром. Низ спуштениот прозорец на автомобилот Кестлер ги гледа сликите на слободата: кафеанските тераси со убави жени и со луѓе кои лежерно читаат весници. Но, пред да дојде на британското тло, Кестлер добил лекција по национална гордост. Го превезувале со мал авион во некое погранично гратче блиску до Гибралтар. За време на летот пилотот на диктаторот Франко со прстот покажал долу и му објаснил на Кестлер дека тоа е „националната Шпанија“ во која сите се „среќни и слободни“. Алудирајќи на Англичаните пилотот заклучил дека таму сиромашните се борат против богатите, додека во „националната Шпанија“ е воведен нов систем: не се гледа кој е сиромашен а кој богат, туку постојат добри сиромаси и добри богаташи, а постојат и лоши сиромаси и лоши богаташи. Франкистите вака го замислувале националното единство. Како капак на неговите политички согледувања, пилотот му објаснил на Кестлер дека „во длабочината на душата“ секој Шпанец ја прифаќа националната програма на Франко.
Приближно така и портокаловите „преродбеници“ го замислуваат македонското единство. Ако партијата, т.е. водачот, укаже дека македонскиот идентитет е антички - тогаш тој е антички. Ако партијата ја фалсификува историјата - тогаш тоа е во полза на „македонското национално единство“. Партијата исто така знае кои нарачатели и кодоши се прифатливи, а кои не се. И така натаму. Да се прифатат наметнатите директиви на изродбата значи да се прифати логиката на оној слепец којшто мисли дека не го гледа светот околу себе зашто тој свет е малецок и незабележлив, а не зашто самиот е слеп. Затоа треба да се спротиставиме. Без разлика на тоа дали слепецот е нашиот водач или е само еден обичен слеп граѓанин.

„Глобус“, 05.10.10.

слики: Kati Heck