Од шлицот на историјата го добивме курот на вемерето

Mакедонската жена не успеа да ја забележи мултипликативната ерекција на премиерскиот фалус во централното подрачје на градот. Занесена од острата трамонтана на власта. Пенисот на Неговата екселенција беше кондоминиран во шарените „дурекси“ на револуционери, претседатели, учители, лавови и коњи, постаменти и слични форми кои не го привлекуваат женското љубопитство. Тоа беше резонот што успеа да го дефокусира вниманието на понежниот пол. Откако пред шест години излезе од шлицот на историјата, ерективната инкарнација на Груевски не престана да ја дупи македонската земја и на површината да се појавува како хортензија, зелена салата и младо лукче. Така што средбата со голото куре на Фекалоносецот мора да била шокантна за слепата пуританка од нашето мало мисто. „Вестмале трапист“, тоа феноменално белгиско пиво, ми застана во грлото кога на Саблон во Брисел ми долета веста за жестоката реакција на македонските амазонки.

Некои посматрачи го толкуваат овој феномен како израз на склоноста на македонската жена да им се посветува на малите работи: на деталите околу тоа дали мажот пие или ја тепа и да го занемарува крупниот факт дека тој ја сака. Ха, ха, ха...

Склоноста да се игнорира општата слика за да се истури вниманието врз некој детаљ, македонската вумен ја повторува од ниво до ниво, така што ако Фекалоносецот е центар на вниманието наспроти општиот естетски и културен идиотизам во Долината на примитивизмот, курето на Фекалоносецот е тоа во однос на самата скулптура.

Какви се тие биохемиски процеси кои овозможуваат феноменот на македонска жена да го гушка претшколското просерување на Томе Аџиевски и да ја игнорира окупацијата на јавниот простор од една фигура со квазиуметнички пасош од пластичарската улица. И, истовремено, да наоѓа за потребно да го дигне својот слободарски глас против малото куре на скулптурата, кое го нарушува критериумот за убавото во царството на големото срање во кое таа плива како во најубавиот велнес центар на планетата. Меѓу Силуваниот парк на жената и Горкиот Максим.

Во конкуренција со Триумфекалната капија, со Александар и Ченто, со Самоил и со бугарските мускетари на македонизмот, со градежното разорување на смислата на видот, наеба пимпекот на една скулптура која мене ме потсетува на златното време на комунизмот кога во кутиите со Радион баравме наградни фигури во форма на лавови, штркови, бели мечки и други животни.

Како би реагирала македонската жена ако некое провидение ја донесе Ирис на Огист Родин во Големиот отпад на бронзата во центарот на Скопје. Ирис, како што е познато, нема пенис, но има една расчекореност во која женската гениталија е прикажана во форма на семакедонско собрание, сексапилност која прераснува во драматичност на физикусот, на анатомијата, на податливоста оголена од каков и да е срам и воздржаност, испакната на врвот на смислата на постоењето.

Дали македонската жена ќе ми дозволи да претпоставам дека нејзините асоцијации би побарале Општината Александрија да ја затне дупката со фино терацо. Или вака: како ќе се однесува женската популација во најубавата држава на светот ако решам од мојата предавничка збирка да ја изнесам Бронзената ера, од истиот автор. Дали, сакам да прашам, би побарале да ѝ ставам кожен или велурски накурњак, за да ја ослободам слободарската атмосфера на фашизмот во нивната соблазна?

Кога сме кај куровите, сакам да ја известам македонската јавност дека располагам со прва реплика на куровидниот надгробен споменик во Талин: чист гранитен фалус од околу еден метар во спомен на девојката која не стигнала да ја доживее радоста на таа смисла на човекот. Надгробно, можеби и по лична желба, ѝ е доделено тоа што не стигнала да го запознае пред да се вознесе во Господа, а ние демонстрираме селска малограѓанштина во која на чешмата не е дозволено ништо што е дозволено во племната. И така треба да биде додека жените не почнат попреку да ги гледаат курињата на бардаците. Сите места кајшто планирав да го изложам се зафатени со цркви.

Ќе се согласиме дека се работи за тешка демонстрација на малограѓанштина од најдолен вид, нели. Тоа го има насекаде. Проблемот кај нас е во тоа што таа малограѓанштина не е провинцијална, маалска категорија, туку има тенденција да прерасне во централна инстанца, во доминантен културен код, во модел во кој лицемерието престанува да биде лицемерие зашто позата скроз на скроз, сто отсто, ја истиснува вистинската вредност и го обескоренува обичниот свет. Човекот во тој свет се претвора, односно го претвораат, во шампињон.

Цреша врз тортата на оваа теза е господинот Томе. Занаетчија кој може скулпурата да ти ја продаде со кур или без кур, дури и цената е иста. Каква стока е тоа. За место во бродот на лудаците тој може да нацрта мало куре без ташаци врз челото на бронзената Мазнева, а тукушто завршаната реалистична фигура на Лилето Поповска од Мууузејот на смртта може да ја преправи и Лилето за пет минути да изгледа сосема нормално.

Не го обликуваат тие новото лице на градот, туку нè обликуваат нас. Тоа е клучот. Ако тебе не те интересира Фекалоносецот, а те интересира неговиот кур или, дури, ниту тоа, ти си кооптиран во царството на идиотите по силата на законот, твојата волја престанува во моментот кога не си решил да ја урнеш фигурата на Аџиевски или макар да се измочаш како куче што не ја дига едната нога. Оние што дозволуваат во дваесет и првиот век да им го инфицираат јавниот простор со одвратни, неподносливи, страшни, има ли некој да ни помогне, фонтанички со црквички и крстчиња кои навечер светат и и ја покажуваат авенијата на иднината на стоката македонска, тие се во политичка и во културна смисла, мртви луѓе.

На времето барав другарот Кристо да дојде и да нè прекрие со некој бел чаршав. Како што се прави со секој добар мртовец. Сега мислам дека не сме подготвени за еден таков перформанс: само ќе му го исфлекаме платното.

На Фејсбук ја поздравив идејата општината Центар да се вика Александрија. Дури нагласив дека, можеби, можеме да ја крстиме Александер плац. Општината во која живеат идиоти може да се вика било како. Да речеме Ја Мајка исто така би бил фантастичен назив за најголемиот зомбистички кварт во Скопјанг.

И на крајот, не можам да му одолеам на интелектуалниот сексапил на македонската афилијација на Алкаида што се вика Алкамирка. Жената вели дека интервјуто на Груевски против НАТО и против целокупната светска нормалност по сто години ќе се цитира како Евангелие по Гру Јо Јо. Како коментар на статусот на Героски ја испратив следнава содржина:

„А,бе, сто пати сум напишал, заебете ги политолошките анализи и евтиниот цинизам и веднаш викнете ги луѓето од Светската здравствена организација. Добро, и Барадеј или како се викаше човекот од Светската агенција за нуклеарна безбедност во Виена. Жената се однесува кон остатоците од Македонија како Армин Ата кон кулите близначки. Терорист кој со пластичен експлозив околу прстињата со кои чука по тастатурата ја разорува нормалноста. Да, и викнете некоја цистерна да ја истушира. Да не се срамите и од нехигиената, богати“.

Извор: globusmagazin.com.mk

Колажи: Свирачиња