Лилјана Дирјан (1953-2017) - Не јас туку времето мое се сеќава на тебе

14.12.2017 11:25
Лилјана Дирјан (1953-2017) Не јас туку времето мое се сеќава на тебе

 

ЧАС ПО ЛЕТАЊЕ

Една малечка ластовица на својот прв час по летање, сосема неочекувано влета во собата, каде што се обидував да ја научам да полета тукушто напишаната песна.
Толку лет во место, нагло удирање во ѕидот, па нов залет кон плафонот. Превртена наопаку, таа е бела пердувеста празнина, па црна мала чкртаница што го поместува нервозниот курсор на раката и моливот, блиску до прозорецот, веќе стрела кон завесата. Треперат малите пропелери на крилцата како навиени со клуч на механичка играчка, лета, кутрата, неприродно тука, меѓу железните кревети, масата, книгите и моите два куфера. Се сопнува од сè и собата станува толку мала, неудобна, клаустрофобична и задушлива. Наеднаш го најде излезот и одлета надвор. Собата повторно стана голема.

 

ГРАДСКИ ЖИВОТ

Кога минувам крај париските рибарници, гледам како во замрзнатите бели утра, продавачите ги отвораат сандаците со свежа, штотуку стасана морска риба. Нивните долги, сребрестоседефести тела се спојуваат во светлосни удари со мразот здробен на тезгите и јасната јануарска светлина. Мртви, со отворени празни очи, легнати во својата голотија, неми со целата своја должина, бестежински, ме тераат да си го побарам срцето под палтото и со раката да прејдам низ лицето, за да се уверам во своето топло живо присуство.

 

СТРАВОТ МОЈ

Живее како некое ноќно ѕверче
скоро може да се чуе како шушка во мракот
(одвиткува целофан, свилена хартија, станиол)
се гости со црната чоколада на ноќта.

 

СЕКОЈДНЕВНО УТРО Е КОГА

Како пчелите на бадемово дрво се вселувам во тебе. И потоа тој вкус горчливо миризлив во лажицата пред тебе. Наутро. Појадуваш. Го опипуваш жариштето. Кратерот во грлото. Пепелта во отворот. Внатре.
Со голтка свежа вода го потиснуваш поленот бивш, процесот утрински. Мојот мед. Го облекуваш палтото. Леплив и лизгав. Веќе си надвор.
Зад тебе гребе мачка.

 

НЕДЕЛА ВО ПАРКОТ МОНСУРИ

И кога сосема ќе ја избришат следните настани во животот, оваа ќе ја паметам поради едно обично тениско топче кое во еден миг падна на тревата, далеку од играчите на тенис и во неговиот млечен пат пролета гулаб, па тенисерите му потрчаа во пресрет, со своите рекети, сè додека светлината на пладнето не ги заслепи, а останатите паркувачи не погледнаа од својата удобна здодевност кон патеката кај што белите играчки дресови и сивата пердувеста разлетаност во бегство, ветуваше сензација и можност да се случи нешто од што гулабовото срце би пукнало, кога уште во јајцето не би научило да лета, повисоко од замавот на неделните играчи.

 

MELANCHOLIA ETERNA

Не јас
туку времето мое
се сеќава на тебе.

(Од книгата „Приватни светови“, 2008)

 

Ирена Вркљан

Време на љубовта

Кога ќе помине необичнава месечина
која го изврвела далечниот пат од мене до тебе,
плашливо обоена со сребро,
кога ќе одлета треперливата птица што живее од топлината на мојата рака,
и уште ме освојува, со ситни чекори го приближува небото,
кон моите отворени очи,
кога ќе помине бавново и тешко лето
врзано со својот ремен за есента,
кога ќе застанат сите часовници кои ги отчукувале
опојните и бујни градини,
после топол дожд,
кога сè ќе помине,
ќе се претворам во зрно песок носено од ветар
кон средиштето на осамена ѕвезда,
ќе бидам вода која ги испира камчињата
и од тоа станува матна
и уморна,
ќе бидам празен плоштад со сенката од нечии стапки,
стебло обраснато со молчаливиот бршлен што венее,
само сеќавање на самата себе,
во мигот на умирање,
едноставен збор заборавен во грлото,
никогаш изговорен,
обид за насмевка која се храни
со поднебјето на една песна
која не знаев да ја испејам
ни проживеам.


Ингеборг Бахман

Песни од еден остров

(…)

Кога некој заминува, шеширот со школки
што лете ги собирал
мора да го фрли в море
и да отпатува со виорна коса;
масата што ѝ ја спрострел на својата љубов
мора да ја сруши в море;
остатокот од виното што останало во чашата
мора да го пролее в море;
на морските риби да им го даде својот леб
и капката крв да ја смеша во морето;
својот нож добро да го зарие во брановите,
да ги потопи својата чевла,
срцето, сидрото и крстот,
и да отпатува со виорни коси!
И пак ќе се врати.
Кога?
Не прашувај.

(Лиле Дирјан песниве на Вркљан и Бахман летово 2017 ги објави на својот профил; Превод: П. В.)

Слични содржини

Книжевност / Живот
Графички Дизајн / Книжевност / Живот / Уметност
Книжевност / Психологија / Живот / Култура
Книжевност / Живот
Книжевност / Живот

ОкоБоли главаВицФото