Забава за мрзеливите ќерки

27.02.2018 17:03
Забава за мрзеливите ќерки

Што да се прави денеска, Маријана?!

Ќе седнеме ли во такси и ќе кружиме низ градот, а после, додека е црвено, ќе побегнеме на семафор?!

Можеме да отидеме на песочната плажа зад облакодерите и да се бањаме голи, ама мислам дека за тоа е сепак престудено.

 

Да ѝ украдеме пари на мајка ти и да отпатуваме. Да отпатуваме, на пример, во Амстердам на роденденот на кралицата: да се дрогираме легално! Да купиме некоја курва потемна од ноќ за до сабајле да ни го раскажува својот живот. Мора да биде уверлива. Не мора да биде гола. Ама може.

 

Да отпатуваме во Лондон. Во Портобело има продавница за плочи. Таму крцка музиката. Надвор врне. Се слуша како капе прашината врз полиците. Продавачот е мал Шкот со акни и со плетен елек. Можеме да му ги пружиме првите сексуални искуства. Да го фатиме за детското газе додека зборува за Белиот албум. Да му ја раскопчаме кошулата и да го заклучиме дуќанот. Музиката гласно нека трешти од грамофонот, од звучниците, а на стаклената врата нека се клати CLOSED.

 

Слатка мала Маријана, ќе ги преведеме нашите песни на португалски, на француски. Јас ќе земам хармоника, а ти тапан. Ќе пловиме од пристаниште до пристаниште. Ќе свириме и ќе рецитираме поезија!

Зошто е тоа глупо? Зошто е тоа невозможно!?

Зарем овде ќе седиме цел живот? Ќе седиме и ќе гледаме низ прозорот на станот, низ прозорот на канцеларијата, барот, телевизорот? Ма ти се молам!

Погледни: она што го покрило небото е коскената петица на Бога. Таа само така се заканува дека ќе се спушти врз нас. Ама никогаш не знаеш кога Господ ќе се сопне, упс! Ја нема веќе Маријана, само мало купче прашина. Не се смеј, ова озбилно ти го викам! Јас не сум толку луда. Да отидеме негде каде што небото е отворено.


Добро гледај што правам, зашто јас сега ја напуштам оваа куќа во која седев на компјутер и пуштав во мене да влегува белината на празниот документ. Од мене да излегуваат улици, прашуми, да истрчуваат атлетичари и да се симнуваат стриптизети како подарок на испотените ќелавци со фатирани дланки. Постои начин да престанам со поезијата, да престанам со обичното испишување текст. Опак начин! Штрак! и готово е со таа забава за мрзливите ќерки.

Добро гледај што правам, ја облекувам униформата: мрежести доколенки, војнички панталони до коленици, розови чизми, проѕирна кошула. На очите ставам сјајна зелена сенка, на усните светлоцрвен кармин. Светлоцрвено на ноктите. На зглобовите закопчувам шарени кожички со метални запчиња. Мојата глава има опаш. Темен опаш од цврста и здрава коса.

 

Малиот дамски пиштол не го ставам во торбата, туку до кожата, во работ од панталоните.

И кога ќе ја затворам вратата, штом зачекорам низ улиците, ќе почне приказната.

Не знам уште како ќе почне, а камо ли како ќе заврши, ама кога девојка така облечена со пиштол под папокот ќе тргне по улица – дефинитивно започнува приказната. Која од приказните ќе ме одбере, уште не знам. Меѓу оние кои се нудат, јас морам да го изберам вистинскиот момент во кој ќе му намигнам на згодниот странец, вистинските скали по кои ќе се симнам во зачадениот клуб, во добар миг да репетирам, ако затреба. Да го сопрам вистинскиот камион на патот, да се симнам во вистинскиот град, да загризам во најопасните усни.

 

– Ти си само љубоморна на ликовите од филмските приказни! И од песните. И од книгите – велиш.

И потполно си во право. Но баш затоа ќе ти пружам, баш како и себеси, незаборавна авантура. Одиме во град, облечи се, земи ги клучевите од аутото на мајка ти... Добро, можеме и пешки!

Ми требаш за подоцна да запишеш сè што се случувало. Сведочи ми, ќе биде едноставно. Јас ќе го повлечам чкрапецот, ти моливот.

Ќе биде тоа незаборавен лов на приказна. Во која ѕверката често ќе нè прогонува нас.

Единствено треба да внимавам е да не загинам пред да налетам на добар крај. И добриот крај да не налета штом излеземе од станот.

Забава за мрзеливите ќерки - наслов на песна на Ана Ристовиќ (заб. авт.)

Превод: Игор Исаковски

Слики: Maria Berrio

Извор: Оља Савичевиќ Иванчевиќ, Да се насмее пес; Блесок, 2009.

 

 

Белешка за авторката

 

Оља Савичевиќ Иванчевиќ е родена на 16 септември 1974 година во Сплит. Пишува поезија, проза, колумни. Авторка е на шест поетски збирки, на книгата раскази „Да се насмее пес“ и на два романа, „Адио Каубоју“ (2010) и „Пејач во ноќта“ (2016).

За ракописот „Да се насмее пес“ наградена е со наградата „Прозак“ како најдобра авторка на проза до триесет и пет години.

Добитничка е на наградата „Ранко Маринковиќ“ на Вечерњи лист за кус расказ, како и наградата „Киклоп“ за поетската збирка „Домашни правила“ (Алгоритам, Загреб, 2007, 2009).

Одделни книги, раскази, песни и поетски циклуси ѝ се преведени на десетина јазици. Учествувала на бројни меѓународни книжевни фестивали и книжевни работилници.

Живее и работи во Сплит како слободна писателка.

ОкоБоли главаВицФото