Доаѓање на пролетта

Доаѓање на пролетта

Пред неколку дена, то ест во почетокот на пролетта, во Звонимировата улица на пластичното цвеќе пред дуќанот со такви работи видов три пчели, летаа и ги обиколуваа чашките. Иако тука поминувам секој ден и го знам типот на материјалот, ги опипав венечните ливчиња и листовите, ги истерав пчелите. Сликата навистина беше надреалистичка: не верував дека пчелите можат толку лесно да се излажат. Колку што знам, тие ги разликуваат речиси сите видови на стебла и треви со најсуптилната осетливост на еволуцијата. Што е сега ова? Што бараат и наоѓаат тука? Го помислив единственото што можев: ова не е момент од досегашното и сегашното време, не е природата што ја знам, ниту во моментов сум во својот живот, туку по грешка е пуштена снимка од скорешната иднина. Некои теории за времето, кои за жал ги бев читал мошне површно, би го оправдале таквото мое насетување. Тогаш интензивно ме обзема утехата: фала Богу што наскоро ќе умрам, не би сакал да го пробам медот од таквото цвеќе и од таквите пчели. Не можам да речам дека после тоа ја заборавив сликата од Звонимирова. Ја бев малку одложил за некој друг страв. Меѓутоа, денес Мате Ганза пред едно расцутено стебло непоттикнат од мене рече дека читал, пчелите сè повеќе се селат во градовите (тој рече, ги заземаат градовите) и природонаучниците не знаат како тука нивниот живот би бил можен. Се ужаснав и замолчев. Можеби иднината нема да биде толку далечна како што се надевав. Можеби дотогаш и нема да умрам.

На врвот од скалите

Стојам на врвот од скалите, гледам удолу, имам намера да се симнам, и мислам како веднаш на почетокот или малку подоцна, сеуште во горниот дел, би можел да се потслизнам, да ја загубам рамнотежата, да влезам во некој миг на несвестица, да заборавам каде сум, што правам и да паднам, да удрам со главата од остриот раб, да се најдам сред изобилие од крв и некаква чудна иднина.
Или, одново поради погрешниот импулс во главата и нозете, би можел да почнам да се тркалам, како што тоа веќе го имам видено на улица и во филм; деловите на телото се помешуваат, им се препуштаат на просторот и падот по некој едноставен закон на механиката.
Нешто е сурово во тие остро исечени скали (и една по една и сите заедно) што потајум мисли на мене и глетката ја прави можна и веројатна: вистинско е чудо што случајот, кој има склоност кон падови, ломови и крв, сеуште не искористил некоја бројка од својата квота.
Сè што бев и не бев на врвот е од тие скали, како да сум музичка мисла која тргнала од најнискиот тон.
Би можел тоа да биде почеток на неминовниот настан од сништата, книгите и средбите, исклучителна можност која, ни самиот не знам како, ја избегнав, а сега тоа веќе нема да биде можно, се беа собрале вектори, броеви, потрошено време, се беше приближила дупката и во нејзе нејасната точка.

Топлина

Ја сакам својата топлина. Можеби повеќе од сè. Ги сакам и другите топлини. Топлините на градовите, селата и островите. Топлината на луѓето. Топлината на животните, билките и стварите. Потоа појавите, мислите, сништата, книгите, сликите, филмовите, сите уметности. Топлината на сонцето која е над сите топлини. Топлината на боговите и на едниот Бог. Топлината на ѕвездите, посебно на Земјата. Топлини, се разбира, има секакви и насекаде, не знам какви и каде, иако е една единствена. На сите, и на онаа во мене и на оние надвор, сум им благодарен. Така како што ми се тие сепак никој не ми е близок.

Врапци

Кога врапците полетаа од тревата кон брезата и јас на таа нивна веселба реков: Господ да ви даде здравје, видов дека таа моја желба јазикот не ја прима. Врапците изгледа немаат здравје, туку радост, нешто што ги придвижува, без лек, без нијанси, без подобро и полошо. Се збунив, јазикот не сакаше да им се приближи, како врапците и ние да не сме од ист Бог, на иста Земја и во ист живот. Се разбира, не исправам ништо, ни јазикот ни каков било поредок, не внесувам во летот болест, особено таму кајшто не ја гледам, а сепак жал ми е што не можам да го кажам тоа што штотуку го реков.

Клинец

Кој знае дали ние толку снажно и со толку уживање би го удирале тој проширен, неретко убаво обликуван, еден крај на клинецот тој да не се вика глава туку некако поинаку. Ние имено знаеме што е глава. Ние имено знаеме што значи да се удри. Кога на тоа мислиме, кога тоа го правиме, после сè, расте во нас некаков занес, радост.
- Господ нека ни помогне!

Избор и превод: П. В.
Цртежи: Marcel van Eeden
Извор: Quorum, 5/6, 2010.

Даниел Драгоевиќ (Danijel Dragojević, 1934) - хрватски поет, есеист и прозен писател.
Објавил: Kornjača i drugi predjeli, 1961; U tvom stvarnom tijelu, 1964; Svjetiljka i spavač, 1965; Nevrijeme i drugo, 1968; Bijeli znak cvijeta, 1969; O Veronici, Bezlebubu i kucanju na neizvjesna vrata, 1979; Bajka o vratima, 1972; Četvrta životinja, 1972; Prirodopis, 1974; Izmišljotine, 1976; Razdoblje karbona, 1981; Rasuti teret, 1985; Zvjezdarnica, 1994; Cvjetni trg, 1994; Hodanje uz prugu, 1997; Žamor, 2005; Negdje, 2013.