Пролет над бандерата (3)

27.03.2012 12:18
Пролет над бандерата (3)

Седни негде на сонце

Седни негде на сонце!
Извади нешто од џебовите!
Помини со прстите низ косата –
од челото па сè до темето!
Уживај во погледот
и забележи го она што
со ништо не отскокнува
од ритамот на секојдневието!

Седни негде на сонце
и пушти ги мислите да прават бељи!
Биди љубезен со љубезните
и благ со обеспокојувачите!
Не посакувај нешто што не можеш да добиеш!
Само намигни ù на келнерката насмеана
и ќе добиеш сè што ти треба.

Седни негде на сонце!
Масата наскоро ќе ја фати сенка
а од сенка поубаво се гледа како сонцето
го мачка грбот на улицата со својата блескава дланка.
Гулабите и натаму ќе избегнуваат нечии стопала.
Девојките беспоштедно ќе го топат асфалтот.
Младите парови ќе седнуваат и ќе стануваат.
На келнерите ќе им стигне смената...

Седни негде на сонце
и игнорирај го разговорот на соседната маса!
„Ова е пешачка зона“ – викни им на авионите!
Отсутно држи го ритамот на песната (со запалката,
на работ од чашата)!
Сурфај по брановите на мозокот разбрануван!
Следи ги потезите на портретистот кој овде тезгари
цртајќи огромни апстрактни масла!
Седи на сонце без разлика што веќе одамна е стемнето,
додека дотераните соларни капачи пристигнуваат на вечера.

Седни негде на сонце
уште пред да се раздени
и мавни му оддалеку кога ќе изнурка од морето –
првиот утрински пливач!

 

Секогаш подалеку од...

Секогаш далеку
од бездушните кафеани
и од малодушните девојки.
Од одговорноста и работливоста,
од сезнајните и од нивните следбеници,
од пократкиот пат и од вистинското решение.

Секогаш далеку
од она што најмногу се продава,
од совршеноста и од површноста,
од спомениците и од нивните сенки,
од успешните и од веќе видените,
од нормите за добро однесување.

Секогаш далеку
од друштвата на писателите,
од критичарите и од наградите,
од идолите – предалеку,
од сите културни збиднувања,
од компромисџиите и од нивниот
критериум.

Секогаш далеку
од лудницата и на чекор од неа,
од непорочните и од нормалните,
од роднините и од соседите,
од сè што е наметнато и
од туѓиот избор.

Секогаш далеку
од ситните караници и од големите потфати,
од мелодрамите на кризните години,
од ветената земја и од семејната гробница,
од вистинскиот живот,
исто колку и од смртта.

Секогаш далеку,
од ѕвездите а сепак на небото,
од птиците – иако на дрво,
од улиците на Буенос Аирес.
Секогаш далеку од тебе,
најблиску што ми дозволуваш.

Мијалник

Над него во отсликувачот, твоето
неизмиено лице или шолјата клекната
(што и нема некоја голема разлика).

Секогаш подготвен да ги прими
твоите изливи на нежност – врз себе
и само врз себе.

Убавецот мијалник, лицето на канализацијата,
опкружен со прибор за разубавување.

Пастата за заби гасеничи по четкичката,
сапунот чист и во сендвич меѓу дланките.

Остри лопати го чистат снегот од дворот
околу устата,
носот се дружи час со палецот час со
показалецот.

Непребирачот мијалник со здрав желудник,
не одбива ни влакна, ни нокти,
ни искашлок од порок.

Само понекогаш кога ќе се наполни до грло,
тврдоглаво ги стега усните,

и чека да му ја пуштат големата, гумена уста,
за да се бакнуваат страсно и гласно.

 
И овде живеат луѓе

Обични и бесценети,
клошари и Хајлендери.
Себични центрифуги
заробени во себе
и во својата семејна идила
како во Прокрустовата
постела.
Случајни губитници
и неслучајни губитници.
Наутро излегуваат некаде
и никогаш не се враќаат
( не истите).
Главите им се валкаат по земја
(им го расчистуваат патот).
Џиткаат кај што ќе стигнат.
Не бараат многу а ништо не даваат –
секс на брзина и викенд заборав.
Задоволни се со работата
и кога повторно би се родиле
ама баш ништо не би промениле
(така барем најчесто изјавуваат).
Своите пет минути ги чекаат
сè до последните пет минути.
Кога нешто им треба ги креваат
рацете со кои можат да дофатат
и некој земјин сателит.
И овде, во овие глувчини дупки
живеат луѓе.
Можете и вие да ги забележите,
кога со спуштени глави
фаќате чекор со времето.

 
Умирам постојано

Умирам постојано.
Со секоја капка и со
секоја голтка.
Умирам како што умираат
смртните и како што умираат
бесмртните.
Со секој поглед и со секој потег.
Со кревање на раката
и со приземјување на ногата.
Со секој збор и со секоја мисла.
Со гледање во луѓето кога се смеат
и во истите кога плачат.
Со длабока смисла за радување
и со хумор како оправдување.
Умирам во сите фази од
бременоста месечева.
Умирам со оn на компјутерот
и со off на телевизорот.
Со болка во градите и со крв во мочката.
Умирам со сè што е човечко
и со сè што е нечовечко.
Во војните што се далеку од мене
и во мирот што безглаво бега од овде.
На часот по историја и на денот на сидата,
во љубовта која надживува затоа што убива.
Во вторник, во среда, па дури и во недела
(умирањето не знае што е викенд, ни пауза
за ручек, ни летен одмор, ни зимски распуст).
Со секоја чаша и со секое шише,
умирам како што умираат сите.
Со храброста на мудрите, со среќата на глупите,
со стилот на лудите...
Умирам како старец и како дете,
како пилот, како рудар – како задругар.
Со насмевка на лицето и со грч на лицето.
Умирам постојано и тенденциозно,
во игра и во неигра, во секоја караница,
во секој сегмент од здравиот живот –
исто како и во блудот.
Умирам затоа што мора само да се умре,
затоа што ништо друго не ми преостанува
освен да живеам со сенката на смртта
(нејзината должина зависи од сонцето и од генот).
Умирам таму каде што другите учат да живеат
и таму каде што повеќето се мртви.
Со секое стенкање, пазарење, паѓање, тркалање...
Од марихуана и од вегетаријанска храна,
од добар секс и од самобендисаност.
Во напад и во самоодбрана,
од премалку самоконтрола.
Во секоја кафеана и во секоја црква.
Со цевчење тутун и со вовлекување воздух,
со секое легнување и со секое станување,
со секое здраво и нездраво опивање,
умирам како што умираат сите.

 

Скопје

Скопје, внимавај
кога правиш шпага над реката Вардар
да не си ги скршиш мадињата од камениот мост!

Твоите улици се полни со просјаци и простаци,
во твојата зоолошка животните штрајкуваат со глад
(што не мора да значи дека имаат политички амбиции).

Скопје, твојот градски парк е полн со шприцови
на кои се навлекуваат деца.
Не знам каде да фрлам ѓубре, каде да се измочам.

Скопје, не знам каде да ги однесам гостите од странство
и што да им покажам.
Препорачај ми нешто карактеристично за да не се посрамам!

Скопје, чија е Турската чаршија,
чии се гробиштата? Скопје, ти требаат ли нови гробишта?

Те гледам како растеш умирајќи на секое твое ќоше
(те познавам подобро и од господинот Данило Коцевски).
Скопје, во твоите училишта веќе одамна не се учи марксизам.
Скопје, твојата иднина ја гледам во веронаука и во бордели,
во култура и во криминал, во политика и во јавни WC-а.

Реката Вардар шета крај кејот осветлен со љубовта од
мрачните клупи
и се влева во Егејското Море за да им ја испрати на Грците
нашата бескрајна љубов полна со фекалии.

Скопје, каде отидоа твоите паметни и напредни деца –
отидоа ли да го разубават светот?

Скопје, белким не ти треба нов земјотрес за да пораснеш?
(Замислете само, уште еден Пикасо во музејот на современа.)
Скопје, згешил ли генерал Пиколомини 1689 година,
Скопје, згрешил ли татко ми Перо Ивановски 1961 година?

Скопје, по никого не си запаметен а не можеш да сметаш на мене.

Точно ли е дека твоите архитекти се деца на Гауди?
Скопје, што да правиме со твојот урбанистички план,
што да правиме со непочитувањето, со примитивизмот, со дрскоста?

Скопје, те обожавам и те мразам небаре си ми сопруга.
Веќе трета генерација во тебе – иста улица, иста куќа.
Езра Паунд би ме сожалувал, но дедо ми би се гордеел.

Скопје, треба да внимаваш на своето однесување,
ти си главен град на една суверена и самостојна држава
и треба да градиш нови облакодери за да ги сместиш сите села во скут
(од каде инаку нови совесни и зрели политичари).

Висината на зградата на националната телевизија имаше смисла
сè додека скокаа од неа,
сега веќе одамна ништо нема смисла.

Како да те напуштам кога никаде во светот не ме примаат
а „Америка“ е далеку повеќе од четириесет и четири години.

Скопје, твоите нови богаташи се навистина дрски.
Твоите уметници се самобендисани полупроизводи,
твоите девојки се најубави на целиот свет.

Скопје, кога ќе се помириш со фактот дека си една мала
безначајна провинциска паланка
и дека твоите жители не се последните еднорози?

Скопје, што ли ќе му подариш на својот милионити жител?
Твоите херои се вистински колку што е вистинита историјата,
твоите вредности се...

Скопје, екстазираш со техно и фолклор, со киселина и шприцер.
Меаните и техно-клубовите ги дели само еден ѕид.
Немаш ни кинески кварт, ни резил-сокак, ни Сохо, ни Мохо
(ние немаме кинески кварт, но затоа пак, имаме албански кварт –
со таа разлика што храната таму не е толку добра).

Скопје, твоите зурли и тапани се компјутерски семплови.
Под народните носии ти се наѕираат ѕвонарки и техно-ѕиври.

Скопје, три напред и три назад.
Па, contre-pas клекнување
и полетување,
и повторно, три напред и три назад.

Јовица Ивановски (1961, Скопје) до сега има објавено девет збирки поезија: Зошто мене таков џигер (1995), Градот е полн со тебе (1997),Чуден некој сончев ден (1999), Три напред, три назад (2004), Двоен албум (Во сенката на билбордот и Сладолед во недоглед, 2005), Стремеж за дремеж (2007), Ветер и магла (2009) и Со сламка во уста (2011). Негова поезија е објавувана во периодиката и во две антологии на македонската поезија (во Белгија и Австралија).

Избори од поезијата: Open the Window and Let the City Breath a Little (на англиски, 2002) и Избрани песни (на македонски и англиски, 2002), Деновиве ако не и утре (на македонски и англиски, 2009).

Слики: Daniel Jesse Lewis

Линк до првиот дел од поезијата тука.
Линк до вториот дел од поезијата тука.

Jovice ti si najvkusniot

Jovice ti si najvkusniot fstak vo lokumot na makedonskata poezija

ОкоБоли главаВицФото