Приказните на поетот и на родилката

Приказната на поетот

Не може човек да те фати малку насамо, леташ ваму-таму, од човек до човек. Дај седни малку тука со мене. Е, така. Еј, супер изгледаш. Тие твои очи, како да те удрила струја. Баш е добро да те види човек. Како сум? Немам поим. Добро, белки. Се преживува. Градот е полн со убави жени. Тоа сè олеснува.

Иако, морам да ти кажам, дека воопшто не е сеедно какви жени човек мува.

Не се лоши оние од осумнаесет до дваесет и две-три. Знам дека тоа е клише, но тоа не е поради тоа што тие наводно најдобро изгледаат. Така сите мислат. Но јас не. Напротив, жената е многу попривлечна и поинтересна подоцна. Така, некако, на твои години.

Но овие младиве се весели: сета мака сè уште ја шмукаат родителите, а тие студираат и сакаат да се зезаат. Така, седиш во некој лош филм, а наидува едно младо, убаво, пеперужно суштество со тенка половина и без брчки. Кое мисли дека ја собрало сета мудрост на овој свет. И почнува да те зеза. И целиот лош филм ти поминува. А брак и деца не им паѓаат ни на крај памет. Мммм, да, да. Убаво е тоа.

Потоа, тука се, се разбира, дамите од триесетина па нагоре. Тука ми е многу важно жената да родила. Така како тебе. Само онаа што родила е исполнета. Ме фасцинира тој феномен. Тоа не значи дека јас сакам мене нешто да ми се роди, напротив. Тука сум многу скептичен. Не сум сигурен дека треба да се носат уште души на овој свет, сè додека е вака одвратен.

Туку, тоа значи дека мене ми треба да е жената силна, своја. Да ме земе затшто ме посакува, а не зашто ѝ требам. А мајките се такви; ним мажи не им требаат. Е драга моја, дуро тоа е моќна работа. Кога ќе се случи. До душа, малку е опасно, треба да се внимава, може човек да заглави, но вреди.

А оние, отприлика дваесет и пет па до триесет, без деца? Е нив треба да ги избегнуваш како чума. Се разбира, знам, да го чујат ова феминистките веднаш би ме нападнале. Ама вистина е, ти се колнам. Сите тие бараат Маж. Супер се првите два-три месеци, а потоа тргнуваат Очекувањата. Размислувања за иднината. Каде води сево ова?

Размислував за тоа. Бизарно е, но за нив врската не е остварување на желбите, туку почеток на змиулесто ползење кон желбата. Сè оди супер, а тие почнуваат со испитувања. Каде си бил, што си правел, зошто те нема, кој те барал на телефон. Страшно. Па паѓаат во Црнила. Се хранат со извинувања, со незадоволство, со убедувања. Постојано плачат.

Плачат особено тогаш ако на почетокот на врската рекле дека никогаш не плачат. Тогаш тоа е уште позаморно, бидејќи никогаш не плачеле, а еве, сега, заради тебе плачат.

И така, што да ти кажам. Се турка. Градот е полн со убави жени. Тоа сè олеснува. Иако такви лудачи како што си ти нема баш премногу. Фала Богу.

Приказна на родилката

Лежам во болница и ја одржувам бременоста, а до мене жена во поодмината бременост чека на царски рез. Носеше близнаци од кои едниот беше во некоја невозможна положба. Се сеќавам, се викаше Ана.

И сега, бидејќи храната во болниците е ужасна, мажот на Ана секој ден ѝ носеше ручек – супа, гулаш итн. – во тегли. Оние поголемите, од литар. А потоа, бидејќи од болницата се враќаше директно на работа, а немаше автомобил, не можеше да ги однесе теглите. И така, полека во аголот на нашата соба пред наши очи растеше купот тегли.

– „Туку, што ќе правиш со тие тегли?“ Ја прашувам Ана едно попладне.
„Молчи, не прашувај“, ми одговара. „Со живот ми се закани свекрва ми, да ѝ ги чувам. Тие ѝ се за зимница. Вели, десет години ги собирала. Да не се шегувам со главата, да исчезнат.“

И така минуваа денови. Царскиот рез на Ана секој ден го одложуваа од некоја причина, а купот тегли растеше. Сè додека, една ноќ, на Ана не ѝ започна природното породување, што беше ситуација која во нејзиниот случај требаше да се избегне на секој можен начин. Нејсе, набрзо потоа се појавуваат две сестри со болничка количка и ѝ се обраќаат на Ана, која лежи на креветот и бревта.

– „Вие треба да имате итна операција“, почна едната. „Докторот сака веднаш да почне.“

– „Ајде сега брзо“, додава втората. „Ма, добро е, сè е добро. Не е ништо. Диши. Ајде диши. Добро е. Кога ќе ви помине трудовата болка, станете и преминете на количката.“

– Понесете ги своите лични предмети“, повторно се обрати првата. „Веќе нема да се враќате тука, по операцијата одите во шок соба.“

Потоа сестрите накусо излегуваат од собата да ја проверат пациентката во собата до нас, чиишто крици се прекршуваат до крајот на ходникот. Ана седи на својот кревет, со исплашени очи над планината од стомак, и бревта. Меѓутоа, штом налетот почна да се стишува, таа станува, и трпеливо, една по една, ги реди теглите на долната полица од количката. Стаклата на левата страна, а капаците на десната. Сè додека целата количка не се наполни со тегли. А потоа го зема својот малечок несесер, го става под пазувата и легнува на количката. Токму во тој момент ѝ започнува новата трудова болка; таа повторно се грчи и почнува да бревта.

Сестрите се враќаат и затекнуваат неверојатна сцена: на горната полица од количката, растреперената планина од стомак на Ана се стреми кон таванот; а долната полица е полна со тегли.

– „Што ти е ова, црна ти?“, ја прашува сестрата, во чудо. „Какво е ова ѓубре на количката?“

– Не-го-пипај-тоа“, процедува Ана низ заби бревтајќи, и на начин кој, заклучувам, би требало да биде заканувачки, во полуседечка положба. „Не-ги-пипај-те-гли-те“.

– Ма, не може теглите во операциона сала и во шок соба!“ извикува сестрата. „Што ти е тебе, жено, дали си нормална? Легнувај долу.“

Ана е и понатаму во полуседечка положба, налактена на количката. По челото ѝ се слеваат капки пот. Ги стиснала забите, и продолжува ритмично да бревта.

– „Не-одам-без-те-гли-те“ успева да процеди.

– „Како бре не одиш, аман, треба да ти правиме царски рез?“ На другата сестра не ѝ се верува. „Веднаш да си легнала, да тргнеме.“

Ана сега веќе ги стисна тупаниците и ја спушта ногата кон подот. Солзи ѝ течат од бес.

– „Не-ги-да-вам-те-гли-те“, писка таа, со стуткано и влажно лице.

– „Леле господи, луда жена, мајко моја“, вика првата сестра.

– „Оставииии“, сега веќе завива Ана.

– Ма не може, слушаш ли што ти зборувам?“ повторува сестрата.

Ана одговара со ритмично бревтање, што го акцентира со очајничко „Не! Не! Не!“

Пациентките во соседните кревети лежат со окорени очи. Жени од собите до нашата почнуваат да се собираат во ходникот и да ѕиркаат во нашата соба.

– „Слушај Стано“, почнува втората сестра загрижено, „нема време за ова. Сепак се тоа близнаци. Не дај Боже да се случи нешто.“ Во собата владее гробна тишина испрекината со лелеците на Ана. „Туку, да возиме ние, а? Ајде, пушти ја, се начекала жената, а сега сè набрзина. Пушти. Нека ги понесе тие мочани тегли, гледаш дека не е со сите.“

Сестра Стана замолчува некој миг, а потоа без збор ја подига испакнатата брада во знак на капитулација, и тргнува кон количката.

Ана, сè уште липајќи, полека се спушта во лежечка положба. Запнувајќи со сета сила, двете сестри ја вртат растреперената планина од стомак и ѕвечкавиот куп од тегли и ја туркаат Ана од собата со стапалата напред.

Додека телото ѝ се губи зад вратата, фрлам последен загрижен поглед кон лицето на Ана, и го гледам нејзиното око како ми намигнува.

Превод: Лавинија Шувака
Извор: www.balkanliteraryherald.com
Слики: Kaye Blegvad

Даниела Камбасковиќ (1971, Белград), книжевна критичарка, преведувачка, новинарка, поетеса, џез пејачка... Живеела во пет земји (во моментов живее во Австралија и работи како универзитетски професор, експерт за ренесанса), но песните и расказите ги пишува на мајчиниот српски јазик... Работела и како толкувач, службеник за бегалци, уредник на списание за здравство и стручњак за маркетинг и комуникации. Објавила две стихозбирки, а пишува и раскази. Уредник е на Балкански књижевни гласник.