Кутијата за бричење на татко ми

Ја знам дрвената, шарена бугарска кутија за бричење на татко ми со децении. Мислам дека никогаш не сум ја отворила, не ни знам што има во утробата на таа неиздржливо симетрична етно-интарзија донесена од Ќустендил којзнае кога. Ја викавме „кутијата за бричење“ и му се смеевме на татко ми дека секогаш мора да биде на исто место, ни сантиметар потаму-поваму. Како деца, му ја преместувавме на најразлични места со брат ми; како повозрасни – само ќе му ја поместевме, колку да забележи и да се смее или да се лути.
Ја земам в раце и имам страшна трема. Не сум сигурна дека сакам да ја отворам, ниту дека сум подготвена за нејзиниот внатрешен свет. Скрцкува капакот, не сум потегнала рамномерно, се подотвора само едниот ќош. Ја распределувам силата повнимателно и кутијата за бричење на татко ми се простира пред мене како рид, како стрмна ливада со вртипоп. Детството, мое и на брат ми, и младоста – негова и на мајка ми, се бркаат низ таа удолница во кутијата, удирајќи се по ќошовите.
- Што има во кутијата? – ме прашува брат ми од другата страна на капакот.
- Ништо – му велам. – Празна е.
Во истиот миг нашето растрчано детство во кутијата паѓа на коленици, се раскрвавува и почнува да плаче. Младоста на нашите родители го крева одземи, го зема во прегратка, се смее и се лути во исто време, бришејќи му ги солзите и бакнувајќи го.
- Лажеш – вели брат ми.
- Лажам – велам.