Ги наоѓам. Не знаете кај да барате.

Синоќа на иранскиот филм „Без датум и потпис“ на Вахид Џалилванд, во „Фросина“ одекна нечиј телефон. Ова не би го ни спомнала од што е често и од што е безнадежно дека некогаш ќе престане да се случува во Скопје на настани, доколку рингтонот не беше кокодакање. Како вистинска кокошка заедно со нас да го гледаше филмот во кој се појавуваат и мртви кокошки; а една од нив можеби беше и причината за неколку други смртти. Како вистинската кокошка да се избезуми од филмот и се развика во салата. Не можеше да се воздржи. Се избезумив и јас. Цела секунда не знаев дали станува збор за софистициран маркетинг на фестивалот „КинеНова“, за шега на моите блиски пријатели со кои го гледав филмот или... за нешто што го слушнавме или го измисливме само неколкумина, најдлабоко навлезени во вториот, филм и пол на Џалилванд. Стварноста отсекогаш наоѓа начини да ѝ се одмазди на уметноста за сета дополнително нанесена болка врз неа.

Оливера Ќорвезироска, Фејсбук, 09.10.18.