Партизанска колона

Вечер е тиха, дремлива,
нечујно гора шумоли,
месец сред гранки сонува
ѕвездите солзат на небо,
а рана пролет пргава,
раскрила убост моминска -
снага ѝ - шума борова,
очи ѝ - бистри кладенци,
лице ѝ - пупка трендафил,
а коси - трева зелена.
Еј море, радост голема,
партизан в пролет да бидеш,
кога се шума разлисти
и зажуборат извори,
еј море, среќа бескрајна
в пролет низ гора да одиш,
грлото да го извиеш,
песни да пееш бунтовни
и врагот да го прогониш!...
Вечер е тиха, дремлива,
нечујно гора шумоли,
месец сред гранки сонува,
и ѕвезди солзат на небо.
Не оди долга колона,
не гази снага моминска,
на лесни крила пркнати,
вила ја носи планинска!