„Анти-империјализмот“ на идиоти

19.04.2018 00:45
„Анти-империјализмот“ на идиоти

Уште еднаш западното „анти-воено“ движење се разбуди за да се мобилизира во однос на Сирија. Ова е трет пат по 2011 година. Првиот пат кога Обама размислуваше да удри по воените постројки на сирискиот режим (но не удри) после хемиските напади во Гута во 2013 година, што се сметаа за „црвена линија“. Вториот пат беше кога Доналд Трамп нареди напад којшто погоди празна режимска воена база во одговор на хемиски напади во Хан Шејхун во 2017 година. И денес, кога САД, Британија и Франција иницираа ограничена воена акција (таргетирани напади на режимски воени средства и постројки за хемиско оружје) после напад со хемиско оружје во Дума во којшто беа убиени барем 34 луѓе, вклучително многу деца кои од бомбардирањето се засолнувале во подруми.

Првата работа што можеме да ја забележиме од трите големи мобилизации на западната „анти-воена“ левица е дека тие немаат за цел завршување на војната. Повеќе од половина милион Сиријци се убиени од 2011 година. Огромното мнозинство на цивилни смртни случаи се должат на употреба на конвенционално оружје и 94 проценти од овие жртви се убиени од сојузничките Сирија, Русија и Иран. Нема никаков протест или загриженост во врска со оваа војна, којашто следеше по режимското брутално задушување на мирните, про-демократски демонстрации. Нема протести кога бомби, хемиско оружје и напалм се фрлени врз демократски самоорганизирани заедници или се таргетираат болници и спасувачи.

Цивилите се потрошливи; воените способности на геноцидниот, фашистички режим не се. Всушност, слоганот „Рацете настрана од Сирија" навистина значи „Рацете настрана од Асад" и често се дава поддршка за руска воена интервенција. Ова беше евидентно вчера на демонстрациите организирани од страна на „Стопирај ја војната Велика Британијо“, каде што голем број на режимски и руски знамиња беа срамно изложени.

Оваа левица покажува екстремно авторитарни тенденции, онаа што ги става државите во центарот на политичката анализа. Затоа, солидарноста се проширува за држави (гледани како главен актер во борбата за ослободување) наместо за угнетени или обесправени групи во било кое општество, без оглед на тиранијата на државата. Слепи на социјалната војна што се случува во самата Сирија, сирискиот народ (таму каде што постои) се смета за само пион во геополитичка шаховска игра. Тие ја повторуваат мантрата „Асад е легитимен владетел на суверена држава“.

Асад - кој наследи диктатура од неговиот татко и никогаш не одржа, а камоли да победи, слободни и фер избори. Асад - чија „сириска арапска армија“ може само да ја поврати територијата што ја изгубила со поддршка на странски платеници и поддржана од странски бомби, и кои се борат, во голема мера, со бунтовници и цивили родени во Сирија. Колку би ја сметале својата избрана влада за легитимна ако почнала да спроведува масовни силувања против дисиденти? Тоа е само целосната дехуманизација на Сиријците што ја прави таквата позиција можна. Расизам е што се гледа на Сиријците како неспособни да постигнат, а камоли да заслужуваат, нешто подобро од една од најбруталните диктатури на нашето време.

За оваа авторитарна „левица“, поддршката се проширува на режимот на Асад во име на „анти-империјализам". Асад се смета за дел од „оската на отпорот“ против Империјата на САД и ционизмот. Малку е важно дека самиот режим на Асад ја поддржа првата војна во Заливот или учествуваше во програмата за нелегално предавање на САД, кога осомничени терористи беа мачени во Сирија во име на ЦИА.

Фактот дека овој режим веројатно ја има сомнителната разлика во колењето на повеќе Палестинци отколку израелската држава, постојано се занемарува, како и фактот што има повеќе намера да ги искористи своите вооружени сили за да го потисне внатрешното несогласување отколку да ја ослободи Голанската висорамнина окупирана од Израел.

Овој „анти-империјализам" на идиоти е оној што го изедначува империјализмот само со активностите на САД. Се чини дека не се свесни дека САД ја бомбардираат Сирија од 2014 година. Во својата кампања за ослободување на Рака од ИСИС, сите меѓународни норми за војна и правилата за пропорционалност беа напуштени.

Над 1.000 цивили беа убиени, а ООН проценува дека 80 отсто од градот сега е непогоден за живеење. Немаше протести организирани од страна на водечките „анти-воени" организации против оваа интервенција, немаше повици да се обезбеди заштита на цивили и цивилна инфраструктура. Наместо тоа, тие го усвоија дискурсот на „Војна на теророт", некогаш специјалност на неоконзервативците, a сега промовиран од режимот, дека сите противници на Асад се џихадистички терористи.

Тие замижаа пред Асад кој го полнеше својот гулаг со илјадници секуларни, мирни, продемократски демонстранти за да ги казни со тортура до смрт, кој ги ослободуваше милитантните исламисти од затвор. Слично на ова, континуираните протести што се одржаа во ослободените области во опозиција на екстремистичките и авторитарни групи како што се Даеш, Нусра и Арар ал Шам, беа игнорирани.

За Сиријците не се смета дека поседуваат доволно софистицираност за да имаат разновиден опсег на ставови. Активистите од граѓанското општество (вклучувајќи многу неверојатни жени), слободни новинари, хуманитарни работници се ирелевантни. Целата опозиција е сведена на нејзините најавторитарни елементи или се гледа како на спроводители на странски интереси.
Оваа профашистичка „левица“ изгледа дека е слепа за било каква форма на империјализам што е не-западен по потекло.

Таа ја комбинира идентитетската политика со егоизам. Сè што се случува се гледа низ призмата на тоа што значи за западњаците - само белите мажи имаат моќ да создаваат историја. Според Пентагон во моментов има околу 2000 американски војници во Сирија. САД воспоставија голем број воени бази на северниот дел под контрола на Курдите за првпат во историјата на Сирија. Ова треба да го загрижува секој кој ја поддржува сириската самоопределба, но сепак, ова изгледа помалку важно во споредба со десетици илјади ирански војници и шиитски милиции поддржувани од Иран кои сега окупираат големи делови од земјата, или убиствените ракетни напади извршени од страна на руските воздухопловни сили во поддршка на фашистичката диктатура.

Русија сега воспостави постојани воени бази во земјата и на Русите им се доделени ексклузивни права над нафтата и гасот на Сирија како награда за нивната поддршка. Ноам Чомски еднаш тврдеше дека интервенцијата на Русија не може да се смета за империјализам, бидејќи беше поканета да ја бомбардира земјата од страна на сирискиот режим. Со оваа анализа интервенцијата на САД во Виетнам не беше исто така империјализам, бидејќи беше повикана од владата на Јужен Виетнам.

Голем број анти-воени организации го оправдале својот молк за руските и иранските интервенции, тврдејќи дека „главниот непријател е дома“. Ова ги „исклучува“ од преземање на каква било сериозна анализа на силата за да се утврди кои всушност се главните актери кои ја водат војната.

За Сиријците главниот непријател е навистина дома - тоа е Асад кој се занимава со она што ООН го нарече „криминал на истребување“. Без да бидат свесни за сопствените противречности, многу од истите гласови гласно се спротивставуваат (и со право) на сегашниот напад на Израел врз мирни демонстранти во Газа. Се разбира, еден од главните начини на функционирање на империјализмот е да ги негира домородните гласови. Во оваа смисла, водечките западни анти-воени организации одржуваат конференции за Сирија, без да покануваат сириски говорници.

Другиот голем политички тренд што ја даде својата поддршка за режимот на Асад и се организира против американските, британските и француските напади врз Сирија е крајната десница.

Денес, дискурсот на фашистите и овие „анти-империјалистички левичари" практично не се разликува. Во САД, белиот расист Ричард Спенсер, екстремниот десничарски радио спикер Мајк Енох и антиимигрантскиот активист Ен Коултер, сите тие се спротивставуваат на американските напади. Во Велика Британија поранешниот лидер на БНП, Ник Грифин, и исламофобот Кејти Хопкинс се приклучуваат на повиците.

Местото каде што екстремната десница и екстремната левица често се спојуваат околу промовирање на разни теории на заговор заради ослободување на режимот од неговите злосторства. Тие тврдат дека хемиските масакри се лажни знамиња или дека спасувачите се Ал Каедa и затоа легитимни цели за напад. Оние што шират такви извештаи не се на теренот во Сирија и не се во состојба самостојно да ги потврдат овие тврдења.

Тие честопати зависат од руските или Асадовите државни пропагандни медиуми, бидејќи "не им веруваат на членови на милитантното социјалистичко движење" или Сиријците кои се директно погодени. Понекогаш конвергенцијата на овие две навидум спротивни насоки во политичкиот спектар се претвора во директна соработка. Коалицијата ANSWER, која организира многу демонстрации против бомбардирање на Асадовиот режим во САД, има таква историја. И двете насоки често промовираат исламофобични и антисемитски наративи. И двете ги делат истите аргументи и истите стилови.

Постојат многу валидни причини за спротивставување на надворешна воена интервенција во Сирија, било да е тоа од страна на САД, Русија, Иран или Турција. Ниту една од овие држави не дејствува во интерес на сирискиот народ, демократијата или човековите права. Тие дејствуваат исклучиво во сопствени интереси.

Американските, британските и француските интервенции денес се помалку заради заштита на Сиријците од масовно злосторство, а повеќе се заради примена на меѓународната норма дека употребата на хемиско оружје е неприфатлива, за да не бидат искористени еден ден против самите западни држави. Повеќе странски бомби нема да донесат мир и стабилност.

Има малку желба да се принуди Асад да абдицира од власт, што би придонело да се стави крај на најлошите злосторства. Сепак, кога се спротивставува на странска интервенција, треба да се најде алтернатива за заштита на Сиријците од масакр. Морално неприфатливо е да се каже дека најмалку што треба да се очекува од Сиријците е да замолчат и да умрат за да го заштитат повисокиот принцип на „анти-империјализам".

Многу алтернативи за странска воена интервенција беа одново и одново предложени од Сиријците и беа игнорирани. И така останува прашањето, кога дипломатските опции не успеаја, кога геноцидниот режим е заштитен од цензура од страна на моќни меѓународни поддржувачи, кога нема напредок во запирањето на секојдневното бомбардирање, прекинување на опсадите заради предизвикување општа глад или ослободување на затвореници кои се мачат во индустриски обем, што може да се направи?

Повеќе немам одговор. Јас постојано се спротивставував на сите странски воени интервенции во Сирија, го поддржував процесот предводен од Сиријци да ја ослободат земјата од тиранин и меѓународни процеси засновани на напорите за заштита на цивилите и човековите права и обезбедување одговорност од сите актери одговорни за воени злосторства. Спогодбата преку преговарање е единствениот начин да се стави крај на оваа војна - а сепак изгледа далечна како и секогаш. Асад (и неговите поддржувачи) се решени да го спречат секој процес, да извојат целосна победа и да ја уништат секоја преостаната демократска алтернатива. Стотици Сиријци секоја недела се убиваат на најварварски начини што можат да се замислат. Екстремистичките групи и идеологии напредуваат во хаосот што го направи режимот на Асад.

Цивилите и понатаму бегаат во илјадници бројки додека се спроведуваат правни процеси - како што е Законот бр.10 - за да се осигура дека тие никогаш нема да се вратат во своите домови. Самиот меѓународен систем се распаѓа под тежината на сопствената немоќ. Зборовите "Never Again" изгледаат неискрени. Нема големо движење на луѓето што стои во солидарност со жртвите. Наместо тоа, тие се наклеветени, нивното страдање е исмејувано или негирано, а нивните гласови или отсуствуваат од дискусии или се сметаат за сомнителни од далечни луѓе, кои не знаат ништо за Сирија, револуцијата или војната и кои арогантно веруваат дека знаат што е најдобро. Токму оваа очајна ситуација предизвикува многу Сиријци да ја одобруваат акцијата на САД, Велика Британија и Франција и кои сега гледаат на странската интервенција како нивна единствена надеж, и покрај ризиците што ги знаат.

Едно е сигурно - нема да имам несоница поради насочени напади кон воените бази на режимот и постројките за хемиско оружје, а кои можат да им обезбедат на Сиријците краток спокој од секојдневните убиства. И никогаш нема да ги сметам за сојузници луѓето кои ставаат големи наративи над живи реалности, кои поддржуваат брутални режими во далечни земји, или кои се обидуваат да ми продадат расизам, теории за заговор и негирање на злосторствата.

И не, не верувам дека бунтовниците сами се отруле со хемиско оружје, не постојат кредибилни докази кои би сугерирале дека тие го направиле тоа, освен небулозни тврдења од теоретичари на заговор и проруски тролови. Асад сакал Џаиш ал Ислам да ја напуштат Дума, тие го одбија неговиот ултиматум, тој ја нападна Дума со хемиско оружје, тие ја напуштија.

Пред една година, кога се случи хемискиот напад во Хан Шејхун, ни беше речено дека „тоа нема смисла, режимот е блиску до победа“, а сепак денес тие се дрзнуваат да ја шират истата мантра. Режимот е далеку од победа!

Еве мапа со поделена Сирија меѓу Турција, Иран/Русија, Америка/Франција и Израел, секоја од овие држави со свои воени бази на териториите кои ги контролираат!

14 април, 2018.

Превод: Томислав Захов

ОкоБоли главаВицФото