Алиса

интересно видување....

Ступидна рецензија од една навистина добра авторка.
Да се обвини Бартон за лага, затоа што реалниот татко на Алиса наместо како професор кој од својот речник финансирал скали, е претставен како мечтателски татко -  е тотална небулоза! Точно е дека има идеолошка манипулација, суптила, повлечена, но ја има, па што? Ја има во 99 отсто филмови, но кој гледа филм, научил дека филмот е идеолошки медиум. Алиса не израмнува историски трауми, но барем фер ги изложува. Токму идеолошки, храброст е Алиса да се порасне во филмот и тоа така како што пораснале сите деца што ја читале, до самосвесни капиталистички говеда, што веќе не ја жртвуваат својата слобода за лош брак, туку светот за повеќе личен кеш. Не е покајувачки и педагошки, но барем историски е точно.
Освен што Алиса на Бартон е мало ремек дело: многу добар филмски јазик, брилијантна Кралица, а особено храброст да се хомогенизира приказната без при тоа да се жртвува апсурдот (Дизни не беше ни приближно добар во оваа ужасно тешка задача), да се носи Бартон пред УНЕСКО, а при тоа да се фаворизира Дизни, значи да се биде скаран со историјата на идеолошките адаптации. Какво тек културно злосторство направи Дизни од Грим, Андрерсен, и секој еден што раскажа добра приказна во последниве 100 години?
По глупавата анализа на Аватар од Жижек, ова е втора ваква од Словенија. И многу дрвење за идеологии во уметноста, по некое време станува замка по себе, или нешто друго им се случува таму на север?
 
 
 

Јасна ме поттикна да го глеам филмот. Мада, за Бартон иам скоро па катастрофално мислење: ноторен холивудски кичерај (што не значи дека немал ѕвездени моменти, ко и Дизни што имал - не е толку безвезе, Јасна, споредбата Дизни-Бартон - ко Спилберг што имал - уште еден од симболите на „фабриката за сништа“).

Жижек и Слапшак (текстов стварно и’ е плиткичок) можеби страдаат од безмилосните императиви на капитализмот: што повеќе продукција на текст (на шум, кој апокалиптично го прекрива целиот предел). Дури и монасите (од сите фели) со своето бруење (&звончињата:) се придружуваат кон текстуалната (с)плетка која го прекрива светот ко пајажина (ко електронското мрморење на птиците, на крајот од „Птици“, смислено од генијалниот композитор на Хичкок, Херман).

Идеологијата ко амбиентална музика?! Што знам...

Apsolutno go poddrzhuvam viduvanjeto na avtorot kon bartonovata adaptacija na Alisa.
Nastreana delot so kapitalizam i izoblichuvanje na vistinata, tuzhbi pred unesko...
Filmot e odlichno snima, fenomenalno dobro sapkuvan, ama mu fali glavniot del. Mu fali ona shto mene najvekje me privleche i me privlekuva pri sekoe chitanje na Alisa od Luis Kerol : apsurdot i bessmislenosta na celata prikazna. Barton tolku se ima zaneseno vo priakzhuvanje na edna klasichna Dizni-prikazna (so vechnata borba megju dobroto i zloto, herojska potraga i site drugi klasichni elementi), shto skoro sosema go iskluchuva portretiranjeto na likovite, na konkretni situacii i nastani koishto pravat da Alisa bide kultna kniga.

Коља, гледај го прво филмот - Слапшак звучи како исфрустрирана Есма Реџепова, а не ко страдалник од бесмислените капиталистички императиви :-) Делот во кој се зборува за „фалсификат“ е реченицата со која си ја вреѓа сопствената интелигенција како никогаш претходно. Се бунтува против „фалсификат“ во име на што?! Плагијат? (кој нема да се чита туку гледа). 
Прво и основно, да се гледа Алиса на Бартон и да се очекува книгата од А до Ш, е да не се верува во интерпретативната и надополнувачка моќ на уметноста. Оваа Алиса не е Алиса на Керол, оваа Алиса е сиквел. Да му се пристапи на филмот со поинакво очекување е да не се има имагинација. Тужењето пред Унеско е неверојатно исилен обид да се потенцира незадоволство од филмот.
како и да е, и мене не ми се бендиса филмот. Но не поради приказната и сублимираните капиталистички пораки - има право и Бартон на тоа, како што имал и Керол. Не ми се бендиса поради лошо извајаните карактери - Деп е исилен во креирањето на својот лик исто како Слапшак, добрата кралица е неверојатно неодредена, крута и неумешна во доловувањето на карактеристиките кои се потребни за да се „идентификуваме“ со неа. 3Д ефектите се исто така под ниво, и на технологијата и на креативноста. Алиса е порасната, но не е пораснат филмот, т.е. начинот на којшто е спакуван, и затоа е лош филм. Слапшак се труди да пронајде нешто повеќе во тоа, и резултира со површен текст, оти едноставно, нема материјал за копање на нешто позначајно (ниту идеолопки ниту уметнички), да имаше, и да имаше бартон извајана цел (капиталистичка) како што таа сугерира, ќе имавме и подобар филм.
 

Го изглеав филмот, вечерва... Више-мање се согласувам со последниот коментар: филмот е лош, плиток, површен (3Д ефектите само ја засилуваат површноста и илустративноста), сценариото е тенко, без сила да влече напред (ради тоа ги ставиле супер досадните делови со борби и трчања), а глумците се само маски, уште една ситна тезга за крупна лова (Алиса е сосема иста целиот филм, без никаков драмски развој на карактерот, помртва е од сите нацртани бубачки внатре), Џони Деп е скоро па карикатура на посреќните денови од соработката со Бартон, белата кралица е слично неизградена ко Алиса, црвената кралица чат-пат пружа некаков актерски живот, ама и таа улога е една од послабите на Бонам Картер...

Има ли филмот добри страни?! Можеби шминката? (усните карминирани ко срце ме бендисаа:) Костимите? (мада мислам дека и тука претерале, дека и покрај амбициозноста, Алиса цело време е погрешно облечена, иако се труделе околу неа очигледно, барем низ костимите да и’ даат карактер, коа веќе глумицата е рамна ко пегла во изведбата). Можеби арт алузиите?! (Црвената кралица ко да е извадена од сликите на Реј Цезар... Мада и на тој план филмот на Дизни е супериорен, со референците на кубизам, за разлика од хронично кичерајски расположениот Бартон).

Филмот е доста женски и тоа ваљда му е доблест, мада и женскоста е доста плакатска, агитаторска, самодоволна...

Можеби е доблест самокритичноста на Бартон, ако си дозволиме такво читање (кое го сугерира и Јасна): „фантазијата служи за праење лова, еве конечно да си признаам“, ко да вели крајот на филмот (особено популистичката, налицкана фантазија која повеќе е психолошка манипулација отколку продор во стварно други светови)...

Бартон е тапа, со еден збор, и тоа одамна... Дури и еден Спилберг делува ко автор со опус и кредибилитет во однос на Бартон... За Дизни да не зборам... Бартон би можел да украсува плоштади и да се бави со урбанистичка хортикултура (ко во Едвард Клешторакиот) - тоа е таков тип „фантазија“, слаткаста, малограѓанска и во крајна линија трговска, касиерска...

Коља, не го познавам опусот на Бартон, освен Бетмените, но таа естетика на Чарли и чоколадната фабрика, Свини Тод, ми е тип на дегенерирање, некој грч пластифициран до детска тескоба и искрено ми е одвратен. Урбаната архитектура ти е добар инстинкт. Гауди е тоа, кај него човекот не е мерило за убавото, туку детето, кое е секогаш трул, најнизок естет. Но баш затоа Алиса на Бартон заслужува внимание, тоа е комплексен однос.
 
Ако дете ја фати Алиса, таа е негов свет, нема драма, но тврдам и нема симпатија. Но, ако возрасен ја фати, таа е редовно предмет на филозофски трактати, како кај Делез, логички анализи, секакви префинети операции со кои возрасните глумат дека се снашле во тој млак воздух (возрасното лицемерие кон Керол). А Бартон е фер лицемер, од јака верба, и под принуда јавно да покаже друг однос, не го напуштил односот што го имал, комотен со својот пласичен порок. Со секоја возрасна тема, Бартон би бил детски Гауди. Ама со Алиса, е конечно подобрен Делез. 
 
Најтупо речено, Бартон од Алиса во дупката, престана да прави драма, и направи линеарна приказна, која Керол ја оптовари, самиот оптоварен од односот кон децата на својот декан. Традиционално, односот кон Алиса е револуционерен, но обземен од ужасот да не ја повредат, баш ради желбата. Тоа Керол го почна, педофилска растрепереност пред можностите на детето. Додека вистината е дека ниедно дете не ужива во Алиса, Алиса станува битна ради таа пост-детска опсесија со детското што напуштило. Кога возрасен ја чита Алиса денес и додава уште повеќе тракатанци и од самиот Керол, уште повеќе апсурд, повеќе тенџериња и карти (Дизни), повеќе филозофија, математика -  ја преведуваат Алиса. Требаше полужена како Бартон да го ослободи Керол. Дизни го претрпа - ни прв, ни последен. Бартон направи тупа, чиста линија, фина маска, рамно враќање, враќање како возрасна (ова можеше дури во посткултурава на селебрити треш, нема веќе романтично калибрирање на децата) што па парадоксално ги ослободи баш децата од тој злотворен романтизам, а богами по век и пол некој и самиот Керол да го тргне од таа вековна педофилска дупка.
 
Не само идеолошки, и естетски Бартон има право на одбрана. Нема ништо повеќе малограѓанско кај Алиса на Бартон, одошто кај Дизни, само разни степени на стравови пред идолите. Немам против да земеме чекан и да им ги маваме и кршиме чела, ама тогаш на сите, од Грим до Бартон, од Гилгамеш до Дада. Се е тоа поетика на малограѓанштината, секакви обиди за ускладено сихнронизирање со тупоглавоста на децата, доследно и морално, генерациски трансфер. А и Бартон полужена, храбро влегува и го руши тоа синхронизирање, да речеме, ги руши придодадените лаги од тој однос, таму дури и нема деца. Не е милениумски филм, што и не е важно, ама е свеж обид.
 
Ко ќе размислам, детето Исус би било сума на овој процес :)