Гола (2)

На Јоко Сано

Тајна

Некој нешто крие.
Не знам кој.
Не знам што.
Да знаев ќе знаев сè.
Го задржувам здивот и ги чулам ушите.
Дожд ромори врз земјата.
Мора нешто да крие.
Врне за да ни ја каже својата тајна
но не можам да го пробијам неговиот код.
Се прикрадувам во кујната, ѕиркам наоколу
и го здогледувам грбот на мајка ми.
И таа нешто крие,
си ја гледа својата работа дури ренда
трупка. Тајните ме прават многу љубопитна,
но никој не ми кажува ништо.
Кога погледнувам во дупката од моето срце
сè што гледам е облачно небо.

Сама

Ве молам оставете ме сама.
Ќе ги затворам очите и сè ќе пропадне в мрак,
ќе си ги покријам и ушите и устата.
Но како да не се сеќавам на ужасните нешта
кога не можам да куртулам од срцето.
Си се настрвил на мене, но јас не те мразам.
На крајот на краиштата и тебе те имаат на пик.
Секого, ама баш секого
го има на пик
некое млитаво нешто што не можеме да го видиме,
нешто што возрасните го имаат и без да знаат.
Ме боли дури и кога мајка ми ме теши.
Ми е смачено и од куражот што ми го дава татко ми.
Затоа сега сакам да бидам сама.
Би сакала да сум мртва, барем за малку,
да не слушам музика, да не го гледам синото небо.
Ќе си одам на Јупитер сосема сама.

Смеа

Такеши се смее.
Очите му се збрчкале.
Непцата му светнале од плунка.
Толку силно се смее што се гуши и кашла,
се ничкосува и се тркала по земја.
Сè уште се смее,
очите, носот и устата
му се раштркале по лицето.
Такеши што го знаеме си заминал некаде.
Овој Такеши е чудовиште.
Што и да му е толку смешно
ме тера и мене на смеење.
Првин почнува да ме глочка мевот,
а потоа како телово да ми го здрмал земјотрес.
Не можам ни збор да изустам ‒ сè ми излегува
низ плунка и речиси паѓам во несвест.
Имам напад на смеење, бранови смеење.
Ова не можам да го поднесам, не можам.

Прекинувач

Ќе престанеш ли еднаш?
Само дрдориш со тоа устата!
Гласот ти излегува од грлото,
зборовите ти испаѓаат од устата.
Не си ти тој што зборува.
Кукла е тоа со твоето лице.
Во тебе има вклучен касетофон ‒
може да се купи во продавницана отспротива.
Искрено, ме нервира вревата.
Тоа што го велиш е точно,
но го повторуваш истото до бескрај.
Ќе престанеш ли веќе еднаш?
Сакам да чувствувам со сопственово тело,
да мислам со сопствениов ум.
Па дури и да не сум во право.
Тука си, со мене,
а како да те гледам на телевизија.
Кога би можела само да те исклучам,
ама немаш прекинувач.

Училиште

Пожар во училиштето.
Црн чад се истура
од прозорците на училниците.
Клупите горат.
Таблите горат.
Цртежот што го нацртав гори.
Едно пијано експлодира во кабинетот по музика,
Паркетот во спортската сала се искривил
а шипката на вратилото омлитавела.
Пожар во училиштето.
Внатре нема учители.
Портокаловиот јазик на огнот среќно
го лиже целото училиште.
Училиштето вришти и се извива
и бавно се ничкосува на земја.
Искри полетуваат во воздухот.
Еј, школо, како ти се свиѓа ова, а?

Цвет

Латиците се студени и влажни на допир.
Небаре од нив извираат бои.
Однатре, цветот е налик на длабока долина.
Влакненца му растат во средиштето.
Изгледа небаре следниот миг
ќе каже нешто чудно.
Никогаш не сум знаела што да правам со цветот
кога го гледам.
Го гризам. Има малку киселаст вкус
и не ми дава никаква идеја.
Учителот ме тера да ги учам имињата на цвеќињата,
но јас не сакам.
Застаната овде сред полето
ми е сосема доволно.
Ме чешка кожата на босите петици.
Сонцето се кренало во висина на моето чело.
Ме исполнува звукот, мирисот и вкусот на воздухот.
Мора ли човек нешто постојано да прави?
Цвеќињата само си цветаат
И така всушност живеат.

Далечно место

Мислам дека стасав подалеку од Јочан,
подалеку од Тадаши.
Дури, мислам, и подалеку од Горо, мојот пес
и подалеку од мама.
И веројатно подалеку од обајцата,
од татко ми и од прадедо ми.
Горо излезе од дома една среда
и се врати дома доцна во сабота навечер.
Беше коски и кожа и сиот покриен со кал
и долго, долго сркаше вода со јазикот.
Никој не знаеше кај бил.
Ако продолжам вака со одење, кај ли ќе стасам?
Ќе се разбудам ли еден ден како старица?
Ќе заборавам ли сè што ми се случува денес
и ќе си шмркам ли чај
во некое место уште подалеку од ова?
Ако е така, тогаш се надевам дека ќе има некој
крај мене што ќе го сакам.
Сеедно ми е и ако е мртов.
Само посакувам да имам
незаборавен спомен на него.
Надоаѓа мирис на море од некаде,
но знам дека можам да појдам и отаде морето.

Кон првиот дел

Превод: Зоран Анчевски
Слики: Shiori Matsumoto

Шунтаро Таникава (Tanikhawa Shuntaro, 1931), поет, есеист, драмски писател. Го сметаат за симбол на јапонското отворање кон светот во поезијата. Неговата исклучително популарна поезија во Јапонија се толкува и како спротиставување на мистификациите на традиционалната јапонска песна. Неговите стихозбирки во Јапонија се печатат во десетици изданија.
Роден е во Токио и е син на познатиот јапонски филозоф Тецузо Таникава. Поезија почнал да пишува на млади години, а првата книга Дваесет милијарди светлосни години од самотијата, која имала огромни тиражи, ја објавил на дваесетгодишна возраст (1951). Познат е и како драмски писател, филмски, телевизиски и радио сценарист.
Ја посетил Македонија како учесник на Струшките вечери на поезијата. Тогаш, во 2005, кај нас е издадена неговата поетска збирка Дреболии, од каде ги пренесуваме песниве.
Гола е посебна стихозбирка на Таникава (во македонското издание застапени се 24 песни, а овде на Окно 14 песни, во две продоолженија) и претставува необична химна на адолесценството, особено интригантна бидејќи е „раскажана“ во женски род. Песните изненадуваат, воодушевуваат и вознемируваат - едновремено. Таникава и инаку е познат по својот непретенциозен но мошне интензивен лиризам, кој е особено снажно присутен токму во стихозбирката Гола.