Дрво во долот

I

Има едно мало дрво
осамено и грдо што се ниша
во долот црно чемреење црно

Две гранки има и труп и молчење
и прилега на човек многу страден
закован и закопан во земја

И не памети многу денови
ни снег ни дожд ни ветрови ни треви
ни птица в него гнездо не ткае

Стои така голо како крст
и како човек закован во земја
мртовец чиниш в лице ти се смее

Песочна уста и труп од камење

II

Ова суво дрво и само
има очи од ветрови јужни
што гледаат преку многу залези

Но ветровите не идат во овој дол
заборавен од бога и од сè
во мрак што стине

И води и темни карпи се ронат
со крик на ѕверови
да му ги глодаат корите

А тоа сепак стои чиниш в лет
го хранат ветровите сонувани
што гледаат преку многу залези

Ни залезот не е залез во овој дол

III

Зашто кај нема сонце нема ни мугра ни залез
ни мракот не е оној мрак пред кој се плаче
ни простор нема ни време ни осаменост.

Сè е глуво. Ништо не постои.
А дрвото сепак расте. Расте полека.
Не знаејќи.

Таму само земјата кроце зборува
дека нешто се случува.
И има еден тенок извор в неа
сè што знае.