На градинарот

Шипинка пупи во леите, никој не изнесува мислење,
смокви, суви и свежи,

и едните и другите шупливи од клунови, над главата отсуство на земја,
што е небо. страшилото повеќе не прави што би требало.

кривите го продолжуваат времето, но не го прават исполнето, прецизни,
како телефонските жици кои нè присилуваат на блискост, нè поврзуваат

со други суштества. страшилото функционира на сосем спротивен
начин од телефонот. утринава песот ја испи сржта од неговите нозе

и тоа падна, карбонизиран крст пред црнечка куќа, облека
која не можеш да ја соблечеш. таков е механизмот на природата:

сè што сме посеале никнува, без оглед на ситните пречки, долгите
попладниња, и внатрешната рамнотежа, сите секогаш велат: природно

и ништо не значи сево ова триење вложено во преобразбата на љубовта и бесконечно
малите пакети живот: шипинката исушена, времето продолжено и чисто,

земјената отворена понуда дека ме љуби гние во моите гради, насекаде
наоколу слободни самогласки, дланки, плевел и многу повеќе.

Превод: Игор Исаковски