Ресторанскиот октопод

Познато е дека рибарите ги убиваат октоподите со одмерено чукање од ѕид. Тоа често се случува на плажа, покрај рибни ресторани, за гостите да видат дека морските плодови се свежи. Италијанскиот писател Кампаниле во својот роман „Август – жено моја, не те познавам“ зборува за една необична ситуација која секојдневно се случува пред плажата на еден рибен ресторан: октоподот што рибарот секојдневно го мава од ѕидот е еден та ист! Рибарот удира снажно, улогата треба добро да се одигра пред потенцијалните гости на ресторанот, но сепак не толку снажно за да го убие октоподот. Оти несреќното животно и утре ќе треба да послужи за истата цел. Оваа нечесна претстава ја смислила управата на ресторанот, бидејќи не можеле секој ден да ловат октоподи во блиското опкружување. Та така зеле еден октопод и го удираат од ѕидот, секој ден, речиси до моментот кога би ја испуштил душата, а потоа го враќаат в море, во еден ограден простор, од каде што лесно го вадат секогаш кога тоа е потребно. Кутрото животно често морало да трпи неколку дневни тортури, како да не се доволни рутинските утрински трескања од ѕидот. Штом ќе се појавел некој со желба да јаде свежа морска храна, уловена пред негови очи, го ваделе октоподот и неколку минути го мавале од ѕидот. Потоа, откако ќе ја направеле замената со октоподите пристигнати од рибарниците од Милано, маченикот-октопод одново го фрлале во неговата ќелија во морето, да ја чека својата средба со ѕидот до следната пригода.

Македонецот под груевизмот наликува баш на тој измачен ресторански октопод! Цело време, секојдневно, па и повеќе пати во денот, му ја чукаат главата од бетонските ѕидови на груевистичката пропаганда. Вистина, ѕидот на сиромаштијата е уште потврд, но ѕидот на рекламните лаги повеќе ја отекува главата. Така изудиран и замелушен, со глава матна како оризово поле на дожд, македонецот секоја вечер го враќаат назад во заграденото базенче. Таму од тепање и реклами бабуњосаниот македонец, во ретките мигови на одмор, им се моли на боговите за милоста на Фамилијата која го води ресторанот „Македонија“. Благодарен е македонецот: го оставаат жив, а толку лесно можат да го смачкаат од ѕидот.

-Абе те сотираат од малтретирање!, понекогаш ќе му дошепнат на октоподот-македонец.

-Не е вистина дека бев гола. Свиреше радиото - одговара подуената глава на маченикот.

Можеби октоподот-македонец се држи до старата пракса: Преправај се, додека не успееш? Fake it until you make it. Преправај се дека си жив за еден ден можеби да оживееш?! Оти, можеби си мисли несреќното битие, само со лажирање на нешто најпосле ќе го создадеме посакуваниот учинок? На пример, алкохоличар кој се преправа дека веќе не е алкохоличар, на крајот стварно престанува да биде алкохоличар. И така октоподот-македонец, мртов, го сонува својот иден живот. Или обратно, едвај жив, ја сонува својата спасоносна смрт?!

Писателот Кампаниле се обидува да влезе во психата на кутрото огледно животно. Заробениот октопод веќе според гласовите чувствувал кога ќе чукне часот за тој да биде изваден и нокаутиран од ѕидот.

„Во прво време, штом ќе ги слушнеше повиците: ’Еј, има ли свежа риба?’, ќе промрмореше: ’Тука сме!’ и ќе се смалеше најмногу што може, криејќи се при самото дно на плиткиот базен. Но, се’ беше залудно. Мошне брзо ќе го пронајдеа, ќе го извлечеа на светлина и немилосрдно ќе го трескаа од ѕитчето, на задоволство на гостите. Потоа несреќниот мекотел, не би ли ги скратил страшните моменти, штом ќе слушнеше дека некој бара свежа риба, доброволно излегуваше на површината, веднаш до самата ограда, со неверојатен самопрегор. Несреќното животно веќе толку огрубе што само посакуваше најпосле да го оконча своето чемерно бивствување. Точно е дека ништо не му недостасуваше. Дотолку, за да го одржи во живот својот октопод, управата не ги жалеше добрата храна и разните удопствија. Но, тоа навистина варварско трескање сето друго го туркаше во втор план. А животното секое утро си велеше: ’Да се надеваме дека тоа ќе биде денес’. Но, кога ќе осетеше дека, по жестокото искушение, повторно го фрлаат в море, целото ужаснато си помислуваше: ’И утре одиме од почеток’. Понекогаш, откако добро ќе го измаваа, октоподот се правеше дека е расеан и сосема тихо се упатуваше кон кујната. Но, рибарот на време го дофаќаше за да го врати кон морските длабочини.“

Завршуваме со анегдота. Среде Првата светска војна размениле телеграми штабовите на германската и австриската војска. Германците испратиле порака која гласела: „Овде, на нашата страна од фронтот, ситуацијата е сериозна, но не е катастрофална“. На што Австријците одговориле: „Кај нас ситуацијата е катастрофална, но не е сериозна“. Таква е и ситуацијата во ресторанот „Македонија“: ужасна е, ама на еден извртен начин и смешна. Како што рече еден граѓанин на скопската општина Шутка во ТВ-прилог, кога го прашале како живее: Добро е, ама малку катастрофа.