(одовде не може да се замине...)

одовде не може да се замине
ние сме последните ова е нашиот свет
и така било отсекогаш
од греалката до прозорецот, забавено како на филм
од дното на земјата загреана со алкохол
кај нас се качува работникот
да нѐ научи како и зошто
и знаеме дека има право
на сиви железнички станици оставивме сè што можеше да се остави
сега ќе си ја оставиме и сопствената глава
спакувана во весници, за иднината
во лудилото на ноќта, ноќните пеперутки си ги пипкаат вените
зачудени што можат да ги најдат
кај што се, топли и меки.
во лудилото на летната ноќ пеперутките излегуваат
и прават парампарче од сè што ќе им излезе пред нос
со црвени очи од чад и од радост
за нас сето ова постои сè додека крвта е топла
за нас, последните новороденчиња во еден мувлосан и тежок град
со ноќи мувлосани и тешки

Превод: Лидија Димковска

Руксандра Новак (1980) дипломирала романска и француска книжевност на универзитетот во Букурешт. Нејзината прва поетска збирка „Екографити, педагошки песни, знамиња на кули“ беше објавена во 2003 год. и дочекана со воодушевување од романската и меѓународната книжевна јавност. Од тогаш нема објавено нова збирка.