Што може да биде полошо од ова?

19.09.2017 00:14
Што може да биде полошо од ова?

ШТО МОЖЕ ДА БИДЕ ПОЛОШО ОД ОВА?

- Што може да биде полошо од ова? – вреска жена ми, стискајќи ми ја со ноктите раката, додека се пораѓа.
- Ќе биде добро – ѝ велам и со другата рака ѝ ја милувам косата.
- Еве, излегува – вели гинекологот и полека почнува да ја вади главата на плодот.
Пораѓањето оди невообичаено бргу. И од раширената вагина на жена ми излегува Елвис Присли. Облечен во оној негов бел светкав костум со реси. Елвис стои среде соба. Гледа во мене и во гинекологот. И ние гледаме во него. Прави некои гестови со рацете како да вежба кунг-фу и само вели:
- ОК!
Потоа се врти и гледа во вагината на мојата сопруга, ја спружува раката и од таму вади акустична гитара. Ја зема гитарата, ги мести нозете во онаа негова позната поза и почнува да пее:
- Елено, ќерко, Елено...
„Од каде, да му ебам сѐ најмило, знае како се вика жена ми“, помислувам јас!

МОЈОТ ПРАДЕДО ВАМПИР

Мојот прадедо Ван бил вампир.
Така барем ми велеа сите во селото, ама никогаш не ми објаснија зошто мислат така.
- Пиел крв од млади девици? – ги прашувам.
- Не. – ми велат. – Пиеше ракија!
Пиел ракија без да го мрда гркланот, без да голта. Како да ја истура во буре. Директно од шише. Најмалку по литар одеднаш, а некогаш и повеќе. И тоа било доволно чудно, но почудно било што ја пиел додека во аголот на устата имал запалена, завиткана цигара. И ни капка од ракијата не паѓала на неговата густа брада. Ниту пепелот се тресел. Ќе го оттргнел шишето од устата, а цигарата уште горела и стоела мирно во левиот агол од устата. И тогаш ќе го снемало. Ќе исчезнел. Како чадот од цигарата. На местото каде што стоел ќе останел само пикавецот од неговиот качак. И ќе го немало некогаш со часови, некогаш со денови, некогаш со месеци, а некогаш и со години.
Еднаш го немало така 20 години. И кога се појавил повторно, бил истиот, без истите заби, во истата облека и ни ден остарен. Бил млад, со истата цигара во левиот агол од устата. Тогаш целото село извадило ракија. Секоја куќа по литар. И целата ја испил. На екс. И повторно исчезнал. Со месеци потоа младите моми од селото се буделе насмеани и расположени.
Така ми велат селаните. Јас не им верувам. Мислам дека измислуваат приказни, бидејќи не ме виделе цел век. И сега само ме загледуваат кога ја накревам ракијата од шише и ја турам во грлото. Како во буре. Младите моми во селото уште се будат секое утро весели и расположени. А јас морам да одам.

ДЕСЕТ КИЛОГРАМИ НЕТО

Како дете бев љубоморен на моите другарчиња кога во дворот јадеа леб намачкан со свинска маст и црвена пипер врз него. Јас секогаш имав лепче намачкано со мармалад.
Тоа беше мојот прв бунт против семејната тиранија.
- Сакам и јас маст на лепчето – се дерев онака детски, а мајка ми во тие моменти беше необично трпелива и полека ми објаснуваше.
- Мармаладот се продава во големи метални кутии, во кои потоа можеме да ставиме брашно, фотографии, разни дребулии за кои мислиме дека не ни требаат, а некогаш ќе ни се најдат.
И навистина, станот, некогаш побавно, а некогаш побргу ни се наполни со големи, тркалезни, ламаринени кутии, на кои пишуваше „Мешана мармалада, Шапчанка Шабац, десет килограми нето“. Толку беше полн што татко ми мораше да изнајми гаража за да има место за следните кутии, а ние се преселивме во една гарсониера за да имаме каде да спиеме.
Никогаш не сакав да отворам ниту една од тие кутии. Сѐ до денес, кога ја завршив оставинската постапка по смртта на мајка ми. Жената напишала, ете, дека оваа, една кутија „Шапчанка Шабац мешана мармалада“ ми ја остава мене.
Ја отворив кутијата и ја превртев. На масата се истури брашно. Многу брашно. И тогаш почнаа да паѓаат очила за сонце. Сите очила за сонце што сум ги имал во животот, а сум ги изгубил или сум ги заборавил некаде. Дури и оние што ги изгубив пред два дена. На крајот излезе и Донка, за која мислев дека дефинитивно исчезна откога се омачи.
Ставив еден пар очила по случаен избор и отидов до самопослугата да си купам свинска маст.

КОРЕН

Мира е згодна жена. И забарка. Не е баш млада, ама е помлада од мене. И згодна е. Ме седнува на забарската столица и ми вели дека денес ќе ми ги извади четирите корења од долната вилица. Немав поим дека воопшто имам корења. А ако нешто не знаеш, тогаш е исто како да го немаш.
- Те боли ли? – ме прашува Мира.
Се разбира дека боли, ама не можам да кажам со сите оние тракатанци во устата. И секогаш ми било чудно зошто забарите водат муабет со своите пациенти, кога овие прават само: „Гркх, штрлј, мрбр...“
Претам со рацете и нозете, испуштам некои звуци, а Мира ми ја потпрела главата на своите меки гради и стиска ли, стиска...
Жмурам од болка, ги стискам дланките, ги пуштам оние звуци, напнат сум и стегнат. И одеднаш притисокот попушта. Чувствувам како Мира ме бакнува. Во корењата и расипаните заби. Онака филмски. Следниот момент е веќе качена врз мене, легнат на забарската столица. Некако успевам да ја отфрлам од себе, за да ја завлечам раката во џеб и да ѝ ја дадам веќе подготвената венчална бурма.
Веднаш одиме кај матичарот, сведоци прибираме попат и се регистрираме. Од Матичното тргнуваме на меден месец во Мариово. А месецот е месец, не е недела дена. И е меден, но и горчлив. Одеднаш сфаќам дека Мира прди во сон, дека ги сака „Дјуран Дјуран“, дека Коељо ѝ е омилен писател...
Се разведуваме. Нејзиниот адвокат е подобар од мојот. Ми ја исцица крвта. Доби старателство за сите три деца, а мене ми одредија една плата за алиментација.
Откога заврши цело ова тормозење, Мира ме моли да одиме заедно до нејзината ординација да види дали е сѐ во ред. Наводно имала стаорец во ординацијата. Веднаш седнав на забарската столица да се одморам. Стар сум веќе. А Мира стиска ли, стиска...
- Еве, излезе коренот – вели.
А јас мислам дека не е добро да се остане без корен. И плачам. Од болка.

Слики: George

Слични содржини

Книжевност
Книжевност
Книжевност
Книжевност
Книжевност
Книжевност
Книжевност

ОкоБоли главаВицФото