Куси-куси раскази, преглед 17-23 август

Ајде Анонимна кога толку ме влечеш за јазик ќе напишам нешто. Не дека не сакав да напишам, но оваа седмица расказите се толку здодевни и „тинејџерски“ што ми е мачно дури да ги препрочитувам по вторпат.  Возбудата од нивното очекување во понеделникот ми се истиша како балон кога ги прочитав, едноставно не се доволна инспирација за да можат мислите сами да потечат. Еве емоцијата во твојот коментар се покажува како посилен предизвик од нив. Сепак ќе се потрудам да најдам нешто што ми се допаѓа, изземајќи ги и моите раскази кои исто така не се нешто посебно неделава, освен еден кој си го сметам за подобар, но за нив нема да коментирам.
Ми се допаѓа расказот „Фотографија“ заради контрастот светло-темно, весело-тажно, среќа-смрт меѓу првиот дел кој ја создава атмосферата и вториот дел кој  збиен, згустен во една реченица е конечен како смртта што ја носи во себе. Особено ми е симпатична смислата за хумор и автоиронија на раскажувачот кога си ја согледува претераната радост и приврзаност кон апаратот, неговото именување- Тоде и сликањето на „цело маало“. И она што делувало чудно, необјасниво успешно – сликата на смиреноста и спокојството се покажува дека е такво зашто и се работи за токму тоа- крајна смиреност и опуштеност каква што е можна единствено во или по смртта. Значи: не само- живот пише романе, туку и смртта слика слики.
Втор расказ кој би го издвоила е расказот „Просјак“ и тоа не заради начинот на раскажувањето (започнува со сезнаечки раскажувач, а по поставените прашања продолжува со прво лице и се добива впечаток дека тоа „Тој“ на почетокот било излишно; поубаво, според мене би било да се почне со Јас)туку само заради искреното признание и самосвеста на тој што „се распослал подолго од татковата черга“ и кој е речиси исто толку сиромашен како просјакот. Можеби чувствувам емпатија (кон темата на овој расказ како и кон истата тема во расказот „Камениот мост и безимените“)бидејќи сум го доживеала милион пати истото чувство во реалноста кога поминувам покрај просјаците, и давам десет денари од ќесето кои веќе се позајмени од банковниот минус и би ми затребале уште утре. Но, сиромаштијата како и секоја друга мака, ја разбира само оној кој ја доживеал, и за жал само тој изгледа може да сподели каква-таква утеха.
Трет расказ кој се чита буквално во еден здив и кој понесува со ритамот на емоцијата е расказот„ Женски ракопис“ кој е добар не само заради соголената љубомора и ситните злорадости на осветата туку заради крајот во кој се изнесува една интересна причина за раѓањето на  литерарниот текст и на новиот автор.
Расказот „ И машко и женско“ исто ми се допаѓа заради темата на андрогинот која е поретко присутна во нашава литература. Овде фигурата на андрогинот се натурализира во двополово битие хермафродит. Ми се допаѓа реалистичната и црнохуморна слика на типично патријархално-заостанатите македонски услови во кои се приземјува оваа фигура – (хермафродитот се раѓа како казна на таткото што сака машко дете, табуто да се крие „срамот“ разликата од светот) и особено ми е ефектен крајот кој го отсликува стравот од различното. Не знам зошто, ништо чудно да е заради тоа што и јас сум дел од овој систем и од овој се уште машки свет, но ми се чини дека стравот би бил уште поголем и поубедлив (и повеќе страв отколку занеменост и згрозеност која повторно би повикувала на понижување заради женскиот полов орган кој најверојатно маалските тепачи би го сметале за дополнителна слабост на Неделко, секако откако ќе им помине моментот на изненадување) ако Неделко беше Недела пред да ги симне гаќите. Така барем мене би ми било уште поефектно. Но, не значи и вам.
И уште да го споменам расказот „Занает“ кој е убав во неговата едноставност, концизност и прецизност на изразот која е во склад со едноставната сурова вистина за нашата груба и бесмислена стварност која мора да се турка таква каква што е зашто друга немаме. Па, кој како знае и умее...
Толку од мене, во друга прилика, можеби и повеќе и поубаво, поздрав!

Дечки:) Абе нешто не е во ред со странава. Се шашардиса! Е анасана!
Поздрав
Vi.Za.
 

 Uf..podobro sto e taka,pomisliv deka nekoj stvarno zdravo zabegal so kilometarskiot komentar:)

Слушај Дверски, заборави и на Анонимна и на останати нејзини истомисленици во однос на твоето коментирање. Јас се согласувам со нејзините коментари на литерарните текстови и и го почитувам знаењето и вкусот, но со твоите коментари странава добива живост, елан, дух, шмек и е забавна. Инаку ќе биде само строго-сериозно-теоретска, да не речам тупаџиска. А живи луѓе сме со сите страни на карактерот и темпераментот. Значи: заборави на пензионирање, не те пуштаме во предвремена, и дај го побогу  ветениот расказ, па макар и во коментари. 

Avtorke se soglasuvam. Dverski znae da go zabiberi:)
hehehe

Ви.За., има ли нешто со што ти не се согласуваш?

Анонимна,
не се согласувам со тоа си анонимна:) А и не ми одговори на прашањето дали си комисијата? Значи го потврдуваш истото. Не се согласувам исто со летаргијата на народот:) Ете, некој мора да се согласува за другите работи! Но, не сум нечиј следбеник или приврзаник а ти? Хехе,
поздрав
Ви.За.

Па јас не се согласувам со обете, Анонимна: „што„ си анонимна, и „дека„ си анонимна. Во моментов не сум во Скопје инаку ќе ми беше чест да те запознаам. Но, во некоја друга пригода!
Поздрав
Ви.За.
 

Дверски: првиот расказ понесува со ритамот на страста и забрзано-леко не води кон крајот кој му дава една нова димензија и го изнесува од потесниот човечко - анимален во поширокиот имагинарен универзум. Убав е крајот, иако е  мааалку помек и понежен наспрема оној што го очекував поведена од почетокот. И насловот мене лично не ми се допаѓа, но ти се разбира имаш свое мислење и право.  Вториот расказ е интересно напишан со јазик на кој секако му недостига проверка во речник и правопис, но сепак, со стари и изстовремено свежи неизабени зборовни форми и значења кои одговараат на сликите во него полни со митски алузии, но некако ми е поразвлечен и остава впечаток дека не е кус-кус расказ туку е извадок од расказ или некоја подолга проза. Третиот е супермодерен, современ и во поглед на јазикот, стилот и темата и има одличен пресврт, речиси опипливи карактери и најмногу ми се допаѓа заради неговата едноставност и непретенциозност. Веројатно е излишно да ти кажам, но сепак, ПРОДОЛЖИ ДА ПИШУВАШ Дверски!

 Дверски,ако веќе си решил на овој конкурс да учествуваш преку коментариве,потрудисе тоа и да остане така.Не знам што сакаш да постигнеш или докажеш,или можеби себеси се сметаш за привилегиран па твоите раскази као ги пишуваш во коментари,демек ти си вон конкуренција...Расказите ти се СОВРШЕНИ,но дај те молам одлучисе-или луѓево ќе ги читаат заедно со останатите во конкуренција или ич не ги пишувај во коментари,многу е глупаво...не знам со која цел..

Еве го мојот проблем. Дверски очигледно чувствува некаква творечка надмоќ, па не сака да се меша со "обичните луѓе" кои пријавуваат раскази на конкурсот. Претпоставувам мисли дека е вон конкуренција. Нејсе, негово право.
Јас не можам да си ја дадам таа слобода целосно да уништам некого со критики, бидејќи секој може да го стори тоа доколку сака, т.е. да наоѓа фалинки и кога ги нема, просто кажано да бара игла во јајцето. 
Од критичките осврти на Дверски очекував дека располага со огромен творечки капацитет, квалитет на идеи кои ги надминуваат сите останати, значи очекував WOW ефект, кој ќе ме протресе, ќе ме мрдне од столчево, ќе ме тресне на земја. А еве уште седам на столчево побогу и пишувам.
Три пати ги препрочитав сите три раскази. Брзо, па побавно,па најбавно. Ниту ми се допадна начинот на раскажување, ниту насловите ми кореспондираа со напишаното... Не, нема да користам така ГОЛЕМИ зборови, ќе си кажам просто и народски.
Повеќето раскази кои ги прочитав оваа недела ми побудија најразлични чувства: изненадување, гнев, среќа, носталгија, сурова реалност... Твоите не ми побудија ама баш никакво чувство. Ме оставија рамнодушно летаргична и апатична. Тапа. 
Ми предизвикуваат некој сивкасто-жолт-бледуњав тон. Значи не е ни јако сиво. Што според мене е ужасно.
Сепак, прашање на вкус е. За поздрав се твоите критики. Но, пак ќе кажам, очекував МНОГУ повеќе од човекот што така критизира туѓи, а неговите не се ништо подобро.
Од изборот за оваа недела ми се допадна Фотографија. 

Луѓе немојте да се потресуете превише. Дверски провокации шири и ви се смешка:) Ама и мене така ми прави. Мене многу ми е сега смешно, посебно кога се обидува некого да налути.
Каде си СПАНКО?
поздрав
Виктор
 

Уствари лично не,
но сепак:) хехехе,
 
поздрав
Мамлаз-Виктор