Пет песни

Која е?

Која е таа песна
која не е ни пријатна ни непријатна
која те голицка секое утро на биро,
се користи како плочка за играње куцанка,
или се меша со нес кафе и со ладна вода?

Која е таа песна
која те смешка секоја вечер во сон,
која те буди посилно од комшиите,
која е ситна, а лична
и не фаќа место во ташна,
а ѕвечи како клуч на привезок?

Која е таа песна
која би била достојна за тебе,
која би била доволна за мене,
и која ќе те допира кога јас не можам,
и која ќе ме гушне кога ти не сакаш?

Која е таа песна
која не ја величи љубовта,
а те сака колку јас тебе?

Не,
не е оваа.

(не пишувам веќе)

Вчера решив дека нема да пишувам веќе.
Почнав да ги чешлам далноводите над Скопје
и се прашував колку високо ќе стигнам.
Колку ли треба да си празен
за да те одвее ветрот!?

Водата менува три агрегатни состојби
и така ја чисти својата меморија.
Јас сè уште тежнеам кон една
и кон мир во ова талкање.

Јас не пишувам веќе,
бар не за друго освен за тебе.
И додека навечер ги чешлам
далноводите над Скопје,
се прашувам на кој ќош од перницата
заспиваат твоите очи
и во кој ќош на твојот прозор
го оставив сјајот од моите.

(во пет минути)

Денот се раѓа како тазе отворена паста за заби,
бел и непроѕирен,
мек а полн гранули,
колку стискаш – толку истекува,
колку и да истече, вкусот не се менува.
Сме навикнале, низ годините.

Разговорите се пијат како еспресо,
кратко еспресо,
струење низ 2 – 3 голтки,
колку побрзо, тоа погорко,
колку и да е горко, слатки спомени остануваат.
Ликот секогаш кажува повеќе од усните.

Жал ми е што не можеш да разбереш
зошто од мала
љубам да гледам млазни авиони.
Чудно е што гледаш нагоре
кога ти зборувам за сите песни
кои не ги запишав.
Секој ден има почеток и крај,
секој разговор има почеток и крај.

И не знам што е полошо,
тоа што немаме почеток
или тоа што немаме крај.

Чоко флипс

Да се гледа езеро пред себе си
секогаш кога ветрот ги насолзува очите;
да не се заборави да се пишува,
пораки, писма, мејлови
дури ни тогаш кога прстите се укочуваат;
да се научи да се прекршуваат нештата,
и тоа по својата средишна линија,
да се превиткуваат, мерат, поклопуваат
и тогаш кога
целиот свет е боенка со криви линии.

Нашите животи се чоко флипс топчиња,
распрскани по светот ко џамлии.
И во овој момент,
не посакувам да се сретнеме,
знам дека ќе се.
И тој ден ќе биде топол,
толку топол
што ќе се стопиме во дланките на сонцето,
ќе оставаме кафени траги на неговите прсти,
под ноктите
и така измешани и претопени
ќе се прашуваме каков вкус оставаме.
Тој ден сонцето ќе заборави
што е ден, а што ноќ,
и ќе ги дадеме од себе си
деловите кои ги знаеме
и деловите кои не ги знаеме.

Формата за момент ќе се промени,
но светот ко совршена фабрика
одново ќе нè стокми и создаде
и ќе нè растркала низ своите погони.

Нашите животи се слатки чоко флипс топчиња
и јас им се радувам ко што доликува.
Ко дете.

(летна, после плажа)

Замини како завеса низ отворен прозор
додека на ТВ врти
филмот „Големите очекувања“
не чуди се на силниот провев,
не давај отпор,
јас имам прозори
на сите четири страни од светот.

Остави ми празен корниз
и штипки кои нечујно се тресат,
одлетај каде сакаш,
ако знаеш каде, ако знаеш да сакаш
јас имам прозори
на сите четири страни од светот,
а не сум дома ниту во една. Не бев.

Нема време за предели
каде реалноста не допрела,
нема планови, нема иднина,
не умеам да прозборам за она што се случило,
го опевам она што се сеќавам дека се случило
тоа е премногу за тебе,
премалку за мене.

Јас имам прозори
на сите четири страни од светот
но тие веќе не се отворени за да погледнеш,
отворени се за да заминеш.

Слика: Nick Gentry