Не знам да пишувам за големи нешта

Летото беше во доаѓање. Татко ми како и секоја година го подготвуваше чамецот превртен на неколку трупци. Стружење, фарбање, обновување на душемињата и клупите за седење. Најмногу се радував на тој ритуал, иако знаев дека и ова лето мајка ми нема да му дозволи да ме земе по риба.

Бев толку мала што можев да се исправам простум во просторот кој тие денови ми служеше како своевидна скривница. Јас, извалкани крпчиња, четки и неколку кантички со боја. Криенка од другите, себеси, од стравот.
Еден, два, и пред да чујам три, ѕиркајќи ги стапалата на соседите кои се собрале да помогнат да се пушти кајчето во вода, веќе истрчував надвор, а мојата скривница се оддалечуваше заедно со сиот страв исправен и како човек седнат на тазе исфарбаните клупи.

Летото беше во надоаѓање. Татко ми го немаше веќе четири лета, а кајчето беше продадено долго пред тоа.

Почнував расказ:

Не знам да пишувам за големи нешта

Татко ми ги растеруваше облаците. Толку бевме нараснале, што ниту еден од нас не можеше да се исправи во скривницата. Ни јас, ни стравот.

Слика: Winslow Homer