Протези за ампутирани духови

Уништувајќи го нашето модерно наследство груевизмот го прави истото она што соседните пропаганди го прават со децении, тврдејќи дека македонизмот е вештачка творба, коминтерновска измислица, комунистички заговор.

Целокупниот концепт на антиквизација, значи, не е само анти-модерен (реакционерен, ултраназаден), туку е и антимакедонски. Антиквизацијата всушност ги потврдува децениските предрасуди и пропаганди од соседните земји и ја прифаќа здраво за готово тезата дека модерните Македонци се „вештачки“, а дека „вистинските“ Македонци се „антички“.

Со оваа теза како своја идеолошка основа (јасно изречена и од Паско Кузман, пред неколку години, кога се калеше новата, „поубава и постара“ идеологија на античкиот Македонец) груевизмот шеста година жари и пали низ Македонија. Кузман тогаш рече дека борбата за македонското име е изгубена ако современите Македонци се откажат од античкото наследство. Врз таа сосема идиотска теза, велам, изграден е целокупниот лудачки проект на антиквизацијата, проект што груевизмот безмилосно го спроведува и материјализира низ еден насилнички и во совремието ретко виден културен инженеринг.

Најчудното во целово лудило што го живееме е што нема кој да му се спротистави на разгоропадениот ревизионизам. Дотолку е почудно зашто сите македонски институции (а особено оние од сферата на културата и МАНУ) се втемелени во модерната приказна за Македонија. Сите македонски институции со децении, од Втората светска војна навака, својата смисла ја наоѓаа во одбрана на модерниот македонски идентитет и држава. Денес, кога модерна Македонија се парчосува под нозете на Букефал, сите тие институции молчат. Притоа, наголемо се фалсификува и уништува не само непроценливото културно наследство на модерна Македонија, туку и политички се разнебитува до непрепознавање целокупната општествена динамика од изминатите седумдесет-осумдесет години.

До тој степен е бескрупулозен груевистичкиот ревизионизам што целокупниот процес на лустрација, на пример, е ставен во функција на дневните потреби на номенклатурата и Фамилијата. Од нивен агол гледано, со еден удар се отстрануваат две здодевни муви од нивното сакрално гомно (антиквизацијата): од јавната сцена се тргаат најгласните противници на режимот (Фрчкоски, Милчин...), а од друга страна сосема се фалсификува социјалистичкото наследство во сите сфери, од досијеата до спомениците и зградите.

И после сè, дури и по најновиот обид да се уништи еден од најважните архитектонски објекти во Скопје – луѓето главно си молчат. Најдлабоко молчат оние кои се најповикани да прозборат, илјадниците луѓе од естаблишментот кои цели кариери и цели животи поминаа во изградба на модерна Македонија, а денес се приморани таа модерна Македонија да ја затскриваат зад антички фасади. Поголема навреда на идентитетот и самочувствието – здравје. Повторувам, груевизмот како да го обистини она за што до вчера мислевме дека е непријателска пропаганда: Македонецот е аморфен, без идентитет, т.е. со идентитет што можеш да го смениш со релативно малку пари и релативно брзо. Тоа што го зборуваа пропагандите, тоа груевизмот тргна да го реализира, реално потврдувајќи ја тезата на непријателите: голем дел на Македонците од естаблишментот (кои денес се груевистички јуришници) го поплукаа казанот од кој до вчера сркаа и денес се крстат во нови („антички“) богови. Тоа понижување што груевизмот му го нанесе на македонизмот симболички е најголемото понижување во изминативе стотина години. Тоа понижување е истото кое на словенските Македонци од Егејска Македонија им го приредувале грчките асимилатори, убедувајќи ги дека се наследници на Александар и дека нивниот јазик е грчки, јазикот на Александар.

Значи, сограѓани, Македонци, на удар не се само репрезентативните објекти на македонскиот архитектонски модернизам, туку целото себеразбирање на неколку генерации Македонци. Она што му го направија на мостот „Гоце Делчев“, она што се спремаат да му го направат на објектот на Муличковски (начинот на којшто се маргинализираат и затскриваат од погледот зградите на театарот, поштата, оние од плоштадот итн.), е плукање на она што го живеевме до вчера. Плукање на она во што верувавме, до вчера. Плукање на нешто што е конститутивно, со што сме растеле, што нè учеле да го почитуваме, нешто што е, најпосле, нашиот идентитет.

Јасна Котеска еднаш праша: „Каде е Ал Пачино од филмот Мирисот на жената (1992) од школските клупи да им ја плесне очигледната вистина на корумпираните членови на универзитетската комисија, преку легендарната реченица: ’Сум видел момчиња со откинати раце и пресечени нозе, но нема ништо пострашно од сликата на ампутираниот дух, зашто за тоа нема протеза.’? Овој филм од школските клупи го постави прастарото прашање за етичкиот гест: ’Колку вредат твоите зборови во моментот кога може да го изгубиш личното добро? Дали си подготвен, ако околностите не ти одат во прилог, да ги изедеш сопствените зборови?’ И одговори дека постојат моменти, кога дури и по цена целиот твој видлив свет да се распаѓа, тоа што не треба да го распродадеш е вистината.“

Колажи: Свирачиња