За руските баби и нашите западни жаби

Се чини дека на Западот „му пукна филмот“ со „сè поагресивното“ (Тереза Меј) меѓународно однесување на Путин. Иако јавноста не ја знае конклузивноста на британските докази за труењето со биолошко оружје во Солзбури, изгледа дека она што е презентирано „зад затворените врати“ на ЕУ и НАТО било доволно за општа осуда и вперување на прстот кон најизгледно виновниот: Путиновата Русија.

Британија има право да биде извадена од памет. Ни за време на најзатегнатите односи во Студената војна, никој не се дрзнуваше да се „расфрла“ со биолошки оружја во офанзивни цели по туѓи земји, а во Солзбури не само што таткото и ќерката Скрипал се, по сè изгледа, со многу слаби медицински изгледи да се вратат меѓу живите од труењето со извесниот воен отров „новичок“, туку и дополнително 130 други луѓе биле изложени на различен степен на биолошки ризик од дрскиот обид за атентат врз бившиот советски воен разузнавач.

И џабе што, пред десетина години, Британците докажаа дека за смртта на Литвиненко во Лондон – ни помалку, ни повеќе, туку со радиоактивно труење! – се виновни двајца агенти на некогашната КГБ, пријателчиња на рускиот претседател, кога тие не само што останаа надвор од досегот на правдата, туку и напредуваа во своите лични и политички кариери, за награда за успешно извршеното убиство.

А потоа следуваше војната во Украина и руската анексија (!) на Крим, па рушењето на оној несреќен цивилен авион со руски воени ракети земја-воздух врз Украина, па хакерски напади и најбезобразно субверзивно вмешувања во разно-разни западни изборни и референдумски процеси, плус целата сириска трагедија во која, што е право, не се знае кој е виновен за што, но се знае дека последиците се страшни за сите.

Тоа чувство на мој-мој-па-преку-мој, до некаде, го објаснува сегашниот запрепастувачки дипломатски преседан: никогаш во историјата не се случило ваква симултана меѓународна реакција од страна на две дузини земји против една, во случајов, Русија. Протерани се над сто руски дипломати-разузнавачи од дваесетина земји.

Нормално, можеше Британија, ако навистина сакаше да го здоболи, „по џеб“ да го удри Путин и на сто начини да им го расипе денот на стотина руски олигарси кои во Лондон ги перат украдените стотици милијарди од мајка им Русија; но, гледате, и двете страни можеби ќе си објават и војна, ама парите и профитите меѓусебно нема да си ги чепкаат! Бидејќи, дипломатски расправии се едно, политички недоразбирања, па дури и атентати се друго, но провизии си се нешто сосема трето и – молам – да се има разбирање за тоа, да не мешаме баби и жаби!

Во таков „шаренолик“ контекст треба да се гледа и македонското „изнудено“ протерување на еден руски дипломат: Русите, уредно, пред само неколку дена, со високо подигнат прст и официјално нè известија дека нè сметаат за легитимна дестабилизирачка цел, па ние немаме што друго да правиме, освен да се придружиме на нашите западни сојузници. Од регионов, така одлучија и членките на НАТО, Хрватска, Албанија и Романија, а Бугарија, Грција и Црна Гора не. Србија и Турција не ни помислуваат да се придружат на оваа западна дипломатска акција, Босна и Херцеговина не е во можност да одбере страна, а дури и Косово, за сега, остана воздржано.

И нема тука што многу паметно да се додаде. Како и да се свртиме, газот ни е отпозади, тенкичко покриен. Полека, но сигурно, влегуваме во фазата „кого удрам не жалам“.

Слики: Свирачиња

Извор: Цивилмедиа