„Сега куклата е твоја“

Ѓурѓица Чилиќ е гостинка на фестивалот Друга приказна (30.08. - 01.09). 

Имав само неколку кукли, а и нив ги наследив од сестра ми. Еден ученик на мама од шперплоча ми направи масичка, столче и колепка за малата кукла-бебе, баба ми исхекла две ќебиња за да ги покривам. Оти беа само неколку, секоја уживаше во изобилството на внимание и нега, што им ги давав. На сончевите утра ги изнесував на големиот балкон, ги капев, ги чешлав, ги преслекував и ги заспивав. Бидејќи нашиот балкон гледа кон Здравствениот дом и кон неговото крило во кое беше педијатриската ординација, гледајќи ги мајките со болните деца како влегуваат и излегуваат, го претворав балконот во домашна болница, се преправав дека моите бебиња се мали пациенти, им давав сируп, ги нишав шепотејќи им на уво шшшшшшш, им го бакнував вжареното чело, им буткав храна и им велев: „Изедете сè за да оздравите, па нема да морате на инјекции“.

Иако осамени, тие мои игри беа палави, а движењата пргави, па при едно такво најмалото бебенце ми летна преку оградата, заедно со ќебенцето, и од првиот кат им падна пред нозе на мајка и дете, кое таа го водеше на лекар. Веднаш се наведнав преку оградата и гласно заплакав, да им обрнам внимание дека јас сум малата мајка на бебенцето на улицата. Мајката на момчето го крена погледот и ме смири велејќи: „Излези пред врата, сега ќе ти го донесеме бебето“. За миг се створија на нашиот праг и јас ги пружив рацете да ја преземам играчката, но момчето плачеше држејќи ја грчевито и викаше: „Не ја давам!“ Мајка ми дојде од кујната и жената, нежно обидувајќи се на малиот да му ја земе куклата од стисокот, со нелагодност објасни дека дошле да ја вратат и дека не знае што сега изведува малиот. Мајка ми ме фати за рамената, ме сврти со грбот кон непознатите двајца на нашиот праг, ме погледна со голема благост и со тивок глас рече: „Подари му го бебето“. „Нема“, одговорив тивко. „Дај му, имаш многу“, ме уверуваше во лагата. „Немам многу, не му го давам“, истрајував, првпат помислувајќи дека мама не ме сака. Рацете нагло ги пуштија моите слаби рамена, се сврти кон жената и кон детето. Малиот со ракавот ги избриша очињата што му светеа можеби од температурата поради која мајка му го водеше на лекар, можеби од надежта дека бебето ќе биде негово. „Фала што го донесовте бебето, но ние ви го подаруваме“, рече мама одлучно. Жената се обиде да ѝ каже дека нема потреба, јас се обидов да речам дека не дозволувам, но таа нè надгласи, го помилува момчето по косата и рече: „Сега бебето е твое“.

Плачев целото попладне. Плачев толку што ми снема воздух, па почнав да икам. Плачев додека не почна да ме боли главата и дури не се преплашив дека ќе ме одведат на доктор.

Понекогаш се присетувам на своеглавата, скржава, неутешна мала јас. И силно посакувам да можам на момент да ја прегрнам и да ѝ кажам дека мигот во кој плаче е последниот кога ќе биде тажна поради изнудениот подарок, а дека после, сè до крајот на својот живот, ќе знае дека таа нејзина тага е всушност драгоцена зашто е вградена во радоста на момчето.

Оваа автофикциска цртичка е дел од македонското книже на Ѓурѓица Чилиќ, „Изброј ја љубовта“, што ќе биде промовирана на овогодишниот фестивал Друга приказна.

Ѓурѓица Чилиќ (Đurđica Čilić, 1975.) е родена и пораснала во Босна и Херцеговина. Живее во Хрватска. Работи на Филозофскиот факултет во Загреб, каде што предава на Катедрата за полонистика. Преведува современа полска поезија и пишува автофикција.
Објавени прози: Фафарикул (2020) и Нови крај (2022).

Превод: Љупка Евроска

Извор за текстот: Ѓурѓица Чилиќ - Нови крај (2022)

Везови: Maggy Rozycki Hiltner