песот што прождра сонце

имаше еднаш еден
многу гладен пес
секој ден јадеше по тројца големи
и четворица мали
припадници на човечката раса
потоа се измори и легна да спие
дојде пролет
сонцето го разбуди гладниот пес
па скокна врз сонцето и го голтна
сака песот и мене да ме проголта.

куче пес, куци песиште,
пциште мрцино
ти дам коска мала
големата им ја фрлив на врапците
а гулабите ги изедоа врапците
се прејале и пукнале
ете
ја изеле и бабана
што ги хранеше
целата комплет
сосе коските
ни капка крв не останала.

нема сонце пциште
бев излегла еднаш, го нема
во влезот се сокрив и истрчав
на иле
го нема
само лудиот Перо дрка зад грмушките.

клозетска шоља
со балерина што игра
кога пушташ вода
не смееш да лежиш на подот
ќе те начнат стаорците.

на пциштето на кичма му седнав
и на змејот врз опашката
јадеме птици во лет
и жаби во скок.

мора да падне жртва
ја ставам главата во челуста
да му го заскокоткам ждрелото
тогаш ќе го поврати сонцето
змејот заминува со залезот
многу добар каубојски
има поетска димензија
само јас сум одамна сварена
и исрана во гомненце дебело.

Препев: П. В.

Милена Марковиќ (1974), дипломирала ФДУ драматургија, 1998, во Белград. Ги објавила поетските збирки: Pas koji je pojo sunce (2001), Istina ima teranje (2003), Crna kašika (2006), Ptičje oko na tarabi (2009), Pre nego što sve počne da se vrti (2011), Pesme za žive i mrtve (2014).
Изведени драми: Šine, Paviljoni, Brod za lutke, Beli beli svet, Šuma blista, Nahod Simeon, Zmajeubice – junački kabare...