Портал за оние кои не ги прифаќаат готовите вистини

Окно се зачна како заедничка иницијатива на неколкумина луѓе, активисти, колумнисти и уметници кои имаа потреба да зборуваат, да споделуваат и критикуваат, да другаруваат, да се смеат или подбиваат, но и да анализираат, истражуваат и, пред сè, да соработуваат. Окно се роди без епидурална анестезија, со болки и маки, делумно технички, а делумно идеолошко-политички, ама, ете го, пркна малото, и денес веќе му славиме родендени.

Во еден период имавме чувство дека јавната сфера е сè повеќе стеснета, банализирана, нарцисоидно опседната со себеси и со својот контекст. Окно беше дупче на надеж, процеп низ кој се обидовме да го донесеме светот и регионот, актуелната книжевна и музичка продукција, ама мене најмногу од сè ме радуваше колумнистичкиот наратив ослободен од стегите на коректност и љубезност. Во периодот кога пишував за Окно, пишував колумни и за дневниот весник Дневник. Откако ќе ја напишев колумната за Дневник ми остануваа уште два дена да најдам друга тема и да ја обработам во вид на колумна за Окно. Тие два дена беа вистинска оддишка. Можев да си изберам тема за која знам дека ќе се заинтересираат многу малку луѓе, да пишувам без товарот на политичката коректност, да бидам несериозна. За волја на вистината, една колумна на Окно ме доведе и до обвинителската клупа. Нејсе, тоа се тие маки на оние кои ја чувствуваат општествена одговорност, на оние кои никогаш не ги прифаќаат готовите вистини, на оние кои постојано преиспитуваат, критички преобмислуваат или, едноставно, прашуваат. Овие позиции секогаш биле непосакувани и казнувани. Окно постоеше токму поради тоа.

На Окно денес се обидувам да му приоѓам како читателка. Таа позиција постои, помалку или повеќе, поради новите луѓе инволвирани во Окно, новиот дискурс, новиот имиџ, ама како и секој продукт чија креација ја опишуваш со мајчински метафори, и Окно не ми ја дозволува апсолутната дистанца. Окно ќе остане за мене ефект или последица од долгите расправии меѓу Коља и Барми, моите паузи за цигари, прагматичноста и одговорноста на Ана, духовитоста на Сеад, научноста и систематичноста на Вуна, крајно симпатичната ноншалантност на Миопа, исклучителниот вкус на Ваце и Џоле, но и упорноста на коментаторите, критичноста на публиката и интересот на многумина за ова „новороденче“. Малото го пуштивме во градинка, сега други нека му ја мислат.