Куфер за тројца

ЌЕ ТЕ САКАМ ЗАСЕКОГАШ

 

1. Ранду VS. Рамбо (прапочетоците)

 

Станувам сè поубеден дека квантитетот на луѓе на едно место е редовно обратнопропорционален на квалитетот на времето што тие луѓе го минуваат на тоа место. Со други зборови, колку повеќе луѓе има на едно место, толку понеубаво си поминуваат заедно.

Оваа теорија почнав прв пат да ја развивам кога ме пратија на училиште. Ја поткрепував на часовите по историја, кога учевме за војните. Дополнително ја надградив кога се обидоа да ме пратат на политички митинг. Ја усовршив кога си фатив девојка и се отцепив од сè друго околу мене. Целосно ја заокружив кога девојката ме остави и се оддадов на порно.

Но, ова не е само апстрактна теорија. Ова ми е и секојдневие: откако знам за себе, не ми е добро во толпа. Уште полошо е ако толпата е во затворена просторија – прво ме фаќа немир, потоа паника, а понекогаш и хистерија.

Сигурно има и некој медицински термин за оваа фобија, но тоа не е важно. Никогаш не сум сакал да го знам тоа име. Некои зборови и имиња, како што ќе видиме и подоцна, е сосем непожелно да се знаат и да се слушаат. Освен тоа, засега поважно е да се знае тоа дека поради оваа фобија, во моиве триесет години, јас ни еднаш не сум бил ни на екскурзија, ни на фудбал, ни на концерт, ни во дискотека. Не сум бил, замислете, ни на протест.

Најтешко ми беше во основно. Премирав заедно со уште триесет и тројца во иста училница. Додуша, не бегав од часови, затоа што чкрапањето често ми го одвлекуваше вниманието. Башка, тука беа и крстозборите, а се наоѓаше и по некој стрип. Еротиките, за жал, беа меѓу последните клупи, а јас бев далеку од нив. Седев во прва клупа, на столчето до вратата. За секој случај.

А дома беше друга приказна. Се трудев да не бидам истовремено во една просторија со дедо ми, баба ми, татко ми, мајка ми, брат ми и сестра ми.

Ситуацијата се комплицираше кога ќе наидеа гости. Е, тогаш ме снемуваше. Најчесто за празници: штом ќе се чуеше ѕвончето од надворешната врата, моите радосно одеа да отворат, а јас имав чувство дека толпата разџагорени гости од другата страна на вратата ќе влезе внатре, без збор ќе тргне кон мене, без причина ќе ме зграпчи за врат и без милост ќе ме притисне наспроти ѕидот... Затоа, јас стоев како статуа, а гостите уредно си ги собуваа чевлите, се поздравуваа со моите, ме штипеа за обравче, си влегуваа во собата, се редеа околу маса, наздравуваа, пиеја, се фаќаа за муабет... Од љубезност кон гостите и јас влегував кај нив, си го искривував лицето во насмевка, и брзо ја напуштав собата. Пред да се качам на горниот спрат од куќата, за момент во ходникот фрлав поглед кон чевлите на гостите.

И, секако, кон донесените бонбониери...

***

Бонбониерите кои се носат на семејните слави се социјален феномен кој сериозно ја отсликува културата од ова наше пошироко поднебје, и, затоа, заслужуваат посебно внимание.

Секоја пристојна бонбониера е кутија од тврд картон со просечни димензии 25 х 40 см. Секоја пристојна бонбониера е замотана со проѕирна фолија. А секоја пристојно подарена бонбониера е замотана во шарен целофан, фино залепен со безбоен селотејп. Штом ја ослободите од целованот, на бонбониерата треба да се покаже заводливата насмевка на млада и убава девојка. Девојката треба да е беспрекорно нашминкана и да потсетува на главните хероини од сапунските серии. Според едно непишано правило (чијашто вистинитост, како што набрзо ќе се утврди, крајно ретко се проверува) колку е поубаво и посјајно лицето на девојката, толку се посвежи и повкусни бонбоните внатре.

Откако ќе се ослободите од целофанот, ќе увидите дека и самата бонбониера на неколку места е излепена со селотејп. Доколку ви падне на памет да ги јадете бонбоните, треба да ја отстраните и оваа пречка, но внимателно, без да ја оштетите позадината на фотографијата од моделот. Штом го подигнете капакот, пред вас треба да се најде мазна, правоаголна мрсна хартија со светла боја, зад која се наѕира тенката темнокафена фолија од тенка пластика. Таму, во фино обликувани шлајки, треба симетрично да бидат распределени најмалку пет-шеснаесет бонбони. бонбоните најчесто се отпаковани, но има и некои со светкав омот. Кога се отпаковани, најчесто се црни, или комбинирани, црни и бели. Ако се добри, црните се обично подобри.

Зошто велам „доколку ви падне на памет да ги јадете бонбоните“? Па затоа што, луѓе мили, тие бонбони не се јадат. Никогаш. И во тоа е суштината на целиот ритуал на носење бонбониери.

Механизмот, во суштина, е многу прост.

Во нашата култура, отсрамувањето е егзистенцијална потреба на исто рамниште со дишењето и спиењето. Со други зборови, се знае дека на гости не се оди со празни раце. Затоа, семејството А, кое, да речеме, го слави празникот Митровден, од одамна востановениот круг гости, семејствата Б и В, (и Г, итн.), кои слават други празници, како поклон редовно добива бонбониера, фино завиткана во целофан.

Домаќинката од семејството А, кое ги чека гостите, при примопредавањето на бонбониерата, редовно ја потсетува домаќинката од семејството Б дека носењето на поклонот било сосем непотребно, најчесто со зборовите: „ех, што ти требало ова (мори), зошто си се мачела...“ Потоа, домаќинката А грижливо ги архивира бонбониерите кои ги донеле семејствата Б, В, Г, итн. бонбониерите се складираат, и во никој случај и под никакви околности не се отвораат.

Кога семејството А кое, како што рековме, го има како семејна слава празникот Митровден, оди на гости кај семејството В, кое го слави Свети Никола, како подарок ја одбира бонбониерата донесена од семејството Б пред еден месец. А кога се оди на гости кај семејството Б, кое, еве, да речеме, го слави Атанасовден, како подарок се носи поклонот донесен од семејството Г, итн...

Кога ќе се случи бонбониерата која што сте ја подариле пред неколку години да ви ја подарат вам, тоа значи дека време е да се смени целофанот, и тогаш тоа станува сосем нова бонбониера.

Овие бонбониери-штафети циркулираат со децении.

Многу ретко се случува некое алчно и непослушно детиште, буричкајќи во подрумот или на таванот, да пронајде и отвори некоја од бонбониерите. Тоа сериозно ја нарушува сеопштата хармонија. Сепак, ваквата незгода се случува во просек еднаш годишно. А, штом веќе се случи, остануваат две опции:

1. ако детето успее да оштети или изеде една од бонбоните, тоа се надоместува: во случај кутијата да е сè уште здрава, домаќинката има време до следната слава некаде да најде бонбона, каква било. Кога ќе се најде соодветна замена за загубата, бонбониерата одново се затвора, се обвиткува со нов целофан и ја чека следната слава.

2. ако детето некако успее да ги изеде сите бонбони, настанува сериозен проблем: детето завршува а) или во болница (голема е веројатноста рокот на траење на бонбоните да истекол пред детето да се роди, со што бонбоните во детскиот стомак сега делуваат како камен во бубрег) б) или со модрици. Најчесто завршува и во болница и со модрици (најчесто по тој редослед).

А потоа, семејството треба да се соочи со мачната должност на купување нова бонбониера. А купувањето нова бонбониера е тегоба: не затоа што бонбониерата е скапа, туку пред сè поради тоа што се знае дека купувањето бонбониера е непријатен знак на недомаќинлук: бонбониерите никогаш не се купуваат, тие едноставно се имаат – ако на гости оваа година ти дошле тринаесет фамилии, ти дома мораш да имаш точно тринаесет бонбониери (за кои, во случај да не запаметиш која чија е, мораш да направиш дополнителен трошок за нов целофан) што ќе ги подаруваш назад во текот на следната година. Затоа, кога некој оди да купи бонбониера, оди до другиот крај од градот. И, ако воопшто успее да најде бонбониера (таквите бонбониери веќе не се произведуваат), можно е да ѝ е поминат рокот. Но, тоа е најмал проблем. Најнепријатни се озборувањата. Иако продавачките изгледаат безопасно, и со мајчинска загриженост прашуваат „Поарно му е?“ (затоа што знаат дека секогаш децата се причинителите на ваквите ситуации), по заминувањето на понижениот муштерија се впуштаат во бесрамно озборување.

Бонбониерите коишто циркулираат за време на семејните слави се нешто сосем попатно, но истовремено и нешто крајно важно. На некој начин, тие се показател дека во нашето општество материјалните задоволства не значат ништо. Но, затоа гестот е сè.

***

Нејсе.

Штом ќе избегав од кај гостите, имав две можности: или да убедувам некое дете да одиме надвор и да си играме, или да одам сам во другата соба.

Пред телевизорот.

Дома, телевизорот беше оската околу која се вртеше секојдневието.

Во наше време не беше како денес: многу поретко се читаше. Затоа пак, речиси непрекинато се гледаше телевизија. Секоја општествена група си имаше свој термин и свои приказни: децата наутро гледаа цртани, потоа домаќинките следеа контакт-емисии, сите гледаа вести, татковците приквечер гледаа фудбал, а тинејџерите остануваа и по полноќ пред телевизорот со надеж дека ќе пристигне неопходното засилување што ќе им помогне побрзо да подигнат шатор во креветот.

Јас уште тогаш претчувствував дека телевизорот ќе ни ја расплаче мамицата на сите, но кога ќе ни дојдеа дома гости не бев ништо повеќе од дете кое едноставно сака да прави нешто додека да си заминат луѓето. Гледав во шарената врата кон светот, и гледав сè што ќе дадеа.

Најмалку гледав телевизија кога имаше најголем интерес за гледање телевизија. Не можев да седам во истата просторија со уште шест-седум тела околу мене. Но, таквите гужви, за среќа, се случуваа многу ретко.

Сè додека не дојде нешто дотогаш невидено...

Сè додека не дојде нешто што секоја вечер како магнет почна да ги лепи сите за телевизорот, независно од полот, возраста, професијата, етничката, верската и, најважно, политичката припадност.

Сè додека не дојде она што го означи почетокот на еден долг и бавен процес кој подмолно, и без никој да насети, продираше во секоја клетка од нашето секојдневие. Она што направи на луѓето да им се гади од телевизија. Она поради кое и јас утрово ја почнувам оваа приказна.

Кога ни дојде „Касандра“, телевизорите почнаа полека да нè заразуваат со сплетките во циркусот „Медрано“, а гледачите напнато ѕиркаа во богатството и мизеријата на туѓите животи и си го исцелуваа вечниот дефицит на сеир. И така беше, секој ден, секоја вечер.

Штом ќе секнеше дневната доза циркус, вечерта се одвиваше по строго утврден редослед: најпрво се креваше врева затоа што епизодата свршила баш на најинтересното, потоа се правеше резиме на главните точки од фабулата, а потоа се правеа предвидувања на идни случки. Потоа следеше пауза, во која секој во тишина го преиспитуваше својот став, а потоа се даваа ажурирани мненија. Најпосле, откако ќе се решеше главниот конфликт на протагонистите, се евоцираа оние маргиналните, хумористични случки, и така ноќта завршуваше лежерно.

Тогаш започна моето неповратно отцепување од семејството и од сиот познат свет. Првата сапунска серија ги обедини сите, а јас и мојата психоза си останавме настрана од главната струја.

Само затоа што ми се вртеше кога пред телевизор ќе се наредеа сите. Им го отстапував местото и си одев во другата соба. Таму си имав сопствено хоби. Си правев макети. Од шишарки, пченкалушки, суви лисја, и друго. Со молив, гума, линијар, шестар и лепак.

Сепак, невозможно беше да не се слуша вревата на шпански од другата соба: дедо ми, стар и наглув наставник по ликовно, инсистираше да ги слуша ликовите, иако внимателно го читаше и преводот. Баба ми, од своја страна, не гледаше добро, и не успеваше да ги прочита дијалозите, па сестра ми за време на рекламите ѝ доставуваше устен извештај од позначајните случки од изминатите петнаесетина минути.

Така, забрзано почнав да учам шпански: со дедо ми слушав, а со баба ми проверував дали сум го разбрал точно тоа што го чув.

Сега, некој ќе рече – добро, па и не влијаела којзнае колку лошо сапуницата. Ама...

Како мали, со другарите игравме безброј различни игри: по цела вечер по некој мижеше на бандерата пред продавница: пееет-десет, петнајс-двајс, двајспееееет-триес, триеспеееет-четириес, четрспеееет-пеес-пееспееееет..., и така до сто, па она „Предмене-задмене-никој-бара!“, а ние веќе сме се исчепериле по јаболкници и ќерамиди, сме се напикале низ боздовици и коприви. Ако не тоа, игравме брканица по цело попладне, или рацете ни пукаа од бидли, а грбовите од крива магарица, или се прпелавме по земја со јанино, фудбал, гол-голман, гаспучана и еднуштопкана.

Епа, сега сето тоа наеднаш го снема. Сите почнаа да се маскираат во цигани и да жонглираат.

Изби лудило. Одеднаш на сите ни се смачи од сопствената приказна и почнавме колективно и организирано да излегуваме од неа за да влегуваме во друга, поегзотична. Повеќе не се делевме во две мафии за да играме каубојци и индијанци, не игравме руковис... Порано, сите малишанци бевме сместени во политички табор, и, иако сите бевме никој и никаде, постојано се прашувавме едни со други, лигави и мрсулави: „а бе ти, ездеес си или вамаро?“ Но и тоа беше дел од нашата приказна. Сега ова прашање беше заменето од друго, но исто толку фатално: „А бе, ти Ранду си или Хосе Игнасио?“

На едната страна беше Хосе Игнасио – залижаното господинче, отмениот богаташ, опресорот кој доаѓа од надвор и со својата аристократска препотентност го користи своето материјално богатство за презриво да им се приближи на дивјаците и да го присвои најдоброто (девојката, наивна и дива, небрусен дијамант). Во спротивниот агол беше Ранду, непокорниот субалтерен, сиромашниот но горд поглавица на домородците чијашто првична цел е да го заштити достоинството на она што е негово и да не дозволи да се контаминира неговиот сој.

Сите ние, со роднините, комшиите и пријателите, спонтано си застанувавме онаму кај што ни е местото: редовно и без исклучок бевме на страната на Ранду. Го поддржувавме во сите ставови и намери, се надевавме дека ќе ја освои Касандра и дека ќе им покаже на богаташите дека не е сè во парите.

Така, кога децата си играа, и кога се прашуваа кој е кој, сите сакаа да бидат Ранду.

Само јас не ја гледав сапуницата, па затоа немав поим кој сум.

И тоа скапо ме чинеше.

Еден ден, се враќав пешки од кај реката, сам. Се капевме неколкумина, но јас бев појден без залак да ставам во уста. Водата набрзо ме исцрпе, па излегов од реката и тргнав да си одам дома.

Патот води низ нивите, преку јазот, продолжува нагоре крај општинскиот дом и завршува на џаде. Нашата куќа е од другата страна на џадето, во централниот дел од предградието.

Сакав што побрзо да си појдам дома, но, како што се приближував кон јазот, сè појасно се исцртуваше пречка на патот.

Пречката си играше кај јазот. Беше малку постара од мене. Порано се викаше Раде. Откако почна Касандра, почна да се вика Ранду. Неговиот поранешен идентитет (Раде) го красеше една нескротлива нетрпеливост и грубост кон сè што на некој начин се движи, независно од тоа дали се работи за дете, куче или светлечка реклама. Неговиот сегашен идентитет (Ранду) целосно го легитимираше поранешниот. Раде, кога стана Ранду, влезе во својот елемент, во својата приказна, и се почувствува овластен за до даска да го распашува својот посран табиет. Татко му, автомеханичар, не беше ништо посериозен од него, а мајка му беше ништо повеќе и ништо помалку од мајка: откако почна Касандра, редовно му ги скриваше ножевите, но не можеше да направи нешто повеќе од тоа.

Сега Ранду, заедно со братучед ми Ѓоре, едно многу покротко суштество, си играше до сливата крај јазот...

Забележав дека меѓу една гранка и дрвената ограда врзале’рѓосана железна жица, а на неа обесиле мачка, пцовисана. Мршата се мавташе лево-десно, а Ранду фрлаше кон неа со стапови и скршени ќерамиди и врескаше нешто на мутиран шпански јазик.

Значи, јас не сакам гужви, тоа веќе го утврдивме.

Решив да го заобиколам циркусот крај јазот и тргнав одоколу, низ пченката. Планирав да излезам кај црешните од Рикиот, да тргнам нагоре по ливада и да си стигнам дома.

Нечујно се движев низ пченката, додека лево од мене Ранду крвнички се изживуваше над мртвата мачка.

Речиси бев избил на другата страна од нивата, кога забележав нешто необично: наоколу сè беше застрашувачки тивко. Ранду повеќе не фрлаше со ќерамиди по мачката.

Застанав. Го паузирав дишењето.

Ми се чинеше дека и најмалото мое движење ќе предизвика шум што ќе го оглувне целото предградие. Срцето почна да ми чука како споулавено.

Почнав да трчам.

Скокав низ бразди, се удирав од пченките, и, кога најпосле излегов од нивата почувствував две работи: прво, рацете и нозете ме печеа и ме чешаа од фрковите од пченката, и, второ, душата ми се тресеше како клопотарче од говедото пред мене.

-Каде бе, дезграсиадо? – ми се развика приближувајќи се згоената карикатура на Ранду, а јас се запрепастив од чистотата на неговиот изговор. Нема што, беше скроз изгубен. – Да не береш пченка? Чекај, уште е муј темпрано за пченка... демасијадо темпрано...
-Раде, а бе ме чекаат дома... – пробав да го убедувам, иако јасно беше дека единствено што можев да сторам е да се молам што побрзо да дојде некој разумен, некој од нашите.
-Кому бе ти Раде? Ранду има да ме викаш, разбра?!
-Разбрав, разбрав...
-А ти кој си?
-Како?
-Кој си? Ранду или Хосе Армандо? – ме праша, па се подзамисли, се загледа кон реката и почна да мрмори.

-Чекај... усвари не мојш ти да бидеш Ранду, ја су Ранду... – и пак се сврте кон мене - значит, ти стопосто си Хосе Армандо, а?
А?

По сè изгледа ми требаше лекција по латиноамериканска култура. Најверојатно затоа веднаш се најдов врзан за сливата: нозете за стеблото, а секоја од рацете на посебна гранка.

Како Исус. Само што не бев ни оддалеку смирен како Исус.

Лево од мене смрдеше мртвата мачка. Десно од мене, до јазот, клечеше Ѓоре и ме гледаше.
Пред мене исправен стоеше Раде.

Од еден џеб истрга едно маслосано крпиште и го врза околу главата. Се преобрази во Ранду. Или можеби Рамбо, не знам. Мене, до душа, ми беше сеедно. Знаев дека и обајцата имаат ножеви.

Се надевав дека мајка му и денеска му ги скрила орудијата на ликот пред мене.

Се свртев кон мачката. Белким не е до толку будала да ме гаѓа со дрва и ќерамиди.

Ранду појде до оградата и од таму извади една зелена пластична кутија.

-А бе, немат белким да фрлаш со стапој и со ќерамиди по мене? – зборував распнат на сливата.
-Не. – рече и ја искриви муцката во одвратна насмевка – гледај! – ми рече гордо, и ми ја отвори зелената кутија под носот.

Сребрен отсјај ми блесна в очи. Бран ледена свежина ми мина по кожата од грлото до папокот. По рацете и по грбот ме полазија морници. Ми спече изметот во дебелото црево.

Шрафцигери.

Од сервисот од татко му, заедно со маслосаната крпа што си ја врза околу челото, волот извлекол и цел комплет шрафцигери, од најмал до најголем. Како достојна замена за ножевите.

-Чекај бе, немат белким тие да ми ги фрлаш в’очи?!
-Не бе, како в’очи? Па ти не знајш колку су прецизен?
-О, будало, одврзи ме одма, не си играј играчки, ќе м’осакатиш!
-Не, не. Не бери гајле – рече смирено, и почна да чекори полека наназад.
-Ѓоре! Ѓоре, бе! А бе ој викни некого, маа! – почнав да викам по братучетчето. Тој само си се смешкаше. Беше неколку години помал од мене и нему му беше најинтересно.
-Рааааааннннндуууу!!! – без голем вовед зашиште Раде и зафрчали едно шрафцигерче кон мене. Железото ме жегна над левото колено. Ги стиснав забите, пред очи ми испловија темно пурпурни дамки. Дури после дојде болката.
-Ааааааааааа! – вреснав – Абе ненормален, ме удри!
-Немој да лажеш, видов! – ме предупреди Раде.
-Лажет, лажет! – прсна да се смее Ѓоре.
-Раааааааааааанннддуууу! – вресна уште погласно Раде и зафрчали друг, малку поголем шрафцигер. Овој ми профуче под десната рака. Се свртев кон жицата што ми ја држеше левата рака врзана за сливата, но не можев да се ослободам. Болно ме жилеше. Се свртев пак кон Раде.
-Одврзи ме, о будала!!!
-Раааааааандуууууу! – и третиот штрафцигер веќе леташе кон мене, но тој се закачи во земјата пред моите врзани стапала.

Настана тишина. Раде полека се приближи и зачудено погледна во штрафцигерот.

-Ааааф, еееј, мааа, глеј како се закачи! – си се воодушеви Ранду. Ѓоре, кој дотогаш клечеше крај јазот и се смееше, стана и и тој се приближи до штрафцигерот. – Аф, еј, навистина, исто ко во Касандра... Раде се запали уште повеќе и се врати назад. Се наведна кон кутијата и извади едно огромно шрафцигериште... Го крена во воздух. Зашилената железна прачка блесна под сонцето. Раде застана на една нога и драматично ја зафрли главата наназад.

-Не се глупирај, немој то ’а си го фрлил...! – пробав, џабе.
-Раааааааандуууууу! – и штрафцигерот веќе фучеше кон моите нозе. Удри во земјата пред мене, отскокна и ме тресна во коската под коленото од пред малку.
-Ааааааааааааа! А бе мамичето мамино! Гомно! Свињо! Вошкар! Да т’иба све да т’иба!
-Лажет, пак лажет! – се смееше Ѓоре.
-Ѓоре, ко ќе се тргна одовде, ќе видиш ти што ќе јадеш, лајно едно сосмрдено! – му се с’снав на братучедчето и тоа молкна.

Видов како од кај реката три-четворица трчаат кон нас. Најверојатно ме чуле како си го дерам грлото. И Раде ги виде и почна да се собира, но полека, смирено. Знаеше дека не му можат многу, ама очигледно беше веќе презадоволен од забавата.

-Ѓоре, ај собери ми ги штрафцигерите бе... – му рече на братучетчето, а тоа се растрча околу мене. Му ги врати штрафцигерите и овој си киниса нагоре по јазот. – „Ау, како му се закачи пред нозе, ц-ц-ц...“ – Раде, сè уште импресиониран од својата вештина, си одеше полека кон џадето и си го евоцираше споменот.
-Ѓоре, одврзи ме, бе... – се свртев кон братучедот. Тој не се помрдна.
-Ај бе одврзи ме. Не те тепа, жими мајка... – повторив, но изгледав бев премногу нервозен за да бидам доволно убедлив. Тој клечеше и си ќутеше. Потоа брзо стана и со трчање замина нагоре по патот.

Кога стигнаа другите од кај реката и ми ги тргнаа железните жици од рацете и од нозете. Од коленото ми течеше крв. Се измив со водата од јазот и си заминавме дома.

Долго живеевме со Касандра. А кога Ранду, во последната епизода, по полчасовно муабетење со својата неостварена љубов најпосле издивна на нејзините раце, сè живо што се најде пред телевизор доживеа колективна катарза. Таа вечер, кога Ранду умре на рацете на Касандра, остана запаметена по најмасовното духовно прочистување во историјата на нашето поднебје. Плачеа и баби и мајки, плачеа и дедовци и татковци, и сите деца се мрсулавеа – не дека разбираа нешто – ги гледаа разлигавените лица на постарите, а така и самите претчувствуваа дека нешто многу, многу големо се случува, дека нешто многу страшно доаѓа.

Ефектот на таа случка беше толку силен што некои побараа државата да прогласи ден на жалост. Мажите пуштија брада, а жените на улица, низ продавници и на фризер разговараа за судбината: „Е така е, додека на еден не му се стемни, на друг не може да му се раздени...“ „Да, ама морално ли беше Ранду да умре?“. „Е не беше де, ама ете и да преживееше, што живот ќе живееше без неа, пустиот?“ И ајде нова тура воздишки... Многумина, во знак на почит, не го вклучуваа телевизорот некое време (до душа, и онака немаше веќе што да се гледа). По некој изгубен еретик знаеше да пушти музика, но третманот од сожалување и презир редовно водеше до покајание.

Сите ја преживеавме Касандра. Но пред нас беа нови искушенија. Дојде нова девојка, капка роса со смарагдно зелени очи, за жал слепа... Солзи како поток в пролет. А по Есмералда дојде Есперанса, па Руби, па Флоресита, па Алондра... Кој не би сакал сите до една да ги запамети?... Латиноамериканската фабрика за ескстази работеше нон-стоп, а домаќинствата во нашата земја беа непоправливо навлечени на сапун.

Во таква издрогирана атмосфера јас завршив основно, и се запишав во средно.

А таму беше сосем друга приказна.

Извор: Куфер за тројца, Или-Или, Скопје, 2014.
Слики: Halloweencostumes