„Новите!“ 2015: петте најдобри ракописи

Годинава жирито на наградата „Новите!“ (состав: Будимка Поповска, Алекс Букарски, Иван Шопов) како кандидати кои влегуваат во потесниот круг за најдобар дебитантски прозен ракопис ги издвои следниве пет автори: Сања Михајловиќ Костадиновска, Д. Јанков, Иво Петровски, Јагода Василевска и Јордан Николов. Денес објавуваме извадоци, почетните страници од нивните ракописи.

Добитникот на наградата ќе биде прогласен на 25 декември во 12:00 часот во Клубот ГЕМ.

 

 

Сања Михајловиќ Костадиновска, 517

 

Легенда

 

Во градот каде што секое сеќавање беше забрането, каде што музеите беа срамнети до темел и сите книги беа изгорени, каде што немаше часовници, возни редови, работни часови, каде што цикличното беше заменето со праволиниското и сè останато што потсеќа на течењето на времето беше презрено, таму, во подземјето на тој град, кружеше легендата за 517. Подземјето воопшто не се наоѓаше под земја, ниту наликуваше на некакво разбојничко дувло, туку беше една гарсониера на периферијата од градот каде што се состануваше групата одметници што не сакаше да ѝ припаѓа на безвременската елита и од каде што ги спроведуваа сите свои истражувања и дејствија против сегашистите - приврзаниците на сегашизмот, односно оние што ја величеа сегашноста и живееја исклучиво во и за неа. За овие вториве не постоеја првиот бакнеж, најубавата глетка, разочарувањата, родендените, споменарите, автограмот од својот идол, зашто едноставно немаше време за трупање секакви бесмислени ситници, за идолопоклонство, фетишизам и мораше да се живееше интензивно секој миг, зашто не постоеше друго време освен она сега. А оние првите, иако помалубројни, послаби и немоќни до невидливост, веруваа дека сите изгубени нешта некогаш ќе може да се вратат. А особено откако, прошепотена во некое во некое глуво доба од ноќта, во најмалку седум различни верзии, до нив допре легендата за 517, легендата за победата на сеќавањето над заборавот, која им ја враќаше надежта дека сепак времето некогаш течело, дека минатото не е илузија и дека сè уште постои спас за скаменетата сегашност.

Според едната верзија на легендата, се работело за војската на Кронос која го победила Мракот. Крвавата битка ја преживеале само 517 војници кои потоа ја наследиле Земјата. Според друга, 517 бил бројот на загинати гардисти во истата битка, во чија чест потоа се издигнале камени блокови во стилот на Стоунхенџ и претставувале вистинско светско чудо, иако остатоци од него не се најдени, дали по вина на сегашистите или на иронијата... Според трета верзија, пак, 517 бил само еден човек, кој со своето дело му дал смисла на човековото постоење, на животот и смртта, на времето и просторот, но останува непознат податокот зошто го добил прекарот 517, иако кружеа гласини и за други нумерички херои од типот на 007, 501 или 99,102%. Четвртата верзија велеше дека 517 е број-енигма кој треба да се одгатне со некоја математичка формула или дијаграм во временско-просторниот координатен систем. Петтата верзија беше банална и одвратно сентиментална и веднаш отфрлена како неверодостојна. Според неа, 517 бил бројот на улицата на која живееле двајца љубовници чија трагична смрт станала симбол за вечната љубов што ја надживува смртта. Шестата и седмата верзија беа две варијации на слична тема, пребуквални и преувеличени за антисегашистите, односно дека се работело за пет часот и седумнаесет минути, според едни, време во кое универзумот застанува за да го смени правецот, а според други, најтивкото време во ноќта, кога сонот бил најдлабок и јавето одѕвонувало во една одвоена, осамена димензија.

Кај нашите јунаци сепак преовлада третата верзија, односно имаа некакво силно претчувство дека треба да воскреснат човек, а не некој бог, математичка апстракција, или не дај боже, лигава романтична двојка. Човек кој со својот пример, од каква и природа да е, ќе ги восхити и плени сите, ќе ги натера да се разбудат од сегашистичката хипноза, па времето ќе се одглави, ќе се разлее по улиците на градот, ќе бликне во очите на сите, ќе затупоти во умрените гради.

Но, во едно вакво време или безвреме, не-време, невреме, како претпочитате, условите во кои требаше да работат нашите јунаци беа значително отежнати. Немаше книги, никакви материјални докази, спомен-обележја, па тие се служеа само со усни преданија, прекажани полувистини, недоречености, зборови полни заборав. Иако, за волја на вистината, во градот во време на сегашизмот и не се живееше така лошо. Немаше доцнење на работа, немаше нетрпеливи возачи, никој ништо не паметеше. Немаше извинувања, немаше последици, немаше одговорности. Имаше помалку нервози и раат – свет збор во време на сегашизмот. На работните места немаше ривалства, во семејните јадра, кои беа само случаен збир од атоми, сè беше мир и спокој. Турските серии траеја по цел ден и не беше возможно да се пропушти епизода во вообичаениот термин затоа што тој едноставно не постоеше. Имаше некаков тивок ред во тој временски неред. Можеби единствена мана на сегашизмот беше тоа што од некои необјасниви причини, скаменетото време или продолжената сегашност го скаменуваше и просторот, односно сите жители на градот секое утро се будеа на истото место во него, независно од тоа каде заспале. Секако, тоа не ги вознемируваше премногу зашто, нели, и онака немаа никакви сеќавања, но, антисегашистите ја чувствуваа оваа просторно-временска стега...

 

Д. Јанков, По игра на случајот

 

Ништо не може да ѝ се спротивстави на човекoвата волја ако е подготвена целото свое постоење да го жртвува за остварување на однапред зацртана цел.

Бенџамин Дизраели

 

Пролог

Темнина. Темнина проследена со еден далечен звук во заднина, кој на одредени интервали одекнуваше рамномерно. На почетокот никако не можеше да го смести чудниот писклив звук во контекстот на моменталната ситуација, можеби поради фактот што и самиот во моментот не знаеше каде точно се наоѓа, ниту пак колку време е таму. Направи мал напор и полека се обиде да ги отвори очите, за одеднаш да биде заслепен од превез од прашина и силна светлина. Во тој момент почувствува остра болка по секој дел од телото − реакција на нервниот систем кој штотуку проработе со полна пареа. Пискливиот звук сè уште одекнуваше, но беше сè поблиску, и сега веќе можеше да препознае дека рамномерното одекнување е всушност звучен сигнал од амбулантно возило. Се обиде да ја скенира околината околу себе. Се наоѓаше во внатрешноста на едно сиво комбе, или во она што барем остана од него. Едната врата од комбето, полуискршена, однадвор го пропушташе снопот светлина кој целосно го облеваше. Со сета болка во телото се обиде да се заврти на другата страна. Реакцијата инстантно пристигна до неговиот мозок и тој силно заквичи. Во истиот момент, ја виде Неа. Лежеше пред него, потпрена на ѕидот од комбето, неподвижна. Еден млаз со крв полека ѝ се спушташе по десната страна од нејзината глава. Кога ја виде, покрај силната физичка болка почувствува и една друга, внатрешна, еден немир, како некој да го прободел со остро сечило низ неговото срце. Полека се присети на настаните кои ѝ претходеа на оваа ситуација. Одеднаш ја занемари сета своја болка и почна да се поместува кон неа, повеќе и не регистрирајќи ги силните бодежи кои ги чувствуваше низ телото. Додека ползеше, солзи му навираа во очите и единственото нешто што му се вртеше низ глава беше помислата дека не е предоцна, дека сè уште има време. На крај, некако успеа да се доближи до неа. Кога ја подигна главата, обидувајќи се да ја погледне подобро, почувствува жестока болка во слепоочницата. Полека ја навали главата и се онесвести врз нејзините колена. Сирената од амбулантното возило која одекнуваше во заднина само што беше запрела, додека надвор од комбето, во далечината можеа да се слушнат грмотевици од невремето кое бргу надоаѓаше кон нив, и првите капки дожд кои веќе го допреа критското тло.

Прв дел: Утро

Прво поглавје

 

Аеродром „Македониа“, Солун − 09:45 часот

 

-„Крит бил многу долг!“ – со чудење извика Марина, додека ја гледаше картата на Грција, која пред неколку минути ја купи од една продавница на солунскиот аеродром Македониа.
-„Το Κριτη ειναι πολυ μακρυς“¹ – ѝ возврати Филип на грчки, со голема доза на самоувереност во гласот, додека прелистуваше еден весник во рацете.
-„Не ми се прави Грк мене, ќе видиме колку го знаеш јазикот кога ќе треба да одиме на шалтер“ – му врати Марина, по што малку се насмевна.
-„Τα δουμε για λυγο, αγαπιμενη μου καρδουλα!“² – триумфално додаде тој, пред да ја прегрне Марина и да ја бакне на челото.

Марина и Филип седеа еден до друг, во една од просториите за чекање на солунскиот аеродром. Во Солун тие беа пристигнале малку порано од планираното, со такси-превоз од Скопје. По неколкуте часови поминати во икеа, тие пристигнаа на аеродромот Македониа, од каде што попладнето требаше да го фатат својот лет за Крит. Откако прошетаа низ повеќе продавници, и пиеја кафе во еден бар со по малку чуден ентериер, преостанатото време го минуваа седејќи во чекалницата полна со патници, кои под влијание на топлото време постојано павтаа со весници, списанија или ладала околу себе.

-„Колку е часот?“ – праша Филип нестрпливо.
-„Сè уште е десет“ – одговори Марина, алудирајќи на тоа што само пред неколку минути мораше да даде одговор на сосема истото прашање.
-„Не ми се верува колку бавно мине времето“ – намуртено дополни Филип, пред да продолжи да го чита дневниот печат. „Стапката на криминалот во Грција зголемена во однос на минатата година“ – прочита тој. – „Типичен показател за распад на системот... Прво колабираат институциите, а потоа настанува општ хаос на улиците.“
-„Секако, господине Сезнајко“ – му возврати Марина, погледнувајќи го предизвикувачки.
-„Можеш да се шегуваш со мене, меѓутоа, факт е дека ситуацијата во државава е далеку од идеална. Тоа е повеќе од очигледно“ – додаде Филип, пред да биде прекинат од гласот кој се слушна на разгласот: „Το αεροπλανο αριθμου 742 για Χανια εφτασε. Ολοι επιβατες πρεπει να...³ – остатокот од реченицата се изгуби меѓу силниот џагор кој штотуку настана помеѓу многубројните патници на аеродромот.
-„Конечно!“ – извика Филип, пред да го грабне полимерскиот куфер во едната а Марина во другата рака, и да се упати кон еден од повеќето шалтери кaде се издаваа билети.

________________________________________________

[1] Крит бил многу долг (грч.)

[2] Ќе видиме за кратко, срцко моја! (грч.)

[3] Aвионот со број 742 за Ханиа пристигна. Сите патници треба да... (грч.)

 

Иво Петровски, ПВЦ прозорец кон светот

 

ВОВЕД

Дојде денот кога јас, Иво Петровски, заедно со мојот сопатник Јануш Кжештович, конечно треба да тргнам на патување со цел да запознаам домородци и модерни луѓе од сите краеви на светот, нивните навики, начин на живот, но и да ги претставам вредностите и традициите на мојата татковина, Република Македонија. Мојата идеја за ова патешествие е стара повеќе од една година, но не направив детален план кои места ќе ги посетам, сакав сè да ми се случува спонтано. Единствено, за мојата прва станица Најроби, Кенија, Африка, се договорив со туристичка агенција која ја најдов на интернет. Но, да почнам од почеток.

Во 2013 година скокнав на улица пред еден автомобил со цел да се здобијам со, ако имам среќа, потешки повреди и да добијам отштета бидејќи не ми се работеше веќе во самопослугата на таткото на мојата сопруга, Ирика. После таа случка останав во болница неколку недели но отштета не добив, бидејќи човекот кој ме удри со автомобил бил поголемо име од мене. Тој се викаше Гордан Сосов, име кое мене воопшто не ми беше познато и не можев да разберам зошто не ми успеа планот.

Човекот кој лежеше во истата соба со мене во болницата чие име го заборавив, беше тука поради повреди здобиени во некоја друга сообраќајна незгода и личеше на Индијанец. И тој не добил отштета бидејќи возачот откако го удрил веднаш избегал. Тоа го дознав уште првиот ден, но откако го прашав колку пари планирал да земе од истрчувањето пред автомобил, тој ми одговори дека не ја предизвикал намерно несреќата. Нормално, не му верував и му го кажав тоа, по што тој престана да разговара со мене. Тоа што не ми зборуваше и времето го поминувавме во молчење и гледање во плафон, испадна пресудно во раѓањето на идејата за авантурата која треба денес да започне.

Првите денови во болницата ме преокупираа неубави мисли за мојот живот. Ништо не ми одеше, дури и ќерка ми Јовица, која има веќе девет години, не ми е повеќе интересна. До нејзината петта година толку многу заедно се забавувавме, што заборавав да одам на работа. При секоја прошетка ќе ни пријдеше некој, ќе се наведнеше над Јовица зборувајќи колку е слатка. Погледот во тилот на наведнатиот ме предизвикуваше да му удрам заушка. Тие заушки толку ја развеселуваа Јовица што врескаше од среќа. Мене уште повеќе ме радуваа и јас уште повеќе врескав, оставајќи ги удрените да стојат збунети држејќи се за главата. Но откако таа порасна, тоа од некоја причина ѝ стана досадно, а и сè поретко добивав шанса да удрам некого бидејќи таа беше веќе поголема и недоволно слатка за случајните минувачи. Што да кажам за мојот брак со Ирика. Беше базиран на искреност, така што често навечер таа стануваше тажна, што многу ме иритираше и знаеше да ме праша дали се сеќавам кога сме се запознале, или колку сме се сакале, јас не се сеќавав и ѝ одговарав со „не“. Тоа ја правеше уште потажна, а јас станував уште поиритиран. Таа исто така немаше никакво разбирање за моите прошетки со вујко ми Томче. Тој беше еден од најодговорните луѓе вработени во Министертсвото за земјоделство и секој пат кога имаше некоја работа надвор од Скопје, ме земаше и мене за да му правам друштво. Сите кафеани ги знаевме низ Македонија, пиевме до рано наутро, често посетувавме некои сточари кои ни подаруваа некогаш и цело теле. Дури ни дозволуваа и сами да го заколеме. Ирика не можеше да разбере дека овие екскурзии освен што ми овозможуваа, за промена, да бидам среќен неколку дена, исто така ни носеа и цели мртви животни за јадење, а и земав дневници како надворешен соработник, кои беа поголеми од мојата месечна плата во самопослугата. Ова е само мал дел од работите со кои бев опседнат првите денови. Потоа им забранив на Ирика и Јовица да ме посетуваат и се трудев да мислам на нешто друго. Така почнав да фантазирам дека цимерот кој не разговара со мене е вистински Индијанец и ме учи како да бидам мудар и како да станам име, како тој што ме удри со автомобил. Индијанецот ме учеше како да знам колку е часот според тоа како паѓа сенката, што треба да јадам за појадок, а што за ручек, во какви чаши се пие бело а во какви црвено вино и други животни филозофии. Кога дојде време да си одам од болница бев друг човек. Весел, расположен со волја за живот, но отидов дома, се вратив во реалноста и при еден конфликт со Ирика за нешто во врска со реновирањето на станот, ги напуштив и решив да живеам сам. Немав каде да одам, а немав ни пари па шетав низ улици неколку дена сè до една вечер кога сретнав двајца Финци со насмевки на лицата. Тоа толку ме испровоцира што ги нападнав со шипка и после првиот удар ги совладав.

 

Јагода Василевска, Тркачки поткачени на штикли

 

Тркачки поткачени на штикли

 

Без сомневање, Калина е жена со извонредни способности! Со сè што ќе се зафати Калина, сè ѝ тргнува од рака.

Калина е пишувач. На лицето има широка насмевка и се чини дека е на работ од несвестица бидејќи видни писатели ја имаат опкружено, и ѝ оддаваат највисоки почести.

Сега, насмевката на Калина е половична насмевка заради тоа што еден шегаџија ѝ ја стиска раката за да се увери дали е стварна, или можеби заради тоа што истиот господин штотуку рече дека на нејзините текстови никако не може да се гледа како на патетична исповед испишана со розово мастило, туку како на универзална вистина маестрално доловена од човек со густа брада и мустаќи, или можеби затоа што им намигнува на луѓето околу него.

Фотоапарати фрлаат светлина накај неа и сега нејзините образи се заруменети. Калина веќе не се смее зашто штотуку ја забележа измрсената престилка на себе и поставувајќи ги рацете во сите можни правци, прави обид да го сокрие скутникот.

Калина e, исто така, хирург. Сега таа излегува од операциона сала и лицето ѝ блеска од задоволство заради успешно извршената трансплантација на срце.

Се чудам уште каде нема да ја видам Калина. Калина јава дива камила, потоа Калина е во Луксембург, па Калина трча маратон со цигара во десната рака, Калина е газдарица на маалско дуќанче за прехранбени производи....

Крцкање и тресок слушам под себе и сега Калина е... нигде. Сега, Калина е вудвосана во скршен кауч, филмските ленти се испокинати и ги нема прекрасните слики што брзо се менуваа на внатрешната, розова страна на очните капаци.

Црна Калино, голема штета направи, си подвикнувам на себе и скокам од место. Се трудам да не заплачам дури проверувам колкав е зијанот и дали може нешто да се направи. Повеќе од сигурна сум дека беше со многу лош квалитет, инаку немаше да се скрши. Дури и не дишев додека ги гледав успесите што ги нижеше Калина.

Значи, вака. Навистина ми е жал за каучот зашто беше навистина преубав и нема друг таков. Небесносин со цветен дезен. Ама, исто така, не чувствувам некаква вина зашто на секој можен начин се обидував да ги свртам работите на подобро, ни на крај памет не ми беше да се откажувам од својата живост.

Докторката е виновна!, се потсетувам. Дебатиравме и се препиравме околу мојата состојба долго време, можеби предолго, зашто жената често погледнуваше во рачниот часовник. Се обидував да ѝ разјаснам дека претераната поспаност ме има претворено од жена што носеше радост каде што ќе се појави, во жив срам во лежечка положба. А докторката се колнеше дека во мене гледа исклучително ретко среќна жена заради мојата кроткост и истоштеност.

Докторката е виновна, никој друг. Зашто, таа ме охрабуваше да се тегнам во креветот и да го исчекувам крајот на ова чудо. Ме убедуваше дека понатаму животот ќе почне одново. Исто така, ме заплашуваше дека жените после четириесттата по цели ноќи не можат да спијат, дека се раздразливи, ама воопшто не верував во нејзините зборови, па жената се потруди сликовито да ми објасни.

Кога ги вовлече навнатре образите и ги вкопа прстите во нив, со цел да ми ја прикаже крајната истоштеност на жените на моја возраст, си припомнав на Малина. На Малина - мојата пријателка уште од детските години. На Малина - мојата сестра по страдање од хормонален дисбаланс во сегашноста.

Да, во право е докторката, си помислив. Вистина беше дека Малина се бореше со страшна несоница и не можеше да се рече дека наголемувањето на седативните дози ѝ помагаше. Малина по цели ноќи ги рибаше теписите, сè и сешто работеше низ куќа, Малина дури и прозорците по темница ги светнуваше.

Да, јас сериозно и паметно се имав зафатено со решавање на проблемот. Не можам точно да кажам колку филџани чај од жолт кантарион испив и пак блажено секој миг задремував. Отидов на планина и полнев торби со ајдучка трева. Каде што мојата нога стапна, бело цветче зад мене не остана и пак во ајдук жена не се претворив.

Јордан Николов, Живот за растворање

 

Напомена на авторот: (0:48)

Во оваа збирка раскази, за првпат - колку што му е познато на авторот, се применува методата на Бјøрдан - техника за одредување просечно времетраење на едно книжевно дело (вредност дефинирана откако бил тестиран репрезентативен примерок од 37 случајно одбрани читатели во различни временски услови, расположенија, периоди од денот, местоположба, умор и истоштеност од работни обврски или наспани и одморени разгалени студенти, влијанија од кофеин, алкохол или слични стимуланси, или отсуство од истите...

Накусо: тоа е времетраењето потребно едно книжевно дело (во овој случај - расказите и ремиксите на некои од нив) да се прочитаат во вообичаени, секојдневни околности.
Корисно во денешно време бидејќи: наместо да се прелистува книгата нанапред за да се види колку страници авторот има намера да ја „тупи“, читателот според времетраењето на делото (исто како кај музичките дела) одлучува дали должината (т.е времетраењето на делото) соодветствува со времето кое тој (читателот) е волен да му го посвети додека се вози во автобус, чека во стоматолошка ординација, седи сам во кафе-барот додека го чека друштвото или има таман онолку време кое може да го потроши на некој расказ додека му се вари супата или чајот.

 

Intro (0:37)

Легни на грб. Онака како што легнуваш на плажа или на ливада. И плукни. Плукни право нагоре, кон небото. Кога претставата за плуканицата - која неодминливо ќе те погоди в лице - ќе ти блесне во свеста, обиди се да не потпаднеш под инстинктивниот импулс да мрднеш со главата или да седнеш, станеш, или како било инаку да ја промениш положбата пред таа да те погоди. Значи: обиди се мирно, сталожено и со сета одговорност од последиците да ја примиш плуканицата која, налет друго, е твоја.

Ако си легнал, си плукнал, и мирно (со отворени очи – што е извонредно тешко и бара долг и напорен тренинг) си ја примил плуканицата, тогаш веројатно ти е јасно во колкава мера сум се чувствувал како магаре за одредени случки и постапки за кои како начин на само-казнување сум ја одбрал најболната од сите тортури: плукање в лице самиот себеси.

Страниците кои следат содржат голем дел од расположението кое го имав тогаш, легнат на грб, со сликата на плуканица која неодминливо ќе ме погоди в лице.

 

ЗАБЛУДИ, И КАКО ДА СЕ ПРЕЖИВЕАТ? (3:51)

Секогаш кога ќе ја прочитам метафората – симболична смрт, чувствувам нота на неискреност и внимателност од авторот. Зошто дволичност нашминкана со израз симболична смрт? Зошто нештата да не ги нарекуваме со своите вистински, прецизни имиња?

Ти во мене не умре симболично. Не умре делумно. Не умре постепено. Не умре кобајаги. Умре со недвојбен физички манифестиран ефект. Умре како некој хируршки да те отстрани. Како некој да ме пресоблече во удобни широки пижами, да ми даде меки влечки, ми рече да оставам сини картони кај сестрата, ме намами в кревет, ме опи, ми впери силни рефлектори в очи и побара од мене да се опуштам, и кога ќе сум се разбудел сè ќе било во ред. Сè ќе било во ред и не ќе сум те чувствувал во мене. Никогаш веќе.

Се разбира дека се противев. Се противев како и секој друг болен, кој по никоја цена не сака да легне на операционен кревет и да дозволи да му го отстранат она што го изедува и убива одвнатре. Имам забележано дека со сите се случува истото. Појасно и потрезвено ги забележувам симптомите и зафатените болни делови кај другите, а од нив (секој поединечно) знае неверојатно прецизно да ги препознае и дијагностицира моите маки. Третманот, исто така, зависи од многу нешта и е различен кај секого: дали сме наклонети кон традиционалната медицина и нејзините лекови за болките на душата, дали сме скептици кон алтернативните струења, или дали и понатаму го сакаме placebo ефектот. Можам да кажам дека благодетите на placebo ефектот ме наоѓаат секогаш волен да им се препуштам на неговите седативни својства без и најмала доза на резерва. Фино, суптилно, секојдневно удобно успиен од делувањето на седативот „заблуда“ никако не ги согледував нештата кои на гледачите отстрана им се кристално јасни. Кога конечно болките беа пресилни да се издржат... Или, подобро: кога уживањето во седативот „заблуда“ (5 mg 3 пати на ден) доведе до тотално и целосно отапување на сетилата, ти мораше да бидеш отстранета.

Мораше да се отстраниш самата. На никој друг немаше да му дозволам да те чепне. Не можеше инаку и не можеше повеќе. Ме повика на состанок (како и во секој друг однос пациент – исцелител), ме опи со поголема доза од себеси (во локалот кој оттогаш само на тоа ме потсетува), ме отпушти на удобното столче, и ми пушти силно светло в очи. Започна со добро дозирана нежност, и исценирана добронамерност и потоа удобно залегнат ја видов светлината на просветлувањето. Колку само им блазесував на сè уште заблудените. Колку само сакав во мене уште да кружи placebo ефектот, кој праќал сигнали дека сè е во ред и дека нема болки.

Како човечки суштества искрено верувам дека, некој повеќе некој помалку, имаме нишка на само-уништувачки нагони. Зошто инаку кога туѓото тело, (отсекогаш била туѓо тело!) седеше спроти мене и ќутеше, зошто и тогаш (веќе опериран и излечен) моето истоштено тело сакаше да умре?

Го чувствував процесот сето време, без разлика на опиеноста. Чувствував дека нешто е отстрането од мене. Нешто ме препоти, ми ги пресече нозете, ми го забави пулсот, ми ги накостреши влакната на вратот, и тогаш престана. Потоа се сеќавам како само мирно си седеше до мене. Ништо од ова не е симболично опишување на телесните доживувања. Сето тоа се случи, и јас можев да го почувствувам исто толку веродостојно како што би почуствувал стегање на раката или коцка мраз на дланката, вжештени уши или главоболка.

Главоболката е одвратна работа.

Ама јас знам уште поодвратни работи. Поодвратни работи се синиот мобилен на кој веќе нема смс пораки, inbox-от со пораки кои не се од неа... одвратен ми е вкусот на џусот, одвратни ми се сништата во кои е моја. Одвратен ми е мирисот кој го користеше. Одвратна е датата на која заблудата е родена. Една од основните бои е одвратна (таа беше облечена во таква боја). Одвратни се слоговите на нејзиното име... море, одвратни се и самите букви!

Јас свесно се убедував (дури и на глас велев) дека е подобро што завршило, што не мора веќе да живеам во заблуда.

Дали оваа авто-сугестивна мантра имаше какви било изгледи во нејзино присуство? Не. Заблудата сè уште удобно седната само ме гледаше и навидум загрижена го проживуваше истото што и јас, но всушност таа само дежураше над моето тело. Чекаше процесот на отстранување на туѓото тело да заврши, болниот да се поврати од шокот, да се увери дека нема индикатори за рецидив, да го одреди критичниот праг на преживување, да се потпише на историјата на болеста, и за крај, пријателски да се поздрави со пациентот, скришно погледнувајќи на часовникот дали стигнува дома токму навреме за омилената серија. Дневна рутина. Завршува работниот ден.

Реконвалесцентот го пишува текстот по ужасните пост-оперативни психо-физички тегоби.

Го пишува текстот значи преживеал.

Заблуди, и до кога?

Можеше и така да се вика текстот.

 

Слики: Siobhan McClure