Златниот медал од Фото клуб Куманово

Пред некој ден добив известување за пристигната пратка. Пишуваше дека може да се подигне до 17 часот. Стигнав во пошта и на шалтерот за пратки пишуваше пауза од 16.30 до 17 часот, а немаше ни 16.30. Не ми се чекаше половина час или пак да доаѓам на жешкото и почнав да се жалам. Вработената го погледна картончето и рече: „на работно место; тоа значи треба да одиш кај поштарите, а тие работат до 13 часот“. Појдов „кај поштарите“, што е еден голем хангар кајшто се примаат пратките и поштарите ја земаат поштата. Тука картончето, како во филм, ми падна меѓу решетки во сливник, и не можев да го дофатам. За среќа, три дена бев на работилница за куклени претстава и почнав да смислувам решение како да го дофатам. Со едно стапче го извлеков кај еден поширок отвор. Вработените беа љубезни и ми ја дадоа пратката, иако подигањето формално е до 13 часот. Направив и еден краток разговор интересирајќи се за моменталната ситуација во поштата. Погледнав на пратката, беше од Куманово, а подолу Фото клуб Куманово, и сфатив дека стигнал златниот медал. Така што оваа авантура со драмска тензија заврши со среќен крај и мило ми е што појдов.

Лени Вон Гелева, Фејсбук, 17.06.24.