Летачката

Попладнево се вселив во куќарка за полжав
и се стуткав удобно како ларва.
Со мускули и мекост
ги исполнив ѕидовите.
Сеќавањата бабреа и навираа
а јас се тенчев небаре старица
со кожа како најнежна хартија.

Ноќва месечината долго и споро капеше.
Удираше по куќарката тап-тап
а јас како да се смалував на креветот
сосе спомените на баба ми меѓу камилиците
и мајка ми меѓу јорганите на ветрот.
Ене, во пукнатината на јавето
сега татко ми се смее и пее.

Со будни очи гледам кон исток.
Куќарката е проѕирна
а јас чекам пак да се родам. Со крилја.
Птиците пејат тивко, нежно, долго.
Утрово ги немаше на дрвото па се растажив
а тие ми заглавиле во очиве
и летаат, летаат, летаат...