Клопец

04.07.2011 13:02
Клопец

Живко Грозданоски е млад автор кој прилично добро им е познат на посетителите на Окно. Досега ја има објавено збирката куси-куси раскази „Отпечатоци врз коцки мраз“ (Темплум, 2009), а пред некој месец од печат излезе и збирката раскази „Приказни за тревите“ (Антолог, 2011). Овојпат го објавуваме расказот „Клопец“, со кој во декември, во Рим, ќе претстави дел од своето творештво на петнаесеттото Биенале на млади уметници од Европа и Медитеранот. Темата на овогодинешното Биенале е „Симбиоза“, а освен Живко, македонски претставници се и Јулијана Величковска-Димоска, Дарјан Пејовски, Илија Прокопиев и Иван Ивановски.

Клопец

Не знам за вас, ама мене голема тага ме спопаѓа кога влегувам во библиотека, книжарница, или кога одам на саем на книга. Купишта и купишта хартија, натискана една до друга... Жално е тоа што најголем број од тие книги најголем број од луѓето не ги знаат, не ги читаат, не ги ни гледаат, ниту па ги допираат. Затоа што книгите се како девојките: најжално нешто што може да им се случи е никој да не ги допира, никој да не ги отвора. А толку убаво мирисаат.

Нашите издавачи се жалат што младите автори не се продаваат. А мене пак тоа ми се чини сосема нормално: да си млад автор и да се жалиш дека не ти се продава книгата е исто како да стоиш зад некоја зафрлена тезга на пазар и да се жалиш дека никој не ти ги купува јаболката, оти уште се зелени.

Гледам со резерва кон писателите. Што значи да си писател? Да си писател значи да не си нешто друго. Да си чевлар, знаеш како можеш да помогнеш. Да си шивач, да си аптекар, да си столар, да си водоводџија, да си електричар, и да си амал, и да си аргат, повеќе ќе помогнеш, ќе си помогнеш. Вака, само се лажеш и себе си и другите дека служиш за некоја повисока цел, дека придонесуваш за разбудување на свеста, отворање на очите на оние кои се заслепени од моќта, стравот, лажните вредности. Служиш, демек, за „збогатување на културниот багаж“ на човештвото, на татковината (како тоа наивно звучи денешно време), макар и на родното село... сè додека не ти цркне дома осигурувач, или додека не ти прокапе чешмата, па, иако лекот е пет пари, ти не можеш да го оправиш, затоа што (сакаш да веруваш дека) си осуден да бидеш над тие ниски, минливи, материјални (со)битија, а всушност само продаваш ветар...

Ако си навистина писател, најубаво е да го негираш и да го скриваш тоа сè додека можеш. Да си писател, било добар, било лош, е исто како да си престапник, убиец. А штом веќе напишеш нешто, штом веќе убиеш, тогаш е предоцна, мораш да им кажеш на другите, оти инаку ќе те изгризе одвнатре, трупот ќе засмрди. Тогаш можеш само да ги подигнеш полека рамената, да го спуштиш погледот, и да промрмориш: „е па... тоа е... што можам, ете, се случи...“

Штом си ја потврдам суштинската мачнина на тоа да се биде уметник/писател, на памет ми паѓа една песна од нашиот учител Блаже Конески, која дополнително ги усложнува нештата, барем кога станува збор за младите писатели. Парафразирана, песната, горе-долу ова го вели: „ние старите се жалиме, а колку им е само потешко на младите, кои до прва треба да го одат патот што ние го поминавме (и колку-толку знаеме каде сме и на што сме)“. Значи, поради ова стануваат многу позамрсени нештата, и станува појасно зошто младите писатели се во стапица: од една страна, од почеток знаат дека она што го прават и не е баш најполезната работа, а од друга страна, штом започнат да го прават тоа, не знаат дали ќе одат како што треба по патот. Не знаат дали добро ќе ја сработат лошата работа. Затоа, многу голема е веројатноста младиот писател да не ништо повеќе од млад мочко, и затоа треба да му се прости за дрскоста која се надеваме нема да се повтори.

Јас преведувам. Работам во старата чаршија во Скопје, во школо за јазици кое е едновремено и центар за преводи, и преведувам. Исто, понекогаш држам и часови по италијански јазик и книжевност. Сосема ретко пишувам, во исклучителни случаи. И сега, вашиот поглед немаше да биде потпрен на овие букви ако пред некој ден не ми се случеше нешто сосема неверојатно.

На Д. Буцати

Како и секој друг обичен ден, штом стигнав до влезот од чаршијата, се искачив нагоре по калдрмата и стигнав пред дуќан. Ги извадив клучевите од десниот џеб, го тргнав катанецот од кепенците, ги дигнав, ја отклучив вратата и влегов внатре. Како и секој друг обичен ден, ги оставив капутот и капата на закачалката зад врата, ги завртев ролетните, ги вклучив греењето и компјутерот, па седнав врз фотелјата зад мојата работна маса.

Однадвор доаѓаше вообичаениот чаршиски џагор, но овојпат двајцата браќа од гостилница „Истамбул“, десетина метри над нашиот дуќан, беа многу погласни од обично: додека влегував во дуќанот, ги гледав како со столарот од соседната уличка расправаат нешто, мафтаат со рацете и покажуваат надолу кон јорганџиска улица.
Станав, појдов до вратата, ја отворив и застанав на прагот од дуќанот. Тие, како што и очекував, не ме ни забележаа. Дури по некое време едниот од браќата, тој помалку грлатиот, се сврте кон мене, па ја подаде раката кон другите двајца, и со погледот им даде ишарет да тргнат нагоре. Овие молкнаа и подзавртувајќи се крадешкум се тргнаа брзо на страна, а мене ме оставија да се обѕрнувам околу себе. Не е можно од мене да побегнаа, помислив. Се свртев зад мене, и таму сè беше како и обично. По калдрмата шетаа и млади и стари, кондураџијата, со нова кутија цигари се враќаше кон дуќанот, сè беше сосема нормално. Фуркан, човек на мои години, само што се беше појавил од зад ќошот со послужавникот в рака и си влегуваше назад во чајџилницата, која е врата до врата со нашиот дуќан.
Останав така уште некое време да гледам во дуќаните отспротива. А одспротива има три дуќани, и сите тројца се шивачи.

Тој најдолу, на самиот ќош, е средовечен човек, сомничав и нервозен, а да го загледаш ќе речеш дека е врзан за столицата. Излегува ретко, и редовно има шише ајран на работната маса, веднаш до пеглата. Најгоре е аџијата, најстариот од сите тројца. Тој е молчалив човек кој недоверчиво гледа кон сè она што му е туѓо или доаѓа ненајавено. Се чини дека тој најдобро го знае тоа дека денешно време чаршијата е првото место на мета на туристите, кои не можат да дојдат поинаку освен ненајавени.

Тој во вториот дуќан беше најмладиот од сите тројца, и тој е главната причина поради која ја пишувам оваа чудна приказна. Се викаше Изет, имаше околу дваесет и пет години, беше многу добар другар. Навистина ми е жал што за него пишувам во минато време.
Тој и неговите беа дошле од Босна, после земјотресот. По низа перипетии со неговиот болен стрико и неговото мачно враќање од Германија пред околу петнаесетина години, неговиот татко останал само со тоа мало дуќанче од неколку квадрати.

Изет доаѓал од мал кај татко си, да го гледа како работи. Татко му ќе седнел на машината, а тој ќе седнел зад него, оти толку е тесно дуќанчето што не можат двајца еден до друг да седат. Пред некоја година и татко му се разболел, па затоа тој работеше на негово место. И тој беше еснаф, докажан, сите го знаеја и го сакаа. Имаше дваесет и пет, но како да имаше многу повеќе години. И покрај сите беди кои му ги постилаше животот пред нозе, тој беше секогаш среден и насмеан, расположен за чај и за зезање.

- Знаш шта ради Босанац кад напуни осамнаест година?
- Појма немам.
- Иде у Њемачку да тражи посао.
- Добро...
- Па и није баш, ал шта ћеш... А знаш шта ради шваба, кад напуни осамнаест година?
- Хајде јаране, кажи ми, шта то ради шваба кад напуни тих осамнаест година.
- Иде у Босни, да тражи оца.
- ...

Нема зборови за луѓе како него. Затоа може да се рече дека за таквите луѓе една приказна е најмалку што може да се направи.

Како и да е, по сомнителната случка со комшиите кои молкум се повлекоа, и јас влегов во дуќанот и се фатив за работа. Мораше да се напише извештај за предпоследната седница на управниот одбор на здружениото на итало-македонски претприаемачи, да се преведе на италијански и уредно да се испрати на сите почитувани членови. Башка, имав и еден деловен превод.

Само што се фатив за работа, ете ти го Изет, се растропал на врата. А не влегува.
- Влези бре!
Ја подотвори вратата и ја подаде главата.
- Изађи на пет минута.

Го баталив извештајот, станав и излегов надвор. Тој седеше на прагот пред вратата од неговото дуќанче. Во рацете држеше голем, убав портокалов клопец. Иако беше шнајдер, се гордееше со тоа што знаеше и сакаше да везе и плете.

- Оћемо по један чај?
- Како нећемо.

Седнав до него и се загледав во нашиот дуќан. Беше празен: саатот ќе да беше едвај десет и пол, Марианџела сè уште не беше дојдена, а Гафур претходната вечер беше заминал за Косово. Гледав во празната просторија и пробував да се замислам себеси внатре. Сакав да го прашам Изет како изгледам додека седам таму внатре.

- Болане, ти гледаш ме ту сваки дан, преко пута си, што се вика... Кажи ми, што е највпечатливото нешто што си го видел, нешто што ти је оставио најдубок утисак?
Изет, штом ќе му поставев вакво прашање, знаеше да ги искриви веѓите, да ја покрие устата со едната дланка и да се замисли. А кога ќе се замисли, чиниш откровение следи.

- Немам појма, брате.
- Ајде бе, се утепа од мислење, и сеа појма немаш.
- Мајке ми.
- Ништо, ништо?..
- ...
- ...
- Један пут, можда, кад си почео да скачеш. Устао си и почео да скачеш, ко неки хајван. Шта ти би...

Во тој момент, одозгора се симнуваше Фуркан со послужавникот. Изет му мафна со раката и му рече да ни донесе два чаја, појаки. Фуркан климна со главата, ѓаволесто се поднасмевна и се изгуби во својата тесна, мрачна и пеколно задушлива чајџилница.

Низ чаршијата толпата стануваше сè пораздвижена. Се свртев кон Изет и му го зедов клопецот од раце.

- Од ова што?
- Шта кажеш?
- Шта чеш са ово?

Си го зеде клопецот назад, го префрли неколку пати од рака в рака, за најпосле помпезно да го смести на врвовите од прстите на десната, небаре скапоцен оброк за префинети господа од некои минати времиња.

- Са овим? Још не знам. Чувам га одкад знам за себе. Биће нешто... посебно. Један дан. Нешто, како да кажем, изврсно.
- Изврсно...

Фуркан излезе со чаевите, ни ги подаде, а шеќерот го остави до Изет. Овој го остави клопецот покрај скалите, се исправи и извади од џебот дваесет денари за да му плати. Фуркан се повлече наназад.
- Попосле, сметката попосле ќе ја платиш – рече смирено, повторно се насмевна ѓаволесто и в миг се изгуби назад во својот пекол од чајџилница.

Пред да се зафатиме со чајот, Изет премногу наврапито го зеде клопецот, го најде крајот на конецот, па го заврза за кваката на вратата. Кога го прашав зошто го направи тоа, ги дигна рамениците.

- Не знам.
- Како не знаеш?
- Тако, не знам. Без размишљања сам то учинио. Сад, мого бих да смислим некакав изговор, причу, али нема зашто. Мого бих да ти кажем да је то неки стари обичај, да је то мој бабо понекад радио, или шта ти ја знам. Али то није то.
- Не, кажи ми што е работата.
- Ти никад ниси учинио нешто онако скроз без везе, без да размишљаш?
- Не, не, џабе е што и да кажеш. Не може тукутака да ти текне да го врзеш конецот за кваката од вратата. Не можеш да ме убедиш. Имаш намислено нешто.
- Знаш ли причу о Тезеју у лавиринту?
- Ма јебо те Тезеј, кажи што те стегна паметот да го врзуваш конецот за квака?

Изет молкна, прошара наоколу со погледот, се почеша по главата. Изгледаше како да се двоуми дали да го продолжи разговорот. Одлучи да застане тука.

- Нема везе – рече најпосле смирено, се сврте и го одврза конецот.

- Буквално нема везе – додадов, и го зедов чајот в рака.

- Узми ово – сега мене ми го подаде крајот на конецот, пред да го остави клопецот крај стапалата. Го зедов крајот и не препрашував повеќе. Се сетив на една случка од пред десетина години кога направив нешто сосема без врска, без размислување: седев сам в соба, а на масата стоеше пластично шише полно вода. Зедов ноже, направив рез кон дното од пластиката и како замаен гледав во водата која полека ја освојуваше масата и течеше на подот. По некое време некој влезе, а јас збунет не знаев што да му одговорам кога ме праша што правам.

Чајот започнавме да го пиеме пополека, мекамски. На почеток не зборувавме ништо. Малите метални лажички ѕвечкаа во фино украсените стаклени бардачиња, разбркувајќи го шеќерот во чајот.
Најпосле, тој ме праша што ќе преведувам денеска. Сакаше да слуша за она што го работам, иако ништо никогаш посебно не разбираше. Само понекогаш, кога му зборував за некој кутар италијански поет, одговараше со по два-три збора.

Ама сега не ми се зборуваше за извештајот. Го прашав што ќе шие тој денеска.

- Усвари не. Знајш што? Ич не м’интересират што ќе шиеш денеска. Кажи ми... што ќе шиеш вечерва.

Изет гласно се засмеа и побара место за да го остави некаде врелиот чај. Виде дека нема каде, па проба да отпие уште малце, ама само што го доближи чајот до устата, повторно се засмеа. Но набрзо се смири. Сега дури се чинеше по малку сневеселен.

- Ништа, ништа, шта ћеш... Неће карта поштеног човјека.
- Хехеее... Карта?
- Карта је курва, извините што псујем, ја само причам онако како чујем...
- Добро, Балашевич. И?
- Знаш шта је реко Наполеон?
- Што па сега Наполеон?
- „Све жене су курве“. И карта је курва. Неће карта поштеног човјека. Неће жена поштеног човјека. Ја сам поштен човјек.

Изет никогаш не зборуваше за девојки. Не беше метро и игла како Наполеон, но којзнае колку невозможни комбинации си имаше смислено за да го потисне и оправда својот страв, срам, несигурност, или што и да се случуваше во него кога стануваше збор за девојки. Тоа најверојатно беше неговата единствена неубава страна. Можевме да седиме цело попладне во некоја чајџилница и да играме табла, да зборуваме за сè и сешто, но за жени никогаш не се зборуваше. Штом ќе го потпрашав нешто на таа тема, тој веќе имаше подготвено некој не ретко навредлив виц. Ќе се посмеевме, и тука завршуваше сè. Ако воопшто се случеше да не е расположен за вицови, ќе пробаше да ме украде на табла, и повторно се засмевавме. Ако беше мој ред да фрлам, ќе се свртеше кон некој трет, и ќе го прашаше нешто. Ако немаше трет, ќе смислеше четврто. И така до недоглед.

Во истиот миг кога го испивме чајот, од чајџилницата излезе Фуркан, нè виде како седиме, и одново се насмевна. Потоа си киниса надолу по калдрмата.
Само што ги оставивме стаклените бардачиња на калдрмата, од некаде се слушна истрел и јатото гугутки кое дотогаш сивееше на покривот од црквата Свети Спас наеднаш првна и ги надлета нашите збунети глави. Одненадеж задува силен студен ветар и Изет, кој тргна да стане, несакајќи го клоцна клопецот што му стоеше крај нозете. Клопецот летна надолу по јорганџиска, а Изет скокна и се затрча по него.

И јас се исправив и со оџарени очи гледав во крајот од конецот кој ми беше останал в раце. Изет трчаше надолу по клопецот. Без многу да размислувам, се свртев и не наоѓајќи ништо попаметно, го заврзав конецот за кваката од вратата. И јас тргнав надолу по улицата, со раката заштитувајќи си го лицето од ветерот.

Го гледав мојот пријател Изет како трча по клопецот. Со отсечни движења чекореше нанапред, наспроти ветерот кој безмилосно му го шибаше лицето. Клопецот се удри од распаднатата клупа наспроти дуќанот на кондураџијата и бесно продолжи да скока надолу по калдрмата, умешно бегајќи им на случајните минувачи. Ветерот не престануваше да фучи, но и Изет не се предаваше: кога сме млади ни се чини дека ни студот ни гладта не ни можат ништо.

Наеднаш небото како да потемне, додека некаде од далечината сè повеќе се приближуваше злокобен звук на сирени. Чекорев надолу по улицата, го следев конецот и гледав како Изет продолжува неуморно да трча, за да го земе она што е негово, она што беспрекорно грижливо го чувал за денот кога од него ќе направи нешто изврсно.

Иако студениот ветер болно ми го штипеше лицето и едвај ги држев очите отворени, видов дека Изет протрчува покрај дуќанот на бозаџијата, каде што порано седевме есено време и јадевме баклава. Наспроти бозаџијата се наоѓаше таа осветлена чајџилница во која преку лето пиевме кафе и игравме табла до доцна навечер. Клопецот дивееше, спотнат од ветерот, се удираше од кепенците и излозите, но Изет, иако повеќе не трчаше, упорно се бореше со ветерот и виулицата за да го стигне и да го врати назад.

А конецот се повеќе се отплеткуваше и врз калдрмата се вееше како распарталено знаме на некој несреќен војник кој одамна ја изгубил својата единствена битката.
Темните облаци кои доаѓаа од запад ја правеа целата чаршија уште помрачна и поосамена. Стануваше сè помачно да се следи побудалениот клопец, но знаев дека никако не смеам да го оставам Изета сам. Го гледав пред себе, низ ретките минувачи, подгрбавен се тетеравеше зад клопецот кој сега беше многу помал отколку кога бевме горе.

Клопецот се удри од влезната врата на Дестан и отскокна на другата страна, удри во цементните саксии пред бурекџилницата, отскокна од излогот на едниот, а потоа и на другиот ташнар, и продолжи да се тркала покрај антикварницата. Изет, кој несмасно мавташе со рацете и вртеше со главата де лево де десно, сега ми се чинеше некако послаб и понизок, а и косата, како што го гледав така од зад грб, во полумракот и виулицата, изгледаше како да не е негова, беше сива и ретка.

Клопчето, кое сега беше помало од детска тупаница, по којзнае кој пат отскокна збоднато од ветрот, накај излезот од чаршијата. Изет скршна по него и целосно ми се изгуби од видик. Со последни сили се влечев по конецот, иако ми се вртеше во главата, беше кочан ладно, а јас бев препотен и срцето ми чукаше небаре сакаше и тоа, како клопецот на Изет, да избега некаде.
Сосема бавно зачекорев кон слаткарницата Ригара, наспроти дуќанот за чевли, на самиот влез од чаршијата. Таму се губеше трагата на конецот. Ветерот се беше смирил, фенерите над калдрмата го огреваа мракот со својата жолта светлина, и немаше жива душа. Во таа траорна, совршено тивка неподвижност, само конецот на Изет млитаво се влечеше по калдрмата.

Завртев зад антикварницата, очекувајќи да го видам Изет како се шетка лево-десно, изнервиран поради оваа незгода. А Изет жив го немаше. Онаму кај што водеше конецот, на самиот излез од чаршијата, седеше скрснозе некој беден скитник.

Полека му се приближив сакајќи да го прашам дали случајно видел еден млад човек да помине од тука. Но човекот беше побрз. Бавно се заврте кон мене и ме погледна со широко отворени очи. Беше збунет како мало дете, како да не му беше јасно кај се наоѓа. Своите огромни, смртно преплашени очи ги вртеше де кон мене, де кон крајот на конецот што го држеше помеѓу палецот и показалецот од својата растреперена, збрчкана рака.
Мислам дека ќе занемев од страв. Не можев и не сакав да поверувам дека е тоа мојот стар пријател Изет. А сепак, тоа беше тој, и никој друг. Браздите на познатото лице како да беа насила зашиени таму, но оној изморен поглед можеше да биде само негов.

Очите на Изет, иако сфаќаа, како да не сакаа да си поверуваат: тоа што тој го држеше во своите раце не беше крајот на клопецот: тоа беше судбината. Затоа што искачувањето е долго, искачувањето го зема најдоброто од животот. Но штом стигнеме таму горе, паѓаме, доволен е само миг за да се вратиме онаму од кај што сме тргнале како млади. А бидејќи воопшто не размислуваме на тоа, овој ненадеен пад нè изненадува, па затоа преплашени се обѕрнуваме околу себе, а во рацете немаме ништо освен догорчето од нашата судбина. Ова трчање по клопецот е постепено, а ние го имаме сето време за размислување, но секогаш предоцна согледуваме сè, дури кога сме на дното.

Се растрчав нагоре по улицата. Но бев преморен и ми се чини дека ми требаше цела вечност додека да се вратам пред дуќанот. А таму немаше никој, изгледаше како да е многу доцна. Од некаде пристигнуваа гласови, некој насилно се смееше, без ни малку радост или задршка. Потребно ми беше да најдам човек, мислев дека никако не смеам да останам сам.

Штом стигнав пред дуќанот, го видов Фуркан како излегува од неговата мрачна чајџилница.

- Фуркан, Фуркан, почекај!
- Кажи.
- Кај... кај се сите?
- Си отидоа.
- Како си отидоа?
- Така, си отидоа.
- А ти?
- Ја... ја имам уште малку работа.

Не знаев што повеќе да го прашам. Тој ме чекаше со оној негов потсмешлив поглед. Тогаш се сетив на чајот.
- А чајот?

На лицето на Фуркан одново се исцрта истата загадочна насмевка, а неговите зборови, иако едвај чујно, со неповторлива сигурност го пресекоа моето исчекување.
- Платен е, платен.

Фуркан се чинеше како да чека уште некое прашање, но јас нетрпеливо тргнав кон вратата од нашиот дуќан. По само еден чекор се свртев одново кон него:
- А кој го п...?

Кој го плати чајот, сакав да го прашам, но Фуркан веќе не беше таму. Стоев како попарен пред вратата од неговата чајџилница. Се завртев наоколу, но немаше жива душа.

Зачекорив назад кон дуќанот, ја подадов раката кон вратата, но се штрекнав кога кваката сама се придвижи надоли, и вратата се отвори. Од внатре се појави Марианџела, во капут, со торба преку раменото. Спремна за дома.

- Mannaggia, Živko, ma si può sapere dove cavolo sei stato tutto il benedetto giorno?! Quando sono arrivata stamattina la porta era aperta, e non potevo chiamarti perché, ovviamente, hai lasciato il tuo cellulare in ufficio!1
- Mariangela, Izet...
- Il verbale non l’hai fatto e Marco Marconi sta ancora aspettando la traduzione della delega.2
- Марианџела, бев со Изет, му падна клопецот...
- Macché Izet3, Живко? Каков клопец?
- Ја испружив левата рака кон дуќанчето на Изет.
Марианџела збунето ме погледна.
- Живко, ти сакаш да се зафркаваш со мене? Па знаеш дека тој дуќан е затворен пред седум години. Веќе седум години никој не работи таму.

Јас веќе од пред некое време стоев занесен среде тивката уличка, со поглед потпрен на синиот натпис „FILA“ кој Изет еднаш на шега го залепи на излогот.
- Bene Mariangela. A domani.4
- A domani. E mi raccomando non fare ritardo, che abbiamo un mucchio di cose da fare.
5

Влегов целосно исцрпен в канцеларија, единственото сакав да одам дома и да спијам. Се спружив на малечката софа крај прозорецот и ги кренав нозете на масичето. Задремав.

Не знам колку време помина пред да записка телефонот.
Скокнав како избезумен, се развртев наоколу, си го избришав лицето со рацете, му се приближив сомничаво на телефонот. Ја кренав слушалката и стиснав на големото бело копче.

- Ал...? – пробав да одговорам, но веднаш бев прекинат од гласот на некоја нервозна средовечна жена. Гласот ми се чинеше познат, но не знаев од каде.
- Уште си таму? Добро, до кога вака, знаеш колку е саатот? Те барам на мобилен, те нема. Да не планираш да спиеш на работа? А знаеш колку имаш за преведување? Одма идај дома. Башка, да видиш нешто. Има нешто во градината, некој нешто копал, скривал, земјата на едно место е издигната, има некаква грпка, нешто ко џумка, којзнае што. Утре гледај да ја земеш лопатата од подрумот, да се израмни тоа, инаку цвеќињата...

Добро, доста беше.

Ја спуштив слушалката и се упатив кон излезот. Ги исклучив греењето и компјутерот, ги завртев ролетните, си ги зедов капата и капутот од закачалка, го изгасив светлото, излегов, ја заклучив вратата. Го спуштив полека кепенецот, се наведнав полека, го наместив и катанецот. Погледнав за миг кон излогот на Изет, па тргнав надолу по калдрмата.

Доцна беше и немаше живо пиле. Само едно мало шарено маче стоеше покрај излогот на гостилницата и гледаше нагоре кон покривите. Чекорејќи надолу, и јас го свртев погледот кон небото. А таму, ѕвезди. И една месечина. Голема, портокалова.

___________________________

[1] Добро Живко, може да ми кажеш кај беше цел божји ден?! Кога стигнав утрово вратата беше отворена, а не можев да ти се јавам затоа што мобилниот си го оставил на врата.

[2]Извештајот не го напиша, а Марко Маркони уште го чека преводот на полномошното.

[3] Каков Изет...

[4] Добро Марианџела, се гледаме утре.

[5]Се гледаме утре. И гледај да не доцниш, имаме куп работа.

не да се фалам дека сум многу

не да се фалам дека сум многу паметна, ама уште кога почна да трча Изет по клопчето сфатив дека е тоа неговиот живот кој му побегнал од рака, му се слизнал од раце и го натерал да оди по патишта кои не ги знае и не сака да ги дознае:) Me like it, а и тој Фуркан со тие двата платени чаеви, баш како вистински еснаф се си знае, ништо не си кажува, само под мустаќ си се смее.. Епа браво :))

Слични содржини

Книжевност
Книжевност
Книжевност
Книжевност
Книжевност

ОкоБоли главаВицФото