Градот на мртвите

ГРАДОТ НА МРТВИТЕ

На оптегнатите јажиња помеѓу гробовите
жена обесува свежо испрана долна облека.
Ги крева рацете во нема ламентација
за да ги прикачи со штипка гаќите или кошулата.
Ноќници, чаршафи танцуваат меѓу камењата.
Наоколу мавзолеи во кои живеат луѓе:
состанари на мртвите и чувари на нивниот мир.
Секаде детски тупот,
играат фудбал, гробовите им се стативи.
Мајка им ги вика на ручек, а нејзиниот глас
се меша со бдението во параклисот.
Сонце. Прашина од пустина. Долната облека се суши брзо,
веејќи со остатокот влажност врз гробишната земја.
Пред вратите на мавзолеите соседите со кафе
ги минуваат попладнињата во оскудните сенки на гробовите,
приврзани до нив исто како јажињата со алиштата.

ОКЕАНАРИУМ

Зад стаклото итаат риби како багаж на лента.
Баракуда и бела ајкула наспроти спокојни јата,
небаре овчари на стада. Дури тешко е да се поверува:
никој никого не плаши, не брка, не јаде.

Услов за оваа хармонија е сокриената изолација.
Огромен басен ги дели провидните ѕидови.
Мрзливите грабливци кружат по други маршрути
не по нивните ранливи како тацни од порцелан сестри.

Во нас исто искрички светлина соседуваат со грозата,
радоста безобѕирно блеска пред челуста на ајкулата

која не ја голта – како да ѝ се сонила.
Но незабележливо од зелената длабочина
се откинува и расте издолжена сенка,
и најдебелите стакла ги сече риба пила.

Од кај да погледнам, за да те видам?
Од блиску или од далеку? И од кое време?
Кога се поттргнувам, обидувајќи се да те опфатам
од глава до пети, како слика на штафелај,
чувствувам дека ти ме опфаќаш
променуваш, додаваш боја, ме одземаш.
Еднаш ти гледам в очи, еднаш со твоите очи,
кога спиеш или кога те сонам,
повторно барам детали – во предметот, гестот, зборот,
нека како пупка се отвори и те избувне тебе.
Толку различни гледишта, а јас стојам во мртва точка,
заплеткана во конец, кој сакав да го поврзам.
И не знам дали си во тој конец
или во сјајот на ножиците, кои ќе го пресечат.

БИРО ЗА ПАТУВАЊЕ

Биро за патување на умрени сум,
им организирам летови до соништата на живите.
Ми се пријавуваат славни личности, како Хераклит,
за да го посети заљубениот во него писател,
но и умрени пошироко непознати – како еден земјосопственик од селото Васили,
кој копнее да ја посоветува жена си околу одгледувањето зајаци.
Понекогаш неколкупоколениско семејство има чартер авион
и слетува на челото на последниот потомок.
Си имам работа и со убиени,
кои редовно талкаат до соништата на спасените,
собираат поени во програмата frequent flyer.
Никого не одбивам.
Ги наоѓам најдобрите летови
и си негодувам, кога младо момче,
за да стигне до сонот на својата девојка,
мора да лета со прекачување во сонот на жениште кое грчи.
Или кога временските услови изнудуваат принудно слетување
и мртвиот ѕвони: направи нешто,
заглавив во сонот на преплашено дете!
Ваквите случки се стрес и предизвик
за мене, за малото биро со големи амбиции –
и иако немам пристап ниту до светот на умрените,
ниту до туѓите сништа,
благодарение на мене се сретнуваат.

Превод од полски: Звонко Димоски
Извор: svp.org.mk
Слики: Грег Бурак

Кристина Дoмбровска (1979), полска поетеса, преведувачка и есеистка. Дипломирала на Одделот за графика на Академијата за уметности во Варшава.

Авторка е на поетските книги: Биро за патување, 2006; Бели столови, 2012; Време и отвор, 2014. Нејзината втора стихозбирка ја освоила престижната награда „Кошиелски “ (2013 година) и наградата „Вислава Шимборска“ (2013 година). Нејзините песни се преведени на англиски, германски, италијански, шпански, руски, шведски, грчки, француски, португалски, бугарски, кинески и македонски.

Превела поезија од В.К. Вилијамс, В.Б. Јејтс, Томас Харди, Том Ган и Чарлс Симиќ, како и одбрани писма од Елизабет Бишоп и Роберт Лоуел. 

Живее и работи во Варшава.