Елегија за малите суштества

Смртта на куклата

Умре од воспаление на белите дробови,
Куклата, восочна мадона.

Околу перницата се собраа кукли,
Со вкочанет поглед, стаклен плач.

Картонската црква за џуџиња
Плаче со ѕвончиња лути и мали.
Картонскиот сандак е спремен,
На хартиен пат тргна придружбата

Дрвен коњ и мртовечка кола од чоколадо
Поп со брада од памук,
Арлекин во бизарен костум
И постарата сестра на мадоната.

На арлекинот заостанат на патот
му отпаднаа трошките од лактот.

И едвај уште ги слуша
одеците на ѕвоното со угасен звук.

Љубовна песна

Нејзиното лице, како бајка;
Нејзиниот нос од картон;
Устата ѝ е закитена
Со грди заби од чоколадо.

Градите, врв на чкорче,
Телото како ранет столб,
И глупава и кусогледа;

Во долгиот нос се губи
Кутрата девојка, кутрата девојка,
Баш е огорчена.

Елегија за малите суштества

Овде некогаш беше креветот
На детето кое беше однесено
Во кутија за кукли
Во парк, земја и камења.

Оттогаш, во својот мрачен агол
Оловните војници стојат немо
Скаменети покрај трубата
Мислејќи на битките
И замислените победи.

Експресниот лимен воз
Во малата станица од картон
Рѓосал од носталгија
Додека во вагончето
Спие патникот лилипутанец.

Полека, во кротко обоениот дрвен коњ,
Неговата мисла ржи
И немо плаче дворската будала
Обезбоениот арлекин.

Превод: Иван Шопов
Сликa: Pejac