Отсуство

Отсуство/именка, среден род/

/отсутност/немање на нешто/неприсуствување/ненаоѓање на определено место

„Тој беше лош човек. Неодговорен. Со главата во облаци. И сечено онакво.

Подобро што си замина!“, му велела баба му кога бил мал и ја посетувал за викенди во нејзиното село, во централна Полска.

Сите приказни (кои едвај некако ги наслушнав) за неговиот татко, ми звучеа како легенди. Очекував дека ќе дојде денот кога ќе го запознаам неговиот средовечен, по многу шаблони нормален, грижлив родител со виткана коса и слични прсти на неговите и ќе се успокојам. Кога првпат бев кај неговите на гости, се запознав со очувот. Сите приказни за неговиот биолошки татко се покажаа како вистинити. Мајка му не сакаше да зборува за него. Воопшто. За неговото еврејско потекло и талкачка душа. Неговата деноноќна потрага по авантури и вечно мечтаење. Кон југ. За денот кога ја оставил со бебе и мало дете без да каже збор. Без да остави писмо, објаснување, бакнеж или што и да се остава според протоколот на напуштање дом. Доколку воопшто постои таков. (Би сакала да верувам дека постои.) Но, тој не оставил ништо освен гени кои веќе оделе, зборувале, сакале и мечтаеле. Веројатно пателе. Не сакаше ни да зборува за денот кога ѝ стигнала телеграма од грчката амбасада дека е најден мртов. Во Атина.

Прободен со нож.

Кога ќе ѝ се јавеше ноќе од нашиот топол кревет, сакајќи да зборува за татко му, таа никогаш не беше расположена. Беше уморна или нервозна. Ја разбирав, донекаде. Но, го разбирав и него. Тој шеташе низ собата како ѕвер, очаен да се запознае себеси. Немаше како. Тие ноќи ги поминувавме будно, во прегратка. Јас полека учев да бидам негов дом. Тој не знаеше како да биде мој.

Приказните за неговиот татко ги составував како сложувалка со многу изгубени парчиња. Како умрел? Зошто? Каде е погребан? Дали бил заљубен? Дали затоа заминал? Дали бил луд? Дали и син му е луд? Дали ако имаме деца и тие ќе бидат луди? Престани! Звучиш лудо. И веројатно сум. Но себеси можам да си верувам. А нему не.

Јас таа сложувалката не успеав да ја составам. Се откажав. Во тој дом не можев да спијам.

Тој во моите очи беше бебе оставено без писмо. Го превртев својот свет наопаку за да можам да го задојам со идеја за љубов и покрив. Станав жена само за да можам да го носам. Кон мене. Но тој во себе го носеше него, повеќе од себе.

Кога пред спиење ги миевме забите, тој во огледалото имаше туѓ лик. Асиметричен. Антипатичен. Речиси налудничав. Тој лик гледаше низ огледалото и беше речиси отсутен. Речиси нереален. Се смееше: отсутно. Ми велеше дека е тој: отсутно. Да не се плашам: отсутно. Тој со едната нога веќе беше тргнал, но јас не забележав. Мислев дека јас ќе бидам таа која ќе замине прва. Бев премногу зафатена редејќи ја мојата сложувалка за да видам дека веќе сум сама во собата која никогаш не стана мој дом, а уште помалку негов.

Неколку дена пред неговата свадба би сакала да можев да му посакам среќа. Наместо тоа, јас се превртувам во кревет и ја потам приказната од мене, повторувајќи и проколнувајќи како зомби: „Ист си како татко ти!“

Слики: Christer Karlstad

Расказот „Отсуство“ е објавен во вториот број на книжевната збирка „Очудувања“ во издание на „Бегемот“.