Роман на годината - извадоци од пристигнатите романи (5)

Драгана Евтимова и Владимир Лукаш, Се гледаме наскоро, Е. (Антолог)

epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com > 

To: Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com >
03 September 2016 16:34
Subject: Re: nova.psihoanaliza

Драга Еписторија,

Вечерва, првпат откако се преселив на периферијата на градот, бев на психоанализа. И тоа знаеш каде? – На 20 метри од нашата прекрасна висечка Железничка! По кратките формалности, докторот ми кажа да легнам на каучот (над кој висеше еден ужасно насликан портрет на Јунг) и ми рече да почнам, кога ќе посакам. „Опуштете се, не брзајте“, ми рече и извади еден мал црн нотес од џебот на сакото.
Му го реков приближно ова:

„Излегов надвор, најдов една фантастично свињофилична кал и загњурив во неа. Првите неколку метри беше прилично досадно: загубени топки, клучеви од автомобил, 2-3 ѕивани, лименка „спрајт“ и неколку избледени фотографии. Но, како што навлегував подлабоко, стануваше многу поинтересно. Видов една куќа и влегов внатре. На прв поглед немаше ништо необично во врска со неа: пар гоблени по ѕидовите, мала масичка со пластично овошје, прастар пекинезер, кој лае на духовите од минатото, и една баба, која спие и сонува бебиња. Во втората просторија имаше една жена облечена како стриптизета, која изведуваше некој егзотичен танц качена врз работна маса на која имаше купишта испишана хартија. Одеднаш, во собата влезе некаков чиновник, седна на работната маса, извади пиштол и си направи симпатична дупка во главата. Стриптизетата продолжи да танцува и јас излегов. Во третата просторија имаше еден кафез со папагал. „Здраво, Еписторие!“, весело извика и се престори во мајмун, кој во наредните 15 минути ми го демонстрираше целиот еволутивен процес од бананофил до бирократофил и кога заврши, во кафезот видов совршена реплика на Јас како зјапа во мене, ги затвора очите и експлодира во брутална тишина. Ја истресов облеката од крвавите остатоци на кафезниот Јас, зедов длабок здив, испливав надвор од калта и се разбудив спокоен.
„А што е со вашата мајка?“, ме праша психијатрот прилегнат во удобна кожена фотелја.
„Денес ѝ е роденден“, му одговорив.
Тој стана, почна да вреска од смеење, се поли со бензин, се запали, се залета кон затворениот прозорец и скокна.
„Па... изгледа дека сѐ е во ред“, си помислив, излегов од ординацијата и исчезнав како лош сон по првата голтка вода.
Мислам дека сум излечен, не ти се чини така?

Е.

Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com>
To: Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com>
03 September 2016 18:43
Subject: Re: sekavanje.za.edno.pismo

Еписторие,

Секако. Се надевам дека не си бил во павилјонот број 6 кај Андреј Ефтимич. ☺
Твојата последна порака по психоанализата кај психијатарот ме потсети на еден настан. Дали се сеќаваш кога на мојата работна маса најдов писмо? Без адреса. Во него имаше само еден празен лист хартија. Зјапав во празниот лист и ништо не ми беше јасно. Вознемирено истрчав до компјутерот и почнав да пребарувам по датотеките, кои беа полни со испишани фајлови. Упорно пребарував некакво совпаѓање со празниот лист хартија, како да сакав да го најдам натрапникот што го оставил писмото на мојата работна маса без да ми каже. Иако на листот немаше испишано ниту еден единствен збор. Ниту буква. Каква буква, бре! Ниту интерпункциски знак! „Што се вознемируваш без врска“, ми рече. „Можеби некој се исплашил да ти ја напише вистината“, ме охрабруваше. Уште позачудено гледав во листот бела хартија, го фрлив во корпата за отпадоци и излегов. Имаше работи за кои вреди да се одложи сè.

Тоа писмо ме потсети на твојата посета за психоанализа. Секако дека сè е во ред. Треба да се препуштиме на нештата какви што се. Работите сами ќе си го најдат својот вистински пат.
Сонувај само убави нешта,

Еписторија

Epistorie Nikiforoven <epistorie.nikiforoven@gmail.com >
To: Epistorija Glagolaevna <epistorija_glagolaevna@gmail.com >
03 September 2016 19:55
Subject: Re: deset.minutna.sluchka

Еписторија Глаголаевна,

Имам само десет минути да ти прераскажам една скорешна случка, зашто ме чекаат на вечера, а доцнам, како по обичај. Кога сме веќе кај писмата, ти текнува на една многу убава девојка што ми пишуваше по десет љубовни писма на ден? Ја сретнав пред некој ден пред зграда. Нејзините раце беа отсечени и се препелкаа во малите барички со крв покрај нејзините прекрасни нозе. Тргна кон мене, но не можеше да ме прегрне. Од таа помисла нозете ѝ се престорија во облаци без дожд, кои по цели денови раскажуваа здодевни приказни за моралот и заедништвото. Беше ужасно да се гледа таа некогаш блескотна убавина, сега вака беспомошно оставена да искрвави до смрт.
„Те сакам“, ми рече.
Јас се онесвестив, затоа што не поднесувам крв.
Се надевам дека не те растревожив.

П.С. Добро, не се случи баш така, сè беше многу поблаго (на моменти имав впечаток дека девојката ме помешала со некој друг) и, за жал, немаше крв, но знаеш дека секогаш (сакам да) гледам на работите од еден романтичарски агол. Крвта, нели, секогаш им дава поголемо значење на работите. ☺
Остани во добро здравје,

Епи

Марија Митруловска, Палмата (самостојно издание)

Го знаете ли она чувство кога барем еден дел од вашиот живот, дел од летото или зимата, некој празник или неделен ден, можеби кога бевте дете или пак можеби тоа се случи минатата недела, додека седевте на своето работно биро и чекавате да изминат оние последни неколку минути од вашите работни часови, за подоцна да можете да отидете дома и да се релаксирате или на кафе со пријателите, можеби на прошетка во природата. Но, тие последни неколку минути минуваат толку бавно, како и воопшто да не минуваат. Всушност, уверен сум дека многу добро ви е познато она чувство кога ништо интересно не се случува, времето одминува полека, а вие лежите, стоите, седите, можеби дури и работите, но сепак чекате. Чекате да одмине тој период од вашиот живот, да одминат тие неколку последни минути. И додека чекате, сте безволни, па дури и за работите кои вообичаено уживате да ги правите. Е сега, замислете, така да одминуваат , нe неколку минути или денови, недела или една година, но триесет, триесет години од вашиот живот. Жално, зарем не? Токму таков живот живее Владимир во последните триесет години од својот живот. А Владимир е еден мошне скромен човек кој се наоѓа во педесеттите години од својот живот. Она што е невообичаено за денешниот човек, а е карактеристично за Владимир е тоа што покрај неговата незабележлива состојба на исчекување, тој е многу трпелив и се наоѓа во изворедно смирена состојба, состојба на која секој човек би ѝ позавидел. За жал, таквата состојба на смиреност која неретко наликува на вродена мрзеливост, а која Владимир удобно ја прифатил и негувал веќе триесет години е крајно иритирачка за луѓето кои се во негова близина и наполно ги излудува. Можеби тоа е така бидејќи неговата особина на елегантна и прецизна смиреност ни најмалку не е присутна во нивните животи, а уште помалку сфатлива. Сепак, можеби треба да се обрне и посебно внимание на фактот што и во неговото име зборот мир не изостанува.

Владимир својот ден како и секој негов ден во последните триесет години го започнува исклучиво во седум часот наутро, кога неговиот дотраен црвен будилник ќе заѕвони. По кратко негодување и одложување на неизбежното, тој полека се исправа во седечка положба, внимава на својата сопруга која мирно лежи покрај него и си дозволува неколку мигови за да ѝ се восхитува. Но, тој не ѝ се восхитува на нејзината убавина или спокојниот израз на нејзиното лице додека таа мирно сонува, туку тој се восхитува на нејзиниот цврст сон. Откако Владимир ги протрива очите, тој воздивнува и дури потоа го исклучува ужасниот звук кој е најава за уште еден долг ден.

Откако нашиот Владимир ќе ја прифати реалноста за овој ден, ги облекува полуискинатите влечки кои се наоѓаат непосредно до креветот, погледнува надолу и ги здогледува своите бели тркалезни ножни палци кои наѕираат од отворите на влечките, од кои отвори, тој чувствува студенило. А потоа, ги влече сѐ до тоалетот, каде што ги извршува своите утрински потреби. Последната негова утринска потреба откако е облечен, внимавајќи притоа чорапите, вратоврската и џебното марамче да се во иста боја, а кошулата да е за две нијанси посветла од нив, е да ги исчешла својата проретчена коса и густите црни мустаќи.

Кога часовникот ќе означи седум часот и триесет минути, Владимир подготвен излегува од својот дом, трипати ја заклучува влезната железна врата од станот број девет и безгрижно слегува по скалите. Но, во еден момент тој застанува на првото скалишно одморалиште. Широко ги отвора очите и ја здогледува онаа која никогаш не пропушта а да не му го одземе здивот. Тој гледа во нејзината елегантност и нежност. Владимир тешко воздивнува. Бидејќи, тој ја здогледува прекрасната палма. И упатува уште неколку мали воздишки кои се очајни за нејзиното внимание, но таа и покрај тоа останува беспрекорно мирна, уживајќи во милувањето на сончевите зраци, кои продираат низ прозорското стакло, навестувајќи му ја нејзината недостижност. Смирен, но не и рамнодушен, откако Владимир доволно ќе се насити од нејзината убавина, исполнет со благопријатно чувство, тој продолжува да чекори надолу по скалите, сѐ додека не излезе од влезот на зградата. Потоа тој длабоко го вдишува утринскиот воздух, на кратко погледнува во широкото небо, ја наведнува главата и се упатува кон својот автомобил.