Збор-два за срамотата

По елиминацијата на руската фудбалска репрезентација на ЕП во некои од средствата за јавно информирање почна да се појавува зборот – „срамота“.

Ох, боже мој мили! Колку често, и со каква чесна рамнодушност, а понекогаш и со радосни извици, ние го прифаќаме и поднесуваме вистинското, недвосмислено посрамотување – и истовремено, до која мера ја внесуваме неусмесната и навистина хистерична драма во секојдневните трачеви.

А што се случи, всушност? Кержаков утна гол и репрезентацијата на Русија не отиде во четврфиналето. Па што? Малку ли пати се случило некој да не помине некаде? Се случувало ли Франција или Англија воопшто да не стигнат до завршниот меч, а Аргентина, заедно со Меси (а не со Кержаков!) во уште многу порани фази од квалификациските натпреварувања, да биде уништена од страна на противникот?

Тоа не е срамота. Тоа е спорт! Тоа е животот, т.е. природна појава која се состои од низа победи и порази. Тоа не ви се „изборите“ на Путин. Тоа не е игра во која сè е под контрола на само еден учесник. Тоа е фудбалот – о, фала ти, боже! На тој терен господинот Веб беше судија, а не Чуров. А излегувањето на нашата репрезентација од понатамошното натпреварување е непријатна работа, но тоа е сепак само спортски неуспех – лоша среќа и ништо повеќе.

А срамота е тоа што јавно брбори господинот Фурсенко (претседателот на Фудбалскиот сојуз на Русија), како што и истиот тој Фурсенко е државен службеник. Срамота е во државата во која болниците немаат пари за лекови, никој, ама баш никој да не забележи дека потпишувањето милионски договор со тренерот на нашата репрезентација, Холанѓанецот Адвокат, во најмала рака е невкусно. Срамота е кога на натпревар од Европското првенство преку речиси половина стадион се развлекува огромно платно со идиотски лик на некаков агресивен витез и со натпис: „Ова е Русија!“. Срамота е кога од трибината на која седат нашите навивачи се упатуваат расистички навреди кон бекот на чешката репрезентација. Срамота е што нашите главни спортски челници заборавија да ги поведат Кержаков и останатите играчи (можеби дури и во друштво со навичачите) на местото каде што порано се наоѓаше злогласниот логор Аушвиц, и со крената глава да им оддадат почит на жртвите од Холокаустот...

Репрезентативците на Германија и Англија тоа не заборавија да го сторат. И затоа, тие сега со мирни глави можат да го продолжат натпреварувањето, и заедно со темнокожиот Чех да ја играат таа весела, совршено неполитичка игра која се нарекува фудбал.

А ние? Се чини дека дојде време малку да оладиме и да побараме стручна лекарска помош, пред сè, психијатриска.

Извор: Ежедневный Журнал