Нашиот Понтие е главен Пилот на преродбата

Да бил Ерусалим окупиран од Внатрешната македонска револуционерна организација (вмро), Исус би бил распнат на панорамското тркало на Коце од Скопје. Или меѓу локните на Силвана Бонева. Со венец од палмини гранчиња и златна лента со порака на јагнешките бригади на македонската револуција: И, сус, бе!

Во процесот против протокомунистичкиот провокатор, Маневски би бил фаворит за улогата на Каифа, макар што и лудиот Аргатангел не би бил без шанси. Понтие би бил обожаваниот Пилот на семакедонската преродба. Офкорс.

Денеска немаше да се крстиме туку ќе се панорамиравме (кружни движења со дланката пред раскокорените очи на надобудните исусовци од редот на панорамите) пред секој спомен на Неговото свето име. И би се чукале со црвени панорамски кабини како симбол на рајското патување на луѓето кои како идиоти успеале да ги ебнат малку своите земски животи и да ги потрошат чекајќи од големото вмровско дрво да им паднат плодовите на преродбата. И со црвени јајца на Велигден, се разбира.

Во отсуство на нашиот драг Исусек, тие ја распнуваат Македонија. Врз идејата за панорамското тркало, врз спомениците и портите, врз разорените институции, врз разорената граѓанска и национална и културна супстанца и врз пушкарниците на левата страна на Вардар што како ортодоксна „мажино“ линија ја чуваат Македонија од тоа што во вемерето го викаат албанска агресија.

Имаме ли основа да веруваме дека нашиот спас е во вмровската смрт на Македонија? Можеби татковината одлучи така простодушно да умре за да ги откупи нашите гревови и да нè спаси од нас и од нашиот срам.

Којзнае, можеби еден ден ќе реши да му се објави на лесноверниот народ, на неверниот Тома од Кича и, посебно, на екипата што стоеше во првите редови на прославата на Исусовото воскресение во дворот на „Свети Климент“, на екипата, значи, распната меѓу театралната, фолклорна, православна, кичерајска самопретстава и суштината на еклатантното злосторничко здружение на привремена работа во раководниот врв на бившата држава. Како во некои филмови за мафијата во кои убијците ја тешат сопругата на колегата што претходниот ден го убиле и расцмиздрени учествуваат во сите верски ритуали на погребот (цвеќиња, свеќи, солзи, патетични говори), така и ние ја имавме таа слика во која на едно место беа собрани народот, клерот и фамилијата со тоа што тие за прослава на смртта го беа одбрале празникот на воскресението. Можеби затоа што не им беше јасно кој е тука жртва, кој е спасител, а кој е проста публика.

Имав впечаток дека црквата е располовена меѓу нереалната идеја да биде обичен церемонијалмајстор и некој кој можеби и може нешто да ќари од тоа што сите, конечно, го препознаваме како македонска трагедија. Јас, пак, мислам дека е ординарна жртва и тоа жртва која ужива во аранжирањето на сопствената смрт.

Архиепископот направи монтипајтонски гест кога ѝ пријде на Фамилијата издвојувајќи ја својата маленкост од колоната што ја правеше воскреснувачката магија околу „Свети Климент“. Како да игра во „Брајановото житие“ човекот отиде да размени неколку збора. Со нив. Свиленобрадестиот не одбра да отиде кај некои што немаат никакви други шанси, туку отиде кај тие што си ги беа присвоиле сите шанси, вклучувајки ги и материјалните шанси и институциоанлните шанси и државните и државничките што ги беа стекнале со најбезочна узурпација од обичните луѓе, на луѓето кои, значи, на крајот на умот оставаат надеж дека ќе оздрават или дека ќе бидат помалку несреќни ако во велигденската вечер победат во чукањето со јајцата.

Има ли некоја шпионска мрежа која за добри пари може да нè извести што дедо Стефан му рекол на таканаречениот државен врв?

Јас мислам дека му рекол да го почекаат во „Уранија“ додека тој го трча последниот бесмислен круг.

Таа попскополитичка едночинка која требаше да му го сугерира на шашардисаниот народ единството, да не речеме сраснатоста меѓу црквата и државата преку топлите врски на двата највисоки врвови во Македонија (државниот и црковниот) нема да оди од проста причина што и двата врва се однесуваат кон државата како што домашните миленичиња на баба ми се однесуваа кон нејзините хризантеми: од многу мочка и цвеќето и државата се сушат.

Стеблото на МПЦ го суши природата на православната вера, извитоперената апликација и интерпретација и шизофрената општествена корелација која се огледа во тоа што црквата бара спас во државата чие распаѓање го стимулира свесно или инстинктивно и, можеби, најмногу, како плод на длабоката, политичка, културна и цивилизациска неукост. Се разбира, и како резултат на смешнотажната кадровска селекција.

Националната црква е улава работа по себе, по дефиниција, а особено е улава кога ќе почне да мисли дека еуфоричните национални декларации, народните песни и ора и митомрсните стереотипи, се тие што ја заслужуваат нејзината поддршка многу повеќе отколку студените заложби на здравиот разум.

МПЦ е важен учесник во процесите на внатрешното разградување на Македонија не само по тоа што се определи за лигаво сојузништво со највулгарните интерпретатори на антимакедонската десница, туку затоа што не успеа да ги разбере или, можеби, зашто преуспешно ги разбра процесите на институционална и културна дисолуција на македонското општество. Можат да одат по ѓаволите. Тие асистенти на големата заебанција. Атомската бомба на Северна Кореја јас би ја пуштил врз митот дека таканаречената македонска православана црква одиграла многу важна улога во конституирањето и опстанокот на македонската нација. Тоа е најголемата светска историјска тралалајка. Тоа е исто како да кажете дека вирусот на сидата одиграл важна улога во здравјето на човекот што ќе го умре вака или така.

Православието е најголемиот хендикеп на македонското општество, можеби не воопшто, но во конкретните цивилизациски околности - секако. Заедно со кирилицата. Не сакам да давам морални или верски и филозофски квалификации, но во културна и во политичка смисла, тоа е тежок хендикеп. Православието е застарена марка компјутер. ПС што не може да го обработи утрешното отворање на денот. Верскокултурната матрица нè дистанцира од пошироката западна култура, не само како знак туку и како суштина што обликува.

Извор: globusmagazin.com.mk

Илустрации: Метју Чарлс Крејб