Бафтир

Си реков, ќе си ја потшишам брадата. И, утрово појдов до кај Бафтира, син му од Галипа, стар бербер во Кичево. Берберницата е 3 на 3, топол простор замрзнат во времето. Едната страна гледа кон улицата, на другата се двата берберски стола, а на останатите два ѕида има по едно големо огледало - толку се изветвени што човек едвај може да се огледа во нив.
Ја отворив вратата, влегов, и застанав среде просторијата. Внатре немаше никој. Само едно телевизорче во ќошето вревеше нешто на турски. Седнав на софата под едно од огледалата, и почекав. Никој не доаѓа. Ја зедов новината на масичката, ја разлистав, па станав, и почнав да се мотам наоколу. На едното огледало, древни налепници од Напредок и Партизан, на другото од Фенербахче.
Десетина минути поминаа, а јас уште се мотам низ празната берберница. Се сетив на Горан Стефановски, и како четири саати на некоја клупа ја чекал да дојде. „Кога би знаел дека би дошла, не би ја ни чекал.“
Седнав на едното столче, и се погледнав во огледало. Една мисла одеднаш ме смести во зен-приказна: „А бе, и не ми е толку лоша брадава...“
Тамам тргнав радосен да станувам да си одам, кога еве го Бафтир на врата. Што му требаше да доаѓа.
Дечко некаде на моја возраст. Влезе и си остана со капата на глава. Висок, црни очи, црна пицната брада.
„Си се намести, а?“
Тргнав да станувам.
„Па, си реков, и така за овде су дојден...“
„Требет нешто?“
(Не бе. Ништо не требет. Собира инспирација за расказ.)
„Брадава да е скратиме малце...“
„Брадата? Баш ти е уба брадата. Тамам ти е.“
Зен-мен. Го чекаш петнаесет минути в дуќан, и на крај ти доаѓа и ти вели дека не ти треба шишање. А демек од тоа живее.
„Да, да, супер се оформи, ама малку да ја скратиме, овде на образиве...“
„Ајде...“
Ја соблеков јакната, шалот и капата, и се вратив на столчето. Бафтир фати да штрака со ножичките ко да имаше редица од десетина души што чекаат. Ама, како што го знае цел град, а нема поим од кај сум се нашол тука, сака што побрзо да заврши, и набрзина, дури и со вкочанети движења штрака и подзачешлува.
„И, што работиш, рече?...“
Ете ти сеа...
„Со книги. Преведував една, сега пишува една моја...“
Ништо веќе не ме праша. Реално, не ми се ни праеше муабет. Дојде пред да си отидам и ми го упропасти зен-расказот. Ма да, од наративна гледна точка, се подизвади со она дека тамам ми била брадата.
За неколку минути заврши со шишањето. Станав, и го извадив паричникот.
„Колку требет?“
„Пеесет денари.“
Педесет факинг денари. Кога парите постојат единствено за да укажат на својата смешна (и бесценета, воедно) вредност.

Му дадов стотка, ми врати пееска.
„Многу ме чекаше?“
Почнав да си ја облекувам јакната.
„Не. Почекав малце, и тргнав да си одам, да ти кажам право, и баш ми беше зен целава случка, ама ништо...“
„Што?“
Се правиш курназ, е па сеа, снаоѓај се.
„Празно беше ко влегов. И многу ми беше јако, пошто книгава што ти е спомнав - празнина ми е една од темите, а имат и еден поет, суфист, Руми се викат, и нему му е драга празнината ептен, па така...“
„Џелалудин Руми?“
„Како? Да, Џелалудин.“
Ги подотвори очите.
„Ти знајш за Џелалудин Руми?“
Он на мене.
„Да, познат е, и ја го сакам многу, ептен ми е драг, тие суфистите, дервишите...“
Каква преобразба се случува кај луѓе ко ќе им кажеш дека си им читал нешто од културата. Макар било тоа поп-рок ѕвезда ко Руми.
Бафтир се возбуди и се разлабави ко ластик од тренерки за 200.
„Гледај, тие дервишите се секта, ги имат све на све дванајсет реда. Овде во Кичево имат два. Бекташи и Халветии. Дедо ми бил Бекташ, а и еден пријател има, седум години е постар од мене, и тој е Бекташ. Тие, ни оџа фермаат, ни нешто од светов ги интересират. Кај нив - се знајт, ојш, и - Господ. Толку...“
Се помуабетивме, се поздравивме другарски, и си заминав.
„Требеше да напраа една слика пред да дојт“, си помислив влегувајќи во колата.
Ама, сега ко ќе размислам, внатре посоодветно би била сликичка со пречкртан фотоапарат - „Забрането фотографирање“. Како што е случај со разни свети места. Ма да, може добро ќе стоеше една слика од мијалникот полн некакви книги, тефтери, тетратки и едно турско знаменце; слика од неколку години стариот календар со Кемал Ататурк, или од растението во саксијата под мијалникот, покриено со дебел слој прашина.
Или, сепак, од влезната врата, која е суфи/зен приказна сама за себе: сета од стакло, а на средината, еден натпис - „РАБ. ВРЕМЕ:“. Осум букви, точка, и две точки. И - толку.

Слики: Reza Sepahdari