Бомба од гомна

Како млада глумица во богатата порнографска продукција на нацијата, опозицијата реши да не го пумпа балонот на граѓанското незадоволство со хелиумот на своите идеи, туку да му ги полни вреќите со песокта на својата безживотност. Плус, да го врзува за околните борови на деликатноста, на скрупулозноста, на институционалноста, на нормалноста, на пристојноста итн.

Митинзите ми личат на масовно замочување на пожарот на незадоволството што беше почнал да се шири низ теренот што го имаше протриено преродбеничкото жарче на вемерето.

На една нарајцана маса која чека некој политички „ејсидиси“ да ја крене од земјата со милионите вати на „маршалите“ од кои на лудаците во Скопјанг ќе им се смрзне говното во газот, тие на сцените почнаа да излегуваат со старата црвена хармоника и со баладата за насмевките што есдеесето ќе им ги врати на лицата на луѓето ако луѓето решат на есдеесето да му ја вратат власта!

Па, добро, бе, има ли пилот во авионов и кој га овој и за кога измишља?!

Наместо да ја нападнат империјалната фонтана на Александар како култна точка на режимот (со каќуши од „ликви моли“ и други препарати за производство на пена со која први во историјата ќе му ги заплакнат мадињата на Букефал), Георгиев и другарите претпочитаат да спијат кај селските јатаци и да се надеваат дека прејадени од јагнешко и јарешко, сè некој ќе ги предаде и дека како кодошки жртви својот бесмислен живот ќе успеат да го трансферираат во крајно возбудливата експозиција на Муу...зејот на смртта во Скопјанг. Со толкаво количество баналности Црвенковски би можел да ги угаси и шумските пожари во Колорадо.

1.

Во времето што се простира до локалните избори кампањата што за оваа прилика можеме да ја викаме „Медрано“ ќе успее да го измести вниманието на луѓето од лудиот режим на најголемиот психопат во плитката политичка историја на Македонија кон царството на опозициската безидејност што од една мала уличка во Црниче се обидува да се шири низ целата држава. Смислата на постоењето нема никакви шанси во судирот со глупоста. Тоа значи дека во македонската политичка евровизија жирито од Бихаќка има решено своите дванаесет поени да им ги додели на политичките шоумени од вемерето: твелф поинтс гоус ту Гуевски! Варум? Тоа не е друго прашање. Тоа е основното прашање. Опозицијата ми личи на некоја сервисна служба што за сметка на власта ја држи ситуацијата под контрола. Фрлете еден поглед врз изминативе шест-седум години и ќе видите дека е така.

2.

Критиката што ѝ се упатува на власта нема никаква врска со историчноста на ситуацијата. Тоа е една, во основа, добронамерна критика упатена на тенисерот кој прави натпросечно многу неизнудени грешки, а политичката понуда како контрапункт на таа разводенета критика се сведува на осмоодделенски патетики за убавата страна на животот што ќе се отвори истиот миг кога Бранко ќе ја преземе големата книга на власта од другарот Николае. Тоа е тенденција на нивелација на разликите која не се одвива по внатрешните рабови туку по надворешните и оди во корист на злото. Во драмата во која се губи илузијата за подоброто, злото победува по дефиниција.

3.

Говорите на опозицискиот лидер се демонстрација на една тешка и тажна немоќ. Да се фати ритамот на времето. Да се разбере местото и времето во кое се живее. Жал ми е за човекот. Индиид. Тие беседи не предизвикуваат ниту најмало ветре врз бонацата на македонската бара туку се јавуваат како тешка оморина што го умртвува комплетниот екосистем во резерватот што во картите на светските авантуристи е обележан како Фајром. Како Бекенбауер да ги брани германските бои во Украина и Полска. Рамна линија на општественото екаге. Во своето објективно зрачење тие говори ја претставуваат опозицијата како срање, а власта како говно во цветната градина на една пропадната и бесмислена државичка. (Да се разбудиме, о, навистина, да се разбудиме, почитувани граѓани, драги пријатели, да го кренеме, ама навистина да го кренеме, својот глас против животот кој никогаш не бил полош, да ја вратиме насмевката на нашите лица, да се ослободиме од срамот и стравот, о, тој проклет страв што нè кочи, кој просто нè блокира и ни оневозможува да разбереме зошто сонцето изгрева само еднаш додека... - се плашам дека рацинската импровизација е значително подобра од рациновидниот оригинал.)

4.

Нивелацијата што ја диктира опозицијата не е „безвезе“ и не би можела целосно да се сведе во рамките на глобалните процеси на делегитимизација на политиката и посебно на политичките партии како злосторнички здруженија, особено во некои примитивни земји каква што е Бившата држава на Македонците. Нашата специфика е дефинирана оној момент кога лидерот на сегашната опозиција со своето политичко поведение успеа да го исчисти и да го подготви просторот за инаугурација на монструмот кому во следните шест години, со своите функции и со својот политички капацитет, ќе му чува стража додека овој ја остварува нечуената окупација и деструкција на институциите и на државата, на самата идеја за држава и за организирано општество. Можеби не би можеле да кажеме дека вемерето е афилијација на есдеесето, но дека власта на Груевски е една тешка кредитна линија од политичката виза картичка на Црвенковски, тоа е сосема сигурно. Мислам дека чувството на објективната одговорност го спушта во интонацијата и во перцепцијата, во сè, во битката, во страста, во резонот, тој е самопретворен во евнух кој нема што да бара во харемот на високата политика. А тука е.

5.

Лидерот кој дошол до сознание дека народот не го сака како премиер не може да сака народот да го сака како политички лидер што ќе го води во ослободителната битка против ропството на вемерето. Тоа е неподнослива и неразрешлива противречност за чие разбирање не е потребна никаква посебна интелигенција. Има ли некој разумен да се праша зошто таа очигледна свињарија се прифаќа како најголема вредност. Како доблест на лидерот и на целата партија. И тешко потценување на здравиот разум. Црвенковски може да го тепа Груевски на Водно, или во Меана Бе, може да го смачка и на некој роденден на жена му. Но, слушајте, не можеме да дозволиме Македонија да биде журка на која Бранко ќе го нокаутира Никола Е. Башка што не сме сигурни дека ќе го смачка.

6.

Кога противникот ќе ја одбие вашата понуда за телевизиски дуел народот ќе смета дека противникот е усран говњар кој нема муда да се појави на мегдан. Кога ќе ве одбие два-три пати тој се форматира како космичка нула, но кога вие ќе продолжите да му го нудите својот дуел десет пати, народот ќе разбере дека вие сте еден безидеен идиот што го малтретира и противникот и партијата и целото општество.

7.

Мислам, од каде му е на опозицискиот лидер идејата не дека тој во некаков телевизиски дуел ќе го победи противникот од вемерето, туку од каде му е идејата дека тоа е форматот што ќе ја дефинира иднината и судбината на државата. На која држава и зошто сите нас би нè болел курот за нивната држава. Па, слушајте, драги читатели, тоа навистина е малку премногу... Мислам, да се шеташ по некакви митинзи и да бараш телевизиски дуел со еден лудак и уште да тврдиш дека од тоа ќе зависи животот на народот. Додека во позадината течат, исто така, мазните гласови на Томовска и на Наум Петровски. Па, слушајте, има ли брза помош во оваа усрана држава.

8.

Идејата за дуелот и за изборите ја претставува ситуацијата како нормална. А јас мислам дека не е нормална. Јас не знам дали Црвенковски е свесен за тоа. Идејата за дуелот, идејата за изборите, утврдувањето кандидати за изборите, се израз на интенцијата да се нормализира ненормалната ситуација, а од грандиозниот проблем што се вика Груевски да се направи партнер со кој може да се дебатира за дедевето, за шансите на вардарските врби во услови на висок водостој, за миниздолништето на Прометеј итн.

9.

Идат времиња на навредливи, скандалозни, непристојни, шокантни демарши. Тие демарши ќе бидат гласници на широката кампања на граѓанската непослушност, масовно изразување на нашиот најдлабок презир, повреденост и протест. Претставниците на власта, која фактички му објави војна на својот народ, мораат да бидат изложени на жестока опструкција на сите места на кои се среќаваат со тој народ. Ниту во ресторан, ниту во театар, ниту на одмор, тие повеќе никаде не смеат да бидат опуштени. Доволно е пред нив да застенете и во лице гласно да им го кажете тоа што за нив навистина го мислите. Кој сака може и да плукне, но тоа е веќе работа на вкусот - такаречи, факултативна мерка. Ако пак решите нешто врз нив да фрлите - фрлете кеса со гомна, не бомба.

10.

Така вика Ежедневниј журнал.

11.

Така не вика Социјалдемократскиот сојуз. Или јас не слушам.

12.

Во октомври 2010 година, значи доста пред последните избори, напишав една колумна која го имаше следниот наслов: Црвенковски мора да се победи себе си ако сака да го победи Груевски. Еве неколку кратки цитати:

Деструкцијата на власта папсува побавно отколку што опозицијата ја капацитира својата спасоносна мисија. Со еден рејтинг поен на СДСМ денеска можете да спасите помало парче од нашата слатка Македонија. Црвенковски мора да сфати дека неговиот пораз нема да биде само негов пораз туку крај, ако не на Македонија тогаш на едно нејзино клучно (само)разбирање. Македонија нема време и сила да го поднесе неговиот пораз. Новите генерации немаат никаква причина да се идентификуваат со него и со неговото дело, старите изумираат, на етаблираните богаташи не им е најсимпатичен, на новите им пречи. Цели слоеви го детектираат како извор на несреќата во нивните животи, а сосема се малубројни оние што се спремни да му ги отстапат обврзниците на својата иднина. Ако реши да ја ослободи политичката арена од хипотеките на своето присуство, нема гаранции дека работите ќе тргнат на добро, но без елиминирањето на тие хипотеки ги имаме сите гаранции дека нема да тргнат.

13.

Не би имал што да додадам.

Извор: globusmagazin.com.mk

Колажи: Свирачиња