Конкурс за расказ или песна на тема „Туѓо тело“

Во пресрет на деветтото издание на книжевниот фестивал „Друга приказна“ (30.08. - 01.09.).

Издавачката куќа Темплум и порталот Окно распишуваат конкурс за расказ или песна на тема Туѓо тело. Темата, се разбира, е широка, опфаќа здравствени, идентитетски, политички, културни, општествени, воени... конотации.

Расказите треба да бидат напишани на македонски јазик и да не бидат подолги од две страници (околу 600 зборови). Песните не треба да бидат подолги од педесетина стихови.

Еден учесник на конкурсот може да испрати најмногу три раскази или песни.

Пожелно е расказите и песните да бидат необјавени, но на конкурсот можат да учествуваат и објавени авторски дела.

Најдобро оценетите петмина автор(к)и ќе бидат наградени со Темплум книги во вредност од по 2000 денари.

Некои од расказите ќе ги објавиме на порталот Окно.
Конкурсот трае до 25 август 2024 година.

Победниците ќе бидат прогласени пред почетокот на книжевниот фестивал Друга приказна (30 август - 1 септември).

Најдобро оценетите автори ќе можат да учествуваат, заедно со странските писател(к)и, гости на Друга приказна, на книжевниот натпревар „Овде паѓаат крупни зборови“, што ќе се одржи на 30 август.

Расказите можете да ги испраќате на адресата:
nikola.gelevski@gmail.com

Во продолжение донесуваме неколку раскази како потенцијална инспирација за учесниците. До крајот на месецов ќе објавуваме и други раскази на темата Туѓо тело, меѓу нив и од учесничките и учесниците на овогодинешниот фестивал Друга приказна.

Клод Сењол

Жабите од саркофазите

Археолозите открија, последниве години, во Вандеја, поголем број саркофази кои потекнуваат од среден век и кои имаат необични жители: во секој од нив се наоѓа, правејќи му придружба на еден голем човечки костур, еден кревок скелет на жаба, сочуван цел и во многу добра состојба, поставен врз дланката на погребаниот. Дали е тоа доказ за некој локален фетишистички култ кој преживеал толку време, или трага од вештерски обред? Што се однесува до мене, повеќе сум за втората хипотеза, особено поради тоа што, откако беа откриени, остатоците на тие водоземци, ставени претпазливо покрај раскопките или во некоја картонска кутија, во многу случаи исчезнуваа штом веќе не им се обрнуваше внимание. Не станува збор за тоа дека се строшиле в прав, туку дека избегале, заминувајќи така што никој веќе не можеше никаде да ги најде.

Превод: Влада Урошевиќ

Елиас Канети

Збиеност

Што е она што толку го сакаме кај затворените градови, кај градовите кои целите се во ѕидини, кои не излегуваат постепено и нерамномерно на улиците? Збиеноста, тоа го сакаме; не можеме каде било да излеземе, секогаш одново доаѓаме до ѕидовите кои повторно нè враќаат кон градот. Во град со многу слепи улици, како Маракеш, оваа постапка се мултиплицира; стигаме сè подлабоко и подлабоко во градот, и одеднаш се наоѓаме пред порта на некоја куќа и не можеме да поминеме. Куќата за нас е затворена; нема пат кој води крај неа, мораме да се вратиме. Жителите на овие крајни куќи, иако на нив речиси и нема прозорци, толку добро се познаваат, што секој странец сигурно е многу упадлив. Натрапникот тука нема никакви шанси. Странците овде се уште повеќе странци, а домашните се уште повеќе домашни.

Превод: П. Вулкански

Франц Кафка

Враќање

Се вратив, минав низ портата и се обѕирам наоколу. Ова е стариот двор на татко ми. Вир во средината. Стари неупотребливи алатки, натрупани едни врз други го попречуваат патот до таванските скалила. Мачка преде на оградата. Една распарталена крпа врзана одамна за прачка на огледалото, за време на некоја игра, се вее на ветрот. Пристигнав. Кој ќе ме пречека? Кој чека зад кујнската врата? Од оџакот излегува чад, се вари кафе за вечера. Дали чувствуваш дека си во сопствената куќа, чувствуваш ли дека си дома? Не знам, премногу сум несигурен. Да, ова е куќата на мојот татко, но секој дел стои студено прилепен за другиот, како секој од нив да си е зафатен со свои работи, кои дел сум ги заборавил, а дел никогаш не сум ги ни знаел. Каква корист би имале тие од мене, та што сум им јас на нив, па макар и бил син на сопствениот татко, син на еден стар земјоделец. И не се осмелувам да тропнам на кујнската врата, само оддалеку, стоејќи, прислушкувам; не дека во улога на прислушкувач некој би можел да ме изненади. И бидејќи прислушкувам оддалеку, ништо не можам да чујам, единствено едно придушено отчукување на часовник или, пак, можеби само ми се присторува дека го слушам, од детските дни. А она што всушност се случува во кујната е тајна на оние кои седат таму, тајна што ја кријат од мене. Што подолго човек се колеба пред вратата, толку повеќе станува туѓ. Што би се случило ако сега некој ја отвори и нешто ме праша? Та, зарем тогаш и самиот не би бил како некој кој сака да ја сокрие својата тајна?

Превод: П. Вулкански

Слики: Wilhelm Lachnit (1899-1962)