Можеби

Стапица

Секогаш зад, надвор од абецедата,
никогаш не си имала иницијали.
Само несмисла, само незначење,
кое го запишувам и умножувам.

Заедно сме божествено избришани,
а копнееме по разбирање,
по другиот, кој ќе нè дешифрира
кога буквите ќе станат самоубијци.

Пропуштаме и забораваме.
Помеѓу знаците, помеѓу телата.
Стапица.

Заборавени

Секој против себе. Заборавени забораваме.
Халуцинираме. Јазикот е среќно закопан.
Слој по слој. Во метафора. Во ништо.

Потопот е на врвот. И го чека Бог. Да заборави.
Заѕидан во топлиот седимент на тебемене.

Од ништо не се плашиме. Слободата е неугодно ништо.
Си ги откриваме сеќавањата, но не се сеќаваме.

Полека, полека стануваме забранета песна,
космичко лепило и десетта димензија.
А ти би сакала само да бидеш заборавена.

Заборавени забораваме.

Како исчезнува снегот

Снегот е постојана, сеприсутна земја. Во секоја снегулка се нејзините трошки, грутки. Снегот е бела салфета под подбрадокот на непознато дете. Снегот ќе биде белото копче на мојот црн посмртен костум. И мразот во тебе. Снегот паѓа само на земјата. Затоа земјата, кога ќе се раздроби во рацете, станува бела, нестварна. Така исчезнува снегот. И земјата со нас во себе.

Темен тек

„Дајте ми го мојот космос,
таа сомилосна далечина
и вечна погрешна мудрост“,
викам во инсценираниот сон.

„Заминувам таму каде сè уште лебди
порозниот стомак на мајка ми,
како слика на работ на сеништото,
полна и празна.“

Одиме по темниот тек
и ништо нема да нè врати.

Ни двојбата, ни двојството.
Никаков спој, никаков рез.

Можеби

На овој свет ништо не можам да му дадам ниту одземам.
Можеби само да се сомневам: во непостојаното „а“,
пријателството на пријателите, просторот и гордоста,
истетовираниот крст на вратот на минувачот.

Повторно им се молиме на инсектите и птиците,
манипулираме со сетилата, вриеме во клетките.
Во црвените дамки ти се бориш за своето јас,
а ноќта ти ги втиснува оловните јаболчници во очите.

Можеби и имавме нешто, насетувавме плач, дете,
судрени како шарени балони на фенси забава,
слободни и флуидни како електрони, писмо и вера,
позитивни и негативни, отворени и затворени.

Бог е уште на небото, јадрото на земјата и сега врие,
грмотевицата е меѓуигра, раскршена во квантот.
Повторно се раѓаме, точни како позадинска прашина,
или онаа пладневна, сахарска, чиста и спасоносна.

Јас сум за конечен крај на сè,
а ти само за крвава револуција.
Можеби ќе бидеме успешни,
можеби само ќе се убиеме.

Препев од хрватски: Иван Шопов
Фотографии: Мајкл Снајдер

Иван Херцег, хрватски поет, прозаист, уредник. Роден е 1970 година во Крапина. Дипломирал хрватски јазик и книжевност и јужнословенска филологија на Филозофскиот факултет во Загреб, каде денес живее. Ги објавил поетските книги Нашите други имиња (1994), Ноќ на асфалтот (1996), Снимки од земски воздишки (1997), Ангели во црнина (2004), Неправилности (2007), Голи (2011), Кога ќе дојде Вавилон (2013). Песните му се преведени на полски, унгарски, македонски, словенечки, бугарски, романски, шпански, кинески и англиски јазик.